Τα φονικά του Αυγούστου

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Η διπλή δολοφονία της Μάνης εκτός από διπλή αποδείχτηκε και πολύ φωτογενής. Εκατοντάδες οι ενδιαφερόμενοι που προβαίνουν σε σχετικές αναρτήσεις στο Διαδίκτυο αφήνοντας υπονοούμενα για το ποιόν των θυμάτων. Το δικό μου συμπέρασμα από αυτή την ασυνήθιστη νεκροψία δεν μοιάζει και τόσο με το δικό τους. Αν αυτοί οι δυο άνδρες δεν ήταν νεκροί, αν τους έβλεπα στη διπλανή ξαπλώστρα να βγάζουν σέλφις στα τατουάζ και στα μπράτσα τους, τότε σίγουρα θα είχα πάρει το κουβαδάκι μου και θα είχα φύγει τρέχοντας για άλλη παραλία. Στη ζωή όλα μπορούν να συμβούν κι όλα περνουν από κόσκινο, ο βίαιος θάνατος όμως αδυνατίζει τα επιχειρήματα και ρίχνει απαγορευτικό σε ό,τι βλέπουν τα μάτια. Από τ’ άλλο μου τ’ αφτί βουίζει μέρες τώρα σαν μελίσσι η αμφιθυμία. Να δω ή να μη δω το αποτρόπαιο τρέιλερ που διένειμαν οι τζιχαντιστές; Κι αν το δω τι θα κερδίσει ο αποκεφαλισμένος Τζέιμς Φόλεϊ κι ο κόσμος ετούτος πόσο θα αλλάξει; Μοιάζει με απάθεια, όμως δεν είναι. Από αυτό το σπλάτερ, από αυτό το αχαλίνωτο shopping therapy της φρίκης, οι μόνοι που βγαίνουν κερδισμένοι είναι τελικά οι πουλητές του – εμένα η αγοραστική μου δύναμη έχει φτάσει προ πολλού στο ναδίρ. Πώς αλλιώς να σου το πω; Δεν βγαίνω, ρε φίλε, δεν βγαίνω.

Αναδημοσίευση από τα «Νέα»