Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα: Ψάχνει κάποιον που ξέρει να χάνει…

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει εναγωνίως υποψήφιο για τον δήμο της Αθήνας. Θα είναι πρόσωπο- έκπληξη το οποίο «δεν ξέρει να χάνει»! Και όπως αναμένεται, θα κατατροπώσει τους δύο έτερους υποψηφίους Μπακογιάννη και Γερουλάνο…

Αναμένουμε την υποψηφιότητα. Περισσότερο όμως, η αγωνία μας αφορά στην αποκάλυψη κάποιας δραματοποίησης από αυτές που μας έχει συνηθίσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να μην πλήττουμε. Περιμένουμε άλλη μία «έκπληξη» στο πλαίσιο μιας διαρκούς πρόζας η οποία προκαλεί αισθητική συγκίνηση στην κοινή γνώμη με σκοπό την κάθαρση δια του «ηθικού πλεονεκτήματος»…

Ο Αλέξης Τσίπρας θα κατεβάσει μία περσόνα που θα ταράξει τον προεκλογικό αγώνα των δημοτικών εκλογών, κάνοντας επίδειξη των κομματικών του δυνατοτήτων. Αυτός τώρα, «που δεν θα ξέρει να χάνει» μπορεί να είναι ένας φανατικός οπαδός κάποιας ομάδας, ένας «ζηλωτής» παραθρησκευτικής οργάνωσης ή ακόμα και ένας αριστερός ψηφοφόρος της Αριστεράς που ακόμα φαντασιώνεται ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Μόνο έτσι εξηγείται η προσμονή ενός υποψηφίου με άγνοια κινδύνου και αδυναμίας αντίληψης της περιρρέουσας ατμόσφαιρας στο προεκλογικό σκηνικό της Αθήνας.

Ήδη οι αρνήσεις είναι πολλές. Οι μαζικές απορρίψεις καθόδου στις εκλογές, ίσως να σχετίζονται με την πραγματικότητα: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ελπίδες για να κερδίσει τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Πώς είναι δυνατόν αυτό που δεν συνέβη, ούτε καν το 2014 με το ρεύμα στο μέρος του, να συμβεί το 2019 με την φθορά που έχει υποστεί;

Τι θα επιδιώξει; Άλλη μία φανταχτερή αλλά ξοφλημένη περίπτωση΄Είναι ο Τσίπρας ένας «ρακοσυλλέκτης» της πολιτικής; Και γιατί επιδιώκει την «ανάσταση» προσώπων που το σύστημα τους είχε στείλει στα πολιτικά αζήτητα;

Η απάντηση είναι μάλλον απλή, αν προσπαθήσει κανείς να τον ερμηνεύσει με «αισθητικούς» όρους. Σκοπός του Αλέξη δεν είναι σε καμία περίπτωση, να αφήσει πίσω του πολιτικό έργο ή να βελτιώσει το επίπεδο της κοινωνίας. Ούτε φυσικά και να κερδίσει τον δήμο της Αθήνας. Και κατά συνέπεια, δεν επιζητεί κανένα είδος πολιτικής πράξης, παρά μόνο την δημιουργία εντυπώσεων. ‘Οπως ακριβώς κάνει και ένας «διδακτικός» ποιητής, σαν τον Κωνσταντίνο Καβάφη που αναζητά το υλικό του σε άσημους ιστορικούς χαρακτήρες για να τους πλάσει όπως ο ίδιος επιθυμεί για τον αναγνώστη του.

Βεβαίως, ο Καβάφης είχε λόγους να το κάνει, δεδομένου πως υπήρξε ο ίδιος ένα πρόσωπο που κινούνταν στο περιθώριο της κοινωνίας. Και η ποίησή του είναι πολλές φορές, ένα μέσο «αυτοϊασης» των εσωτερικών ζητημάτων του.

Δεν αποκλείεται να ισχύει το ίδιο για τον πρωθυπουργό. Να ακολουθεί μία υπαρξιακή στρατηγική που στόχο έχει, εκτός από την πολιτική του επιβίωση, και την ψυχοθεραπεία του.

Στο κάτω κάτω, γιατί ένας αδιάφορος για δημιουργία, άνθρωπος που μισεί το σύστημα, να θέλει να το διοικήσει με συστημικούς όρους; Τι προσδοκά από την ενασχόλησή του με την πολιτική, όταν διατυμπανίζει παντού το δικό του ιδεολογικό μανιφέστο και στο τέλος παραδίδεται ολοκληρωτικά στους κανόνες των «αντιπάλων» του;

Η «διδακτική» όμως πολιτική του Τσίπρα το μόνο που καταφέρνει είναι να διαιωνίζει το αδιέξοδο της μετριότητας για την κοινωνία. Χτίζοντας κουλτούρα απαξίωσης των ικανών και μειώνοντας κι άλλο το αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών στις ηγεσίες που τους κυβερνούν.

Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος να εκτεθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Ούτε στις δημοτικές ούτε και στις εθνικές. Το κόμμα καταρρέει και κανένας δεν θέλει να χάσει χρόνο και ενέργεια σε μία άγονη και χαμένη προσπάθεια. Ούτε καν για συμβολικούς λόγους…

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr