Οι δυνατότητες της Ελλάδας και οι μικρομεσαίες δοξασίες

Του Γιάννη Μιχαήλ

Την Δευτέρα, 1η Σεπτεμβρίου, ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε με το προεδρείο του Συνδέσμου Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) στο πλαίσιο (λέει) των διαβουλεύσεων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με κοινωνικούς φορείς και επαγγελματικές οργανώσεις εν όψει της ΔΕΘ (οποία πρωτοτυπία).

Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά τα κατά καιρούς θρυλούμενα, τόσον από τον ίδιον όσο και από τους επιτελείς του, ότι θα ανατρέψει τις κρατούσες πολιτικές πρακτικές με ρηξικέλευθες αποφάσεις, εν τούτοις ακολουθεί κατά γράμμα, τις ίδιες παλαιομοδίτικες μεθόδους, οι οποίες όζουν από φθαρμένες (και μουχλιασμένες) νοοτροπίες που επωάσθηκαν στα υπόγεια ανήλιων κομματικών γραφείων.

Ύστερα από έξι-περίπου- τραγικά χρόνια σκληρής λιτότητας που βιώνουν οι Έλληνες, θα αναμέναμε από τους νέους πολιτικούς, να γίνουν οι αγωγοί μεταφοράς, ενός φρέσκου και καθαρού πολιτικού αέρα, ο οποίος θα καθάριζε το περιβάλλον από τα ιογενή μικρόβια που το μολύνουν.

Με την έννοια αυτή, οι «επαφές» του Αλέξη με τους κοινωνικούς εταίρους «εν όψει ΔΕΘ» είναι φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες.

Σημειώνει, δηλαδή, στο μπλοκάκι αιτήματα τα οποία εν συνεχεία τοποθετεί στον κάλαθο αχρήστων.

Και όλο αυτό το επικοινωνιακό (και ανόητο) σόου γίνεται, μονον και μόνον επειδή παρόμοιες συναντήσεις κάνουν ή έκαναν τα τελευταία 40 χρόνια, όλοι οι πρωθυπουργοί, λίγες ημέρες πριν τη ΔΕΘ. (Νάταν δηλαδή η ζήλεια ψώρα).

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Απολύτως κανένα. Κοινώς φούμαρα.

Ας ερμηνεύσουμε, όμως και τις δηλώσεις που έκανε ο κ. Τσίπρας, μετά την συνάντηση με τους παράγοντες του τουρισμού.

Είπε με εμβρίθεια, ότι το τουριστικό εισόδημα  (που εφέτος ήταν υψηλό), πρέπει να διαχέεται στην πραγματική οικονομία (λες και τώρα διαχέεται στη θάλασσα), μίλησε για μπίζνες των μεγαλοξενοδόχων με την τρόϊκα (ψάχνω να βρω που έχει ξενοδοχείο ο Τόμσεν) και ψέλλισε μερικά λόγια για την προστασία των εργαζομένων στον τουρισμό, αλλά και για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες.

Οι τοποθετήσεις αυτές, ήταν  δυστυχώς, σε μια λογική ενός μικρομεσαίου πολιτικού.

Είναι απογοητευτικό, ότι ένας νέος αρχηγός κόμματος, δεν έχει όραμα γι΄αυτήν τη ρημάδα χώρα.

Το γεγονός έχει διττή ερμηνεία.

Πρώτον η τρομερή έλλειψη παιδείας και δεύτερον οι αγκυλώσεις και δοξασίες οι οποίες έγιναν κτήμα σε φροντιστήρια αριστερίστικων δογμάτων.

Τι θα περίμενε να ακούσει κάποιος από έναν δυναμικό (με γνώσεις) νέο πολιτικό.

Έπρεπε, πρώτα από όλα να συνδέσει τον πολιτισμό με τον τουρισμό.

Είναι δύο κομμάτια αλληλένδετα.

Η χώρα αυτή με τον μοναδικό και αξεπέραστο πολιτισμό της, πρέπει να είναι πόλος έλξης, όλο το χρόνο, για εκατομμύρια τουρίστες από όλη την υφήλιο.

Και πέρα από τον  πολιτιστικό πλούτο που είναι διάσπαρτος σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης, αξεπέραστες είναι οι πανέμορφες εικόνες στην ενδοχώρα και στα νησιά.

Μόνον οι δύο αυτοί προσοδοφόροι τομείς, θα μπορούσαν να λύσουν σε μεγάλο βαθμό το οικονομικό πρόβλημα της πατρίδας μας.

Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες υστερήσεις και στους δύο τομείς.

Γι΄αυτό πρέπει να αναδειχθούν οι προτεραιότητες για την περιατέρω ανάπτυξη της, ώστε η Ελλάδα, τα επόμενα δέκα χρόνια να μπορεί να υποδέχεται ακόμα και 30 εκατομμύρια τουρίστες.

Ένας αριθμός εφικτός.

Υπάρχει, όμως, σχέδιο;

Και αν ναι, ποιο είναι;

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.

Πρέπει- επι τέλους- οι νέοι πολιτικοί, να μιλούν για τις μεγάλες επιλογές.

Αυτές που με θέληση, αποφασιστικότητα και γνώση, μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.

Και όχι να αναλώνονται σε μίζερες και μικρομεσαίες εμβαλωματικές θεωρίες.

Ας ανοίξουν τους ορίζοντες τους, για να δουν, καθαρά, τι κρύβει μέσα της η Ελλάδα.