Αστυνομία πένθους

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Όλα τα είχαμε, αυτό μας έλειπε. Σπιθαμιαίοι γλέζοι του κυβερνοχώρου (ναι, αγαπητέ διορθωτά, με μικρό) έχουν βάλει στο μάτι την τρικολόρ παντιέρα που μοστράραμε στο διαδικτυακό μας προφίλ. Είναι, περίπου, οι ίδιοι άνθρωποι που έμειναν κατευχαριστημένοι με τον Έλληνα πρωθυπουργό τότε που ενώπιον του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου παραχάραξε τον Σοφοκλή.

 

Κι όμως, η Αντιγόνη, αυτή η αινιγματική ιέρεια του πένθους, δεν έκανε τέτοια παγκόσμια καριέρα υπερασπιζόμενη το «δίκιο», μικρέ μου μπούφο. Για να μην τα πολυλογούμε, ενταφιάζοντας τον προδότη της πόλης, στην πραγματικότητα υπερασπίστηκε το «άδικο», όπως περίπου άδικα είναι όλα τα ιδιωτικά πένθη μέσα στις μεγάλες ισοπεδωτικές συλλογικότητες.

Αν ήταν μπορετό να διαλέξω το πένθος της αρεσκείας μου, θα θρηνούσα διά βίου τα κορίτσια που κάθε τόσο απαγάγει, σκοτώνει ή κάνει ερωτικές σκλάβες η Μπόκο Χάραμ στην Αφρική. Τα ξέρω, τα καταλαβαίνω, τα έχω δει και αλλού. Γιατί, στη δική μου αντίληψη, το πένθος είναι ένα αυστηρά προσωπικό δικαίωμα, κατακτημένο ήδη από τις προϊστορικές κοινωνίες, τότε που ο Όμηρος έδωσε τον πρώτο ρόλο στον ικέτη Πρίαμο κι όχι στον προπέτη Αχιλλέα, όπως μαθαίνουμε σήμερα από τα λεβέντικα καρτούν.

Όθεν, η έκρηξη φιλογαλλικών αισθημάτων που παρουσιάστηκε αυτές τις μέρες δεν έχει να κάνει με το καμαμπέρ ή τον καπιταλισμό, ούτε αφήνει θρησκευτικά ή φυλετικά υπονοούμενα. Ένα θα σου πω και μετά σάρκαζε όσο θέλεις, αρκεί να ξέρεις ότι και ο σαρκασμός είναι κι αυτός προϊόν και προνόμιο του δυτικού πολιτισμού.

Λοιπόν, τι λέγαμε. Α, ναι. Ότι ο πρόεδρος της πιο ισχυρής καπιταλιστικής χώρας έχει μουσουλμάνους προγόνους και συγγενείς κι ότι η Ρασίντα Ντατί, η υπουργός Δικαιοσύνης του πιο δεξιοδεξιού προέδρου που ανέδειξε (μέχρι στιγμής) η Γαλλική Δημοκρατία, είναι τέκνο μαροκινής και αλγερίνικης φτώχειας. Άντε, στο κλαρί σου τώρα, κι άλλο κακό να μη μας βρει.

**** Αναδημοσίευση από την Athens Voice.