64 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου άσου των «ερυθρολεύκων». Ο Βαγγέλης Κουσουλάκης μπορεί να μην υπήρξε ποτέ μία από τις «βεντέτες» της ομάδας του Ολυμπιακού, που επί προεδρίας Σταύρου Νταϊφά κυριάρχησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Όμως ήταν από τους παίκτες που έδιναν και την ψυχή τους για την ομάδα. Για πολλούς ο πολυτιμότερος παίκτης των 4 συνεχόμενων τίτλων. Τίμησε και με το παραπάνω τη φανέλα του Ολυμπιακού. Λεβέντης, «σκύλος», κατάπινε τα χιλιόμετρα, κάλπαζε στη μεσαία γραμμή, γέμιζε όλο το κέντρο με την παρουσία του. Δυνατός, και πάσα καλή είχε, και την απαλλαγή από τον αντίπαλο (με σπάσιμο μέσης) είχε, και γήπεδο έβλεπε αλλά και γκολ έβαζε. Λόγω θέσης αλλά και προέλευσης (Ηρακλή), θα μπορούσε κάποιος να τον δει και σαν… προάγγελο του ερχομού του Ιεροκλή Στολτίδη, που έφτασε από τη Θεσσαλονίκη στον Πειραιά κάπου 20 χρόνια μετά! Πολυτιμότατη μονάδα του τότε Ολυμπιακού ο Κουσουλάκης αλλά και σεμνό παιδί. Κι επειδή ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, έτσι έχει παραμείνει κι έως σήμερα, στα 64 χρόνια του. Στους φίλους του λέει καμιά φορά, «μπορεί να μην έκανα πολλά λεφτά αλλά θα πάρω το τιμιόξυλο»…
Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου του 1954 στη Θεσσαλονίκη. Κατατάσσεται μεταξύ των κορυφαίων σε αριθμό συμμετοχών στην Α’ Εθνική κατηγορία, έχοντας συμπληρώσει 412 συμμετοχές με 31 γκολ. Στην Εθνική Ελλάδας είχε… μόλις 15 συμμετοχές.
Αφηγείται ο ίδιος…
«Τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανα σε ηλικία εννέα ετών στον Τιτανικό Θεσσαλονίκης. Στα 11 μου πήρα μετεγγραφή στα τσικό του Ηρακλή και το 1971, σε ηλικία 17 ετών, έκανα το ντεμπούτο μου στην πρώτη ομάδα με προπονητή τον Λάκη Πετρόπουλο.
Έμεινα οκτώ χρόνια στον Ηρακλή και η μεγαλύτερη στιγμή ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου το 1976 με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, στον αλησμόνητο τελικό στη Νέα Φιλαδέλφεια με πρωταγωνιστή τον Χατζηπαναγή.
Το καλοκαίρι του 1979 έδειξαν ενδιαφέρον για την απόκτησή μου ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και ο Άρης. Ο Ηρακλής, όπως και οι άλλες ομάδες της Θεσσαλονίκης, δεν ήθελαν τότε ο παίκτης να παίρνει μετεγγραφή σε άλλο σύλλογο της Βορείου Ελλάδας γιατί υπήρχε ανταγωνισμός. Ο Ολυμπιακός με την ΑΕΚ ήταν εκείνοι που έδωσαν μάχη και συζητούσαν με τον Ηρακλή μέχρι την τελευταία στιγμή για την απόκτησή μου και τελικά πήγα στον Πειραιά. Ο Ολυμπιακός έδωσε 14 εκατ. δραχμές και τις εισπράξεις από τα δύο φιλικά παιχνίδια στο Καραϊσκάκη και στο Καυτανζόγλειο.
Πολυτιμότερος στα 4 πρωταθλήματα!
0 Κουσουλάκης πήγε στον Ολυμπιακό στα 25 χρόνια του. Όχι απλά σαν ταλέντο δηλαδή, αλλά σαν ολοκληρωμένος παίκτης. Κι αυτό τον βοήθησε να πάρει τη φανέλα και να γίνει αμέσως ενδεκαδάτος -και δη παίκτης καταλύτης! Πολλοί πιστεύουν ότι ο Κουσουλάκης μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος αλλά ήταν ο πολυτιμότερος στην κατάκτηση των τεσσάρων σερί πρωταθλημάτων του «Θρύλου», από το 1979-80 έως το 1982-83! Οι συμμετοχές του επί 34 αγωνιστικών ήταν αντίστοιχα για κάθε σεζόν 32-27-28-32!
Τα γκολ στον Βόλο και το «χρυσό ντέρμπι της ΙΟΝ»
Ήταν ο παίκτης που στις 24 Μαΐου του 1980 άνοιξε το σκορ στο μπαράζ του τίτλου Ολυμπιακός – Άρης Θεσσαλονίκης 2-0, στον Βόλο, με την έναρξη της επανάληψης και ύστερα από έντονη υπεροχή των ηττημένων στο Α’ ημίχρονο. Η μεγάλης κρισιμότητας επιτυχία του συνέβαλε στην κατάκτηση του πρώτου επαγγελματικού πρωταθλήματος από τον σύλλογο και του πρώτου στη δική του καριέρα.
Στις 2 Νοεμβρίου του 1980 το γκολ που σημείωσε στο 40ό λεπτό του αγώνα εναντίον του Παναθηναϊκού, στη Λεωφόρο, ένα δεξί σουτ «κουντεπιέ» ακριβώς έξω από το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής που κατέληξε στην αριστερή γωνία του Βασίλη Κωνσταντίνου. Το συγκεκριμένο γκολ είναι ένα από τα πλέον διάσημα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς επί χρόνια ήταν συχνή η τηλεοπτική του παρακολούθηση μέσω δύο διαφορετικών τρόπων. Είχε συμπεριληφθεί στο θέμα τίτλων της «Αθλητικής Κυριακής» και σε διαφήμιση σοκολάτας.
Η καρδιά του ανήκει στον Ολυμπιακό
Στον Ολυμπιακό έκανε πολλή παρέα με τον Νίκο Σαργκάνη, τον Πέτρο Μίχο και τον Νίκο Βαμβακούλα αλλά η σεζόν 1985-86 ήταν πολύ δύσκολη. Έκανε δύο επεμβάσεις, φοβήθηκε ότι «είχε τελειώσει» και ζήτησε από τον Σταύρο Νταϊφά να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη.
Ο πρόεδρος τού έδωσε το ‘86 την ελευθέρας και τιμής ένεκεν δεν ζήτησε χρήματα από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Έπαιξε για δύο χρόνια και το ‘88 πήγε στη Βέροια, όπου αγωνίστηκε έναν ακόμη χρόνο και έκλεισε την καριέρα του. «… Είχα προπονητή τον Καραπατή και στην πρώτη μας επαφή του είπα: “Μία στα νιάτα μου και μία στα γεράματα”, καθώς είχαμε συνεργαστεί στον Ηρακλή».
Μικρά μικρά…
Όταν το ’79 έκανα χρήση της οκταετίας και πήγα στον Ολυμπιακό είπα στον Περτσινίδη, τον τότε πρόεδρο του Ηρακλή, που δεν με άφηνε να φύγω: «Πρόεδρε, τα φασόλια φασόλια αλλά ο άνθρωπος χρειάζεται και λίγο κρέας».
Για τους συμπαίκτες του: «Σαφώς και ο Χατζηπαναγής είχε ένα απίστευτο ταλέντο. Ήταν για εκείνη την εποχή ένας διαφορετικός παίκτης. Είχε γλυκάδα, τεχνική, οξυδέρκεια και μυαλό. Για μένα ο Ηρακλής έπαιζε… με δέκα παίκτες και τον Βασίλη. Ωραία και η ατάκα του για τον Νικολούδη. «Καλός παίκτης. Και με όγκο. Όταν είχαμε δύσκολα παιχνίδια του λέγαμε: «Τάκη, πάρε την μπάλα και κράτα την!».
Τα σχόλια είναι κλειστά.