Του Βασίλη Στεφανακίδη: Όλοι βλέπουν νέα παγκόσμια ύφεση αλλά εμείς ανάπτυξη!

Ως προάγγελους της νέας κρίσης βλέπουν τον διογκούμενο παγκόσμιο χρέος(δημόσιο και ιδιωτικό) αλλά και τον εντεινόμενο εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας που μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια έως 0,75% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Διαπιστώνουν μάλιστα πως πολλές χώρες της Δύσης και κυρίως οι Ευρωπαϊκές, δεν διδάχθηκαν από την προ δεκαετίας παγκόσμια κρίση και δεν έχουν κάνει όσα όφειλαν προκειμένου να θωρακίσουν τις οικονομίες τους και τις τράπεζες τους από ένα νέο υφεσιακό κύμα.

Την ίδια ώρα στην Ευρώπη η κατάσταση σε πολιτικό επίπεδο μοιάζει με πυριτιδαποθήκη καθώς μεγάλες χώρες και οικονομίες που είναι οι πυλώνες του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία αλλά και άλλες, βιώνουν πρωτοφανείς κινδύνους με την ανεξέλεγκτη άνοδο των ακροδεξιών και λαϊκιστικών κομμάτων που στον πυρήνα της ρητορείας τους έχουν τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κι όταν όλα αυτά συμβαίνουν, τα βλέπουμε, τα ακούμε, τα νοιώθουμε, εμείς, η χώρα που μετά κόπων και βασάνων μόλις εξήλθε από την κρίση πολυτραυματισμένη, τι κάνουμε;

Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για άλλη μια εισαγόμενη κρίση; Έχουμε πλέον θωρακισμένη οικονομία ή θα πέσουμε και πάλι κάτω με το πρώτο αεράκι; Έχουμε αποθέματα ασφαλείας, ισχυρό τραπεζικό σύστημα και ισχυρή παραγωγική βάση; Τίποτα. Είμαστε σε πολύ χειρότερη θέση απ’ ότι το 2009.

Και όχι μόνο, αλλά επιπλέον επειδή για πολλά χρόνια μας ξεζούμισαν όσο δεν πάει άλλο, τώρα που βρήκαμε την ευκαιρία, επιδιδόμαστε και πάλι στο εθνικό μας σπορ. Τις προσλήψεις στο δημόσιο, στα επιδόματα, στις παντοειδείς ρυθμίσεις-διεκπεραιώσεις καθ’ ότι και προεκλογική χρονιά.

Ο δε δημόσιος διάλογος δεν ασχολείται με τα μείζονα διεθνή θέματα που κατά πάσα πιθανότητα θα τα βρούμε μπροστά μας στον επόμενο χρόνο, αλλά με τον Πετσίτη και τις ανούσιες πολιτικές καντρίγιες. Λες και το θέμα μας είναι αν ο Σταύρος ψηφίσει τις Πρέσπες ή όχι και αν θα περάσει ή όχι η συμφωνία.

‘Όπως και το 2007 όταν ήδη είχαν σκάσει subrime bonds, είχε πτωχεύσει η Lehman brothers και η κρίση ξεκινούσε από τις ΗΠΑ, η τότε κυβέρνηση μας διόριζε αμέριμνη 300 χιλιάδες νέους δημοσίους υπαλλήλους και δήλωνε πως η οικονομία μας είναι γερά θωρακισμένη και δεν κινδύνευε από τα παγκόσμιο οικονομικό τσουνάμι που σάρωνε τα πάντα στο διάβα του.

Καμιά, έστω και βραχυπρόθεσμη πρόνοια για το αύριο παρά μόνο για το σήμερα και το κοντόφθαλμο πολιτικό όφελος. Μακάρι οι Κασσάνδρες να διαψευσθούν και οι φόβοι να παραμείνουν φόβοι και όχι άλλη μια σκληρή πραγματικότητα . Όμως η έντονα ρευστή εποχή που ζούμε, δεν προοιωνίζεται για καλά νέα. Και από τους ηγέτες μας ,αν ήταν πραγματικοί ηγέτες και νοιάζονταν για τους πολίτες και τη χώρα, δεν έπρεπε να ακούμε πλειοδοσία υποσχέσεων και παροχών αλλά απλές και σταράτες κουβέντες.

Ελληνικέ λαέ, αντέξαμε μαζί πολλά τα τελευταία χρόνια. Βγήκαμε μεν από τα μνημόνια αλλά έχουμε μεγάλες δυσκολίες ακόμα. Ας κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα να αναπτύξουμε την οικονομία και την παραγωγή για να έρθουν μετά οι παροχές από το πραγματικό περίσσευμα της οικονομίας και όχι από τα πλασματικά νούμερα. Αυτό όμως δεν τολμά να το πει κανείς γιατί έχει πολιτικό κόστος. Κι αυτό δεν είναι διατεθειμένος να το πληρώσει κανείς.