Βασίλης Χαλακατεβάκης:«Το θέατρο στην Ελλάδα είναι σαν το λαχείο»

«Η τέχνη της υποκριτικής είναι πρωταθλητισμός», δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Βασίλης Χαλακατεβάκης. Έχοντας υπηρετήσει την τέχνη του από διάφορα πόστα είτε ως ηθοποιός είτε ως καλλιτεχνικός διευθυντής θεάτρων είτε ως παραγωγός έχει πλήρως εμπεριστατωμένη άποψη για την υποκριτική και τα τεκταινόμενα στον χώρο. Ακούραστος με άσβεστη τη φλόγα δημιουργίας συνεχίζει να προσφέρει με το ταλέντο και την εμπειρία του στην τέχνη.

 στην Πέννυ Κροντηρά

Πότε αντιληφθήκατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Όταν πήγαμε με το σχολείο στο Θέατρο «Ορφέας» να δούμε μία παράσταση που είχε επετειακό χαρακτήρα. Ήταν οι «Όρνιθες» του Αριστοφάνη από το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Αυτή η παράσταση με συγκλόνισε, μου άλλαξε τη ζωή. Τότε είπα πρέπει να συναντηθώ τελικά με αυτούς τους ανθρώπους. Μετά από δύο χρόνια έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Η αρχή είχε γίνει.

 

Πώς ήταν να έχετε δάσκαλο και μετέπειτα να συνεργάζεστε με τον Κουν;

Στη σχολή δεν μας έκανε μάθημα ο Κουν αλλά ερχόταν κάποιες φορές και έβλεπε την εξέλιξή μας. Όμως εγώ σαν μαθητής από την αρχή συμμετείχα στις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης και τον είδα, τον άκουσα να διδάσκει, να σκηνοθετεί και ρουφούσα κάθε του λέξη. Ανεπανάληπτη εμπειρία.

 

Ποιοι είναι καλοί σας φίλοι από τον χώρο;

Έχω πολλούς φίλους που σέβομαι και αγαπώ στη δουλειά μου, όμως με συνδέει βαθιά φιλία και αγάπη σχεδόν 33 χρόνια με τον Βασίλη Παπαβασιλείου. Είναι και δάσκαλός μου και φίλος μου. Και αδελφός και πατέρας μαζί. Έχουμε σταθεί ο ένας στον άλλον και στα καλά και στα δύσκολα.

 

Ποια επαγγελματική εμπειρία θα σας μείνει αξέχαστη;

Ο θρίαμβος του έρωτα του Μαριβώ από τις πρώτες παραστάσεις στον επαγγελματικό στίβο με σκηνοθέτη τον Βασίλη Παπαβασιλείου στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών το 1984, αν θυμάμαι καλά. Εκεί πια κατάλαβα ότι αγαπάω πολύ αυτή την τέχνη. Στη συνέχεια έχω πάρα πολύ όμορφες στιγμές που δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω, είναι όλες σημαντικές και μοναδικές. Όταν τις σκέφτομαι νιώθω χαρά και ευγνωμοσύνη που τις έζησα.

 

Τι έχετε διδαχθεί από την πορεία σας στην υποκριτική;

Να έχω ανοιχτό το μυαλό μου και τα αυτιά μου, να σέβομαι τους συνεργάτες μου, να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου, να έχω υπομονή και επιμονή. Η τέχνη αυτή είναι πρωταθλητισμός. Θέλει συνέχεια μελέτη, σκέψη, καθαρό μυαλό, γενναιοδωρία και αγάπη στα νέα παιδιά και σεβασμό στους παλαιότερους. Θέλει αγάπη σε αυτούς που αγαπάς και σε αγαπούν.

 

Έχετε διατελέσει καλλιτεχνικός διευθυντής θεάτρων. Ποιες οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε;

Το πρόβλημα σε αυτά τα θέατρα είναι κυρίως ο παραγοντισμός. Δεν μπορείς να προγραμματίσεις ποτέ χωρίς να δεχθείς παρεμβάσεις. Δεν έχεις ποτέ τα χρήματα που θα σου υποσχεθούν. Υπάρχουν πάντα τοπικιστικές παρεμβάσεις. Αυτά τα θέατρα αν διαβάσεις για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν και δεις πώς έχουν εξελιχθεί, θα καταλάβεις γιατί είναι στην κατάσταση που είναι σήμερα. Κανονικά πρέπει να είναι μονάδες δημιουργικότητας, πρέπει να είναι οι χώροι που θα γίνουν τα φυτώρια για να ανθίζει το νέο στο θέατρο. Βλέπετε κάτι τέτοιο στα ΔΗΠΕΘΕ σήμερα; Μα, πώς να το δεις όταν το 80% πάει στο μόνιμο προσωπικό και το 20% για το καλλιτεχνικό προσωπικό και καλλιτεχνικό έργο. Είναι ανέκδοτο που κανείς δεν απαντά. Αποτέλεσμα κάποια τρίμηνα συμβόλαια σε ηθοποιούς ή ποσοστούχους, κάποιες καλοκαιρινές περιοδείες ή παραγωγές δύο το πολύ τριών ανθρώπων. Αυτό το κάνουμε και μόνοι μας και δεν χρειαζόμαστε τα ΔΗΠΕΘΕ. Θέλει όλο από την αρχή να ξηλωθεί το κουστούμι αυτό και να μπει σε νέες βάσεις. Αλλιώς δεν θα αλλάξει τίποτα.

 

Τι χρειάζεται ένα θέατρο και μια παράσταση για να πάει καλά;

Αν το ξέραμε θα το κάναμε και θα είχαμε πάντα επιτυχία. Το θέατρο στην Ελλάδα με τις 1.500 παραγωγές είναι σαν το λαχείο. Μπορεί και να κερδίσεις κάποια στιγμή.

 

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Αυτή την περίοδο οργανώνουμε την περιοδεία της παράστασης «Φιλιώ Χαϊδεμένου» με τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη, κάνω πρόβες για τη «Μαντάμ Σουσού» του Δημήτρη Ψαθά σε διασκευή της Δήμητρας Παπαδοπούλου με σκηνοθέτη τον Γιάννη Κακλέα και ένα εξαιρετικό θίασο που θα παρουσιάσουμε στο «Παλλάς» αρχές Οκτωβρίου. Μια τεράστια παραγωγή. Είμαστε σε πολύ δημιουργική στιγμή. Επίσης, έχω την καλλιτεχνική διεύθυνση της εταιρείας «Χρόνος-Δράσεις Πολιτισμού» (www.xronos-draseis.com) από το 2011. Έχουμε δύο καλλιτεχνικούς τομείς. Ένα για παιδιά με παραγωγές, δηλαδή για παιδιά και εκπαιδευτικά προγράμματα από τριών μηνών έως και ενήλικες που τα υλοποιεί η Δέσποινα Μαραγκουδάκη. Και έναν τομέα με θεατρικές παραγωγές για ενήλικες, οργάνωση περιοδειών και πολιτιστικές εκδηλώσεις.

 

Τι μήνυμα περνάει στα παιδιά η θεατρική παράσταση ο «Σκεπαστής του φεγγαριού»;

Η παράσταση αυτή θα παρουσιαστεί στο θέατρο «Ιλίσια Βολανάκης» κάθε Κυριακή στις 12 το πρωί σε σκηνοθεσία-διασκευή της Δέσποινας Μαραγκουδάκη και είναι ένα μήνυμα για τη δύναμη της φιλίας, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας της αγάπης και πίστης στον διπλανό μας, αλλά και της πίστης και ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον των ανθρώπων.

 

Πώς είστε έξω από τη δουλειά σας;

Απλός και ανθρώπινος, όσο μπορώ.

 

Θεωρείτε τον εαυτό σας αντισυμβατικό ή παραδοσιακό; Στο γάμο σας θεωρώ ότι συνυπήρχαν και τα δύο στοιχεία.

Τίποτα αντισυμβατικό, τίποτα παραδοσιακό. Όμως ακολουθούμε και στη ζωή μας το μότο της εταιρείας μας που είναι μια φράση του Σίλερ: «Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος μόνο όταν παίζει».

 

Τελικά, το επάγγελμα του ηθοποιού είναι όπως όλα τα άλλα;

Απάντησε χιουμοριστικά ο Ψαθάς όταν ρωτήθηκε από νέο ηθοποιό. «…Νεαρέ μου φίλε, υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι να φτάσετε στο σκοπό σας. Ο πρώτος είναι να πηδήξετε από την Ακρόπολη και ο δεύτερος να πέσετε στο Φάληρο». Ξέρετε, σκέφτομαι πολύ τα νέα παιδιά. Είναι δύσκολα αλλά δυστυχώς για όλα τα επαγγέλματα ισχύει αυτό στη χώρα μας. Ζούμε την καταστροφή. Αλλά όπως λέει και ο Ψαθάς: «Μην ανησυχείς σου λέω. Όλα είναι ατμός και εξατμίζονται. Θα περάσει αυτό…».