Η υποκρισία της Κυριακής

Της Πέπης Ραγκούση

Εγώ δεν εδάρην από συνδικαλιστές. Γιατί, για να εξομολογηθώ το αντιδημοκρατικό μου ολίσθημα, έσπευσα χθες να επωφεληθώ από τις εκπτώσεις και τη λειτουργία των καταστημάτων. Χωρίς την ενοχή ότι έβαλα τούβλο ή κονίαμα στον τοίχο του καπιταλισμού. Και οι γύρω μου – σε ένα εμπορικό κέντρο – δεν έμοιαζαν με μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. Εργαζόμενοι άνθρωποι ήταν, τα-λαιπωρημένοι από πετσοκομμένους μισθούς και υπεραυξημένους φόρους, νέα, βαριεστη¬μένα ζευγάρια με μωρά σε καροτσάκια που το ακυρωμένο όνειρο μιας καλύτερης ζωής θόλωσε πρόωρα τη λάμψη του έρωτα τους. Φίσκα τα φτηνά μαγαζιά από πελάτες όλων των ηλικιών με ένα μπλουζάκι στο χέρι και την έκφραση της στιγμιαίας ευτυχίας αφού το εικοσάρικό τους (αυτό διέθεταν!) είχε την αγοραστική δύναμη τριαντάρικου. Και η ατμόσφαιρα, σαν τα πανηγύρια που θυμάμαι από παλιά. Τριγυρίζαμε, χαζεύαμε, αγοράζαμε και καμιά πλαστική τσατσάρα «για τον άγιο»… Μην κοροϊδευόμαστε. Οι δημοκρατίες δεν απειλούνται από παπουτσάδικα που μέ-νουν ανοιχτά κάποιες Κυριακές. Οσο για τους εργαζόμενους – που βεβαίως πρέπει να πληρώνονται έξτρα – όλοι έχουμε δουλέψει κατά περιόδους χωρίς ρεπό. Μέχρι λοιπόν να έρθει, με το καλό, ο κομμουνισμός, ας καλογυαλίσουμε τον υπάρχοντα καπιταλισμό μας. ΥΓ. Βγαίνοντας από το κέντρο, ένας πιτσιρικάς ρωτούσε τον μπαμπά του «την άλλη Κυριακή, που θα έχεις πληρωθεί, θα ξανάρθουμε;». Την άλλη Κυριακή δεν θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά μικρέ μου. Που να σου εξηγώ…

Αναδημοσίευση από τα “Νέα”