Παντελής Θαλασσινός: «Τα τραγούδια είναι η επικοινωνία των ψυχών» – Συνέντευξη στο «Καρφί»

Της Δέσποινας Καραγιαννοπούλου

«H αλμύρα κυλά στο αίμα μου! Η θάλασσα είναι η “ερωμένη” που ξέρει όλες τις χαρές, τις λύπες και τους καημούς μου» λέει στο «Καρφί» ο Παντελής Θαλασσινός, αποκαλύπτοντας ότι, αν τη χάσει, θα χαθεί. Γεννημένος στο Πειραιά από γονείς νησιώτες, τον Μιχάλη από τη Χίο και την Ευαγγελία από τη Σέριφο, μας μίλησε: για τη μεγάλη του αγάπη, για το «ζόρι» του γάμου, αλλά και για τα «πανιά» που ετοιμάζεται να ανοίξει προς νέες μουσικές διαδρομές.

Θάλασσα και αλμύρα συνθέτουν το κάδρο της μουσικής σου παρουσίας. Τι είναι τελικά για σένα η θάλασσα, που έχεις χιλιοτραγουδήσει;

Η ίδια μου η ζωή. Δεν μπορώ να φανταστώ την ύπαρξή μου χωρίς αυτήν. Δεν ξέρω πραγματικά αν έχει παίξει ρόλο το ότι οι γονείς μου κατάγονται από νησιά και εγώ γεννήθηκα σχεδόν στην αγκαλιά της… στον Πειραιά. Αυτό που ξέρω είναι ότι η αλμύρα της κυλά μέσα μου. Αισθάνομαι ότι η θάλασσα χαίρεται με τη χαρά μου, ενώ στα «δύσκολα» βρέθηκε –έστω και νοητά– δίπλα μου, δίνοντάς μου λύσεις μέσα από την ερημιά της, το απέραντο γαλάζιο και την ανεμελιά της.

Να φανταστώ ότι και στην Αθήνα μένεις κάπου παραλιακά;

Όχι, και είναι μια επιλογή συνειδητή. Μένω στην Καλλιθέα, σε μια μονοκατοικία, όπου και διατηρώ το στούντιό μου. Οι παραλίες της Αθήνας δεν μου προκαλούν καμία αίσθηση. Ίσως να φταίει το ότι τα νερά δεν είναι κρυστάλλινα όπως στη Χίο, στην Πάρο και γενικώς στα νησιά. Νερά που από τη μια σε «καθαρίζουν» από τα άγχη και τις σκοτούρες της μεγαλούπολης και από την άλλη σε ταξιδεύουν σε αισθήσεις που θα μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη σου. Η Αθήνα για μένα είναι ο τόπος της δουλειάς μου. Αυτό και τίποτα άλλο!

Αυτή σου την αγάπη τη μοιράζεται και η οικογένειά σου;

Ναι, και η Ελένη, η γυναίκα μου, και η Φαίδρα, η κόρη μου. Όλοι υποκλινόμαστε στη δύναμη και στο μεγαλείο της θάλασσας. Και τώρα που μιλάμε… τηλεφωνικά, είμαστε όλοι μαζί πάνω σε ένα φουσκωτό και πάμε από την Πάρο στη Σίκινο. Μια διαδρομή που μας έχει παρασύρει.

Ένας «ταξιδευτής» πώς μπορεί να μονιάσει με τα δεσμά του γάμου;

Η Ελένη είναι ο άνθρωπός μου. Είμαστε μαζί πάνω από 30 χρόνια και μπορεί στην αρχή να μας ένωσε η μουσική –τραγουδούσαμε μαζί– όμως πλέον έχουμε φτιάξει ένα παζλ με χιλιάδες κομμάτια. Το κεντρικό θέμα βεβαίως του παζλ είναι η κόρη μου, η Φαίδρα. Όταν έκανα την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, σε ηλικία 26 ετών, η κόρη μου ήταν ήδη 3 ετών. Στα 56 μου σήμερα δηλώνω ακόμη ερωτευμένος με τη γυναίκα που με έμαθε τι σημαίνει ηρεμία, τι σημαίνει να δίνεις και να μη ζητάς, τι σημαίνει να λουφάζεις μέχρι να τελειώσει η μπόρα! Ο γάμος σίγουρα είναι ζόρικη υπόθεση. Πρέπει να προσπαθείς να μην αλλάζεις τους ανθρώπους, αλλά να τους αποδέχεσαι όπως είναι.

Για τους περισσότερους η μουσική σου πορεία ξεκινά με τους «Λαθρεπιβάτες». Έτσι είναι;

Όχι ακριβώς. Πριν από τους «Λαθρεπιβάτες», μαζί με τον αδελφό μου, τον Γιάννη, συμμετείχαμε σε γκρουπάκια παίζοντας ροκ μουσική του ’70. Τελειώνοντας το γυμνάσιο το 1976, ο Γιάννης φεύγει για Ιταλία και εγώ λίγο μετά μπαρκάρω με το «Καπετάν Σταμάτης», ένα φορτηγό, για να κάνω το γύρο του κόσμου.
Στην Ιαπωνία αγοράζω μια κλασική κιθάρα και αρχίζω για πρώτη φορά να παίζω ελληνικό ρεπερτόριο. Μπορώ να πω ότι εκείνη την εποχή άρχισα να αισθάνομαι τη μουσική. Έως τότε απλώς έπαιζα. Τότε άρχισαν να μιλάνε μέσα μου τα τραγούδια… Τα τραγούδια του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου. Η ποίηση του Δημήτρη Χριστοδούλου, του Ελύτη. Ξεμπαρκάροντας το ’77, αρχίζω να δουλεύω το πρωί ως υπάλληλος σε ναυτιλιακή και το βράδυ τραγουδώ σε ταβέρνες και μπουάτ του Πειραιά (Παραφέλες, Σωτήρης, Πέτρα & Φως) για έξι χρόνια. Η συνέχειά μου ως τραγουδιστής είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους σας.

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να συνθέσεις ένα τραγούδι;

Αν ζητάς το τέλειο στη δουλειά σου και σέβεσαι το κοινό σου, είναι δύσκολη υπόθεση η σύνθεση ενός τραγουδιού. Έχει τύχει να δουλεύω τραγούδια και πέντε χρόνια. Για μένα η μουσική πρέπει να είναι ένα βέλος που να χτυπά στην καρδιά της ψυχής του καθενός. Το έχω ξαναπεί: αν ο κόσμος δεν ακούει μουσική, τότε φταίει η ίδια η μουσική. Τα τραγούδια πρέπει να κουβαλάνε ένα λόγο και να περνάνε μηνύματα. Μόνο τότε είναι επικοινωνία. Η επικοινωνία των ψυχών.

Πού αλλού θα μας ταξιδέψεις;

Στους «Αιχμάλωτους & Σκλάβους». Είναι μια υπέροχη δουλειά του Κώστα Φασουλά και εγώ έχω βάλει τη μουσική. Τα τραγούδια του μιλούν για το μεγαλείο της παράδοσης όταν αυτό μπλέκεται με τα παιδικά παιχνίδια. Είναι 10 τραγούδια. τα οποία ευελπιστώ ότι θα είναι έτοιμα να κυκλοφορήσουν τα Χριστούγεννα. Κάποιοι από τους στίχους που με έχουν κερδίσει λένε:

Αιχμάλωτοι και σκλάβοι
Με τι καρδιά να παίξεις
Ποτέ μου δεν αγάπησα
Αυτές τις μαύρες λέξεις.

Παράλληλα δουλεύω τα «12 Ηλιοτρόπια» του Άλκη Αλκαίου και διαμορφώνω κάποια λαϊκά τραγούδια και λαϊκά τροπάρια.

Η «Δύση» του φετινού καλοκαιριού πού θα σε βρει;

Στη Θεσσαλονίκη, όπου και θα δώσω μια μεγάλη συναυλία στη Μονή Λαζαριστών, στις 10 Σεπτεμβρίου. Δεν θα «ανηφορίσω» μόνος, αλλά θα έχω κοντά μου αγαπημένους φίλους: τη Γιώτα Νέγκα, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, τον Γιάννη Νικολάου, τον Γιώργο Καζαντζή, τον Σταμάτη Χαζηευσταθίου και τη Νανά Μπινοπούλου. Μου αρέσουν οι συναυλίες ανά την Ελλάδα. Μπορεί, όταν κάνεις περιοδείες, να μην έχεις το χρόνο να δεις τις ομορφιές του τόπου που επισκέπτεσαι, όμως μέσω της μουσικής έρχεσαι κοντά με τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτόν και δημιουργείς παρέες που αντέχουν στο χρόνο.