Ζητείται σοβαρότης

  Του Γιάννη Σιδέρη

«Η μεγαλύτερη έκπληξη όταν αναλάβαμε την προεδρία ήταν ότι βρήκαμε την κατάσταση τόσο άσχημη όσο λέγανε προεκλογικά ότι είναι», είχε πει πριν πενήντα και πάνω χρόνια ο Τζον Κένεντι. Κατά τραγική ειρωνεία το βιώνει με έκπληξη ο ΣΥΡΙΖΑ.

Διεκτραγωδούσε τα πράγματα και ελεεινολογούσε τους πρoηγούμενους. Φευ αναγκάζεται να πράττει τα ίδια και χειρότερα, και μάλιστα ταπεινωμένος καθώς είναι εθισμένος στην απύλωτη και ανεύθυνη μεγαλοστομία.

Η περήφανη διαπραγμάτευση, ας πούμε, την οποία υποσχόταν, μετατράπηκε – ή μάλλον κατάντησε – θέατρο σκιών, χαρά για αντιπάλους και θλίψη για τους φίλιους – και τους φίλους.

Ποια σοβαρότητα επέδειξε η κυβέρνηση με το δωράκι του έκτακτου βοηθήματος που το ονόμασε 13^η σύνταξη; Που κατέληξε ο τσαμπουκάς που έκανε για τα μάτια των ιθαγενών; Στην επιστολή Τσακαλώτου, όπου περιγράφονται ανάγλυφα τα δείγματα υποταγής – αυτής της κυβέρνησης που διακήρυττε περήφανη ότι δίνει κοινωνικό μέρισμα χωρίς να ρωτήσει την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, «γιατί δεν είμαστε αποικία».

Η υποτακτική επιστολή διαβεβαιώνει, μεταξύ άλλων, τα γνωστά: Την ενεργοποίηση του αυτόματου κόφτη στις συντάξεις σε περίπτωση απόκλισης από το δημοσιονομικό στόχο του 2016 (δηλαδή μειώσεις συντάξεων), στη διαβεβαίωση της συμφωνία με τους θεσμούς για όποια μελλοντική διανομή πλεονάσματος (επειδή δεν είμαστε αποικία), στην αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ για συγκεκριμένα νησιά του Αιγαίου, το ‘17 (από το ‘18 φαίνεται θα εξαφανιστούν οι πρόσφυγες από τα νησιά).

Τόσο πολιτικό και εθνικό κόστος κατεβλήθη, με αντίτιμο τριών ημερών κυβερνητική έπαρση – κόστος που καταντάει αντιπαραγωγικό και δυσβάστακτο για τη χώρα και υπονομευτικό για την οικονομία της.

Έχει πλέον υποχρέωση η κυβέρνηση – και πρωτίστως ο πρωθυπουργός – να συναισθανθούν το μέγεθος της ευθύνης τους, να κατανοήσουν ότι στα χέρια τους κρέμονται ζωές. Όχι στα χέρια του Σόιμπλε, στα δικά τους χέρια.

Στα χέρια τους επαφίονται οι ζοφερές ζωές των ανέργων, που – σύμφωνοι – δεν τους δημιούργησε η ίδια, τους κληρονόμησε, αλλά πλέον είναι δική της ευθύνη η διαχείριση της αγωνίας τους, και κατ΄ επέκταση της ζωής τους.

Στα χέρια τους βρίσκονται οι ζωές εκατοντάδων χιλιάδων νέων που – χωρίς να υποπέσουμε στο μελό που υπέπιπτε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση – βλέπουν να ορθώνεται στον ορίζοντά τους ένα αβέβαιο και μίζερο, αν όχι σκοτεινό, μέλλον.

Στα χέρια του βρίσκονται οι ζωές των συνταξιούχων, αυτών που τους έδωσε το βοήθημα της πλάνης, αφού στην επιστολή αποδεικνύεται ότι αυτό ήταν ένα δωράκι άπαξ, (πέραν του ότι εμφιλοχωρεί ο κίνδυνος να τους το πάρει πίσω).

Πόσο σοβαρά αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τα ανωτέρω; Ουδόλως!

Εξακολουθεί τον χαρτοπόλεμο των ανακοινώσεων κατά της ΝΔ και του Ποταμιού, όπου τους περιγράφει με την ευτελιστική κατηγορία περί «συμμαχίας των προθύμων» (Το ΠΑΣΟΚ το αφήνει απέξω, προφανώς το εποφθαλμιά για άλλου είδους «προθυμία» – αυτή της μελλοντικής της στήριξης).

Το ωραίο είναι ότι επιβεβαιώνει τις καταγγελίες ΝΔ και Ποταμιού, επαιρόμενη εν τούτοις! «1.600.000 πήραν εφ΄ άπαξ την 13 σύνταξη», αναφέρει χθεσινό paper. Και δεν αναρωτιούνται μόνοι τους για το οξύμορον της φράσης: Αφού είναι εφ’ άπαξ, πως είναι σύνταξη; Η σύνταξη έχει περιοδικότητα και μονιμότητα.

Ξαναβρίσκει καταφύγιο στη ρητορική του μίσους

Δεν είναι η αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης το πρόβλημα. Ίσως οποιαδήποτε κυβέρνηση σε αυτή τη φάση, να ήταν το ίδιο αναποτελεσματική. Η πορεία της χώρας εξαρτάται, πέραν των δικών μας ενεργειών, και από τις επιδιώξεις των δανειστών. Και δεν γνωρίζουμε κατά πόσο μια άλλη κυβέρνηση δεν θα αντιμετώπιζε τα ίδια εμπόδια.

Το πρόβλημα είναι ο φανφαρόνικος, ανεύθυνος και μισαλλόδοξος τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται.

Πρώτη φορά τόσο πολύ, μεταπολιτευτικά, μια κυβέρνηση θύει το κύρος της χώρας στην εφημερότητα των εντυπώσεωμ, ενώ εφευρίσκει, χυδαία, εσωτερικούς εχθρούς της πατρίδας. Όσο για το εξωτερικό, λογομαχεί ακατανοήτως και ανοήτως, και στο τέλος υποτάσσεται με την ουρά στα σκέλια.

Η ρητορική του μίσους, αποδέκτης της οποίας έγινε και το liberal.gr είναι επεξεργασμένη τακτική. Λειτούργησε σε εκείνο το τμήμα της κοινής γνώμης, το οποίο χρειαζόταν μια συνωμοσιολογική θεωρία, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την πρόσφεραν προεκλογικά, και την αναβίωσαν προσφάτως, επειδή οι δυσκολίες και τα αδιέξοδα αυξάνουν.

Σαφώς είναι διαλυτική για την κοινωνική συνοχή η αναβίωση της θεωρίας αυτής, αλλά ίσως εμπεδώνει και μια νέα κατανόηση: Δεν φταίνε αυτοί, τόσοι είναι…