Του Βασίλη Στεφανακίδη: Τους είναι χρήσιμος μέχρι να κλείσει το Σκοπιανό

Κάποιοι τη στηρίζουν (όχι πάντως η κοινωνία) παραβλέποντας όλα τα κωμικοτραγικά που λαμβάνουν χώρα με τον κυβερνητικό εταίρο του κ. Αλέξη Τσίπρα, αλλά και τις διαλυτικές αστοχίες σε όλα τα μέτωπα της εσωτερικής πολιτικής. Υπάρχει κάτι που καθιστά τον κ. Τσίπρα χρήσιμο και γι’ αυτό κάνουν τα στραβά μάτια σε όλες τις παρεκκλίσεις του από τις δεσμεύσεις που έχει υπογράψει για τη μετά μνημόνιο εποχή.

Ποια είναι όμως αυτή η χρησιμότητα του κ. Τσίπρα; Μα, να περάσει per mare per terram τη Συμφωνία των Πρεσπών από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Εχουν πέσει θεοί και δαίμονες πάνω στο θέμα, από ΗΠΑ και Ευρώπη, καθώς θεωρούν ότι η ευκαιρία που έχουν με τον Τσίπρα είναι μοναδική και τέτοια δεν θα ξαναϋπάρξει. Στο γεωστρατηγικό παιχνίδι ελέγχου των Βαλκανίων λείπει το κομμάτι των Σκοπίων για να συμπληρωθεί το παζλ επιρροής και η προθυμία Τσίπρα – Ζάεφ προσφέρει τη χρυσή ευκαιρία.

Μέχρι λοιπόν να μπει και η τελευταία υπογραφή, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι χρήσιμη στον διεθνή παράγοντα (παρόλο που είναι αμφίβολο κατά πόσο είναι χρήσιμη για τη χώρα) και γι’ αυτό γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τις ίδιες τις υπογραφές της. Φαντάζεστε, για παράδειγμα, τους δανειστές μερικούς μήνες πριν να κάθονται να συζητούν για μέτρα συμφωνημένα και ψηφισμένα όπως οι συντάξεις και το αφορολόγητο; Ούτε καν. Θα έκοβαν προληπτικά και την επόμενη δόση. Δείτε, για παράδειγμα, τι γίνεται με την Ιταλία. Η κυβέρνηση της γείτονος κατάρτισε Προϋπολογισμό όπου προβλέπεται έλλειμμα 2,4%. αντί για 2% (παρέκκλιση 0,4%) προκειμένου να ενισχύσει τα χαμηλά οικονομικά στρώματα. Και το κάνουν αυτό όχι κάποιοι αριστεροί ή σοσιαλιστές αλλά ακροδεξιοί και λαϊκιστές. Κι όμως, έχει ξεσηκωθεί όλη η ευρωπαϊκή νομενκλατούρα της διαρκούς λιτότητας των λαών σε μια κόντρα που δεν έχει προηγούμενο, με αποτέλεσμα να αποτελεί σήμερα η Ιταλία τον υπ’ αριθμόν 1 συστημικό κίνδυνο διάλυσης όλου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Για μας, όμως, τσιμουδιά κι όλο γλύκες του στυλ «να το δούμε και δίκιο έχετε», «στείλτε δύο σενάρια Προϋπολογισμού και να το συζητήσουμε», «να σας βοηθήσουμε, να το κάνουμε από κοινού» και διάφορα τέτοια αγαπησιάρικα. Οχι πως είναι κακό να μην κοπούν οι συντάξεις, το αντίθετο μάλιστα. Κανείς δεν θέλει να κοπούν. Το ερώτημα, όμως, είναι αν όντως το αντέχουμε ως οικονομία και δεν θα χρειαστεί στο άμεσο μέλλον να αναγκαστούμε να λάβουμε πρόσθετα μέτρα για να καλύψουμε τις τρύπες. Ή το άλλο, που μας δίνουν τις τελευταίες δόσεις του μνημονίου κι ενώ εννοείται πως αυτά τα λεφτά πρέπει να δοθούν στους ιδιώτες προμηθευτές του Δημοσίου και να περιοριστούν τα χρέη, αλλά και για να κινηθεί η αγορά, ο Τσακαλώτος τα τοποθετεί στο «μαξιλάρι ασφαλείας» και όχι στους πραγματικούς δικαιούχους.

Θυμάμαι σε ανάλογες περιπτώσεις τις πιέσεις που ασκούσε η τρόικα (και καλά έκανε) για να πέσουν λεφτά στην αγορά. Τώρα όλοι μόκο, μη στυλώσει τα πόδια ο Τσίπρας και θυμηθεί τα επαναστατικά του και το γυρίσει με το Σκοπιανό.

Μήπως, όμως, και στη διαχείριση του τραπεζικού προβλήματος είδαμε καμιά παρέμβαση από Ευρώπη και ΕΚΤ; Ολα καλώς καμωμένα και υπενθύμιση των τελευταίων stress tests που εμφάνιζαν τις τράπεζές μας πλήρως θωρακισμένες. Τι και αν τώρα είναι αποκλεισμένες από τις αγορές, όπως φυσικά και η χώρα, τι και αν η συνολική κεφαλαιοποίησή τους έχει πέσει κάτω από τα 5 δισ., τι και αν πληθαίνουν οι εκτιμήσεις ότι σύντομα θα χρειαστούν κάποια νέα ανακεφαλαιοποίηση και επειδή δεν θα υπάρχουν ιδιωτικά κεφάλαια θα κρατικοποιηθούν αναγκαστικά; Οι δανειστές όλους αυτούς τους κινδύνους τους έβλεπαν και τους είχαν στα βασικά σενάριά τους, όμως δεν επέμειναν και μας άφησαν να κάνουμε του κεφαλιού μας. Θέλετε έξοδο καθαρή και χωρίς βοήθεια και γραμμή στήριξης; Ο,τι θέλει ο πελάτης και, βέβαια, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου. Να κλείσει το Σκοπιανό πάση θυσία και όλα τα άλλα προσεχώς και με τους επόμενους.