Του Βασίλη Στεφανακίδη: Να αποκτήσουμε ξανά δικαίωμα στο όνειρο

Τι άραγε άλλαξε τώρα και η πλειοψηφία θέλει πρόωρες εκλογές; Μήπως γιατί πιστεύει πως μια τέτοια εξέλιξη και μια πολιτική αλλαγή θα αλλάξουν κάτι στη ζωή τους ή μήπως γιατί υπάρχουν κρίσιμα θέματα στην ατζέντα της κυβέρνησης όπως το Μακεδονικό και επιθυμούν να κριθούν αυτά από το εκλογικό σώμα άμεσα, με μια άλλου είδους εντολή;

Ποιος ξέρει, μπορεί είτε το ένα είτε το άλλο είτε και τα δύο μαζί. Σημασία έχει ότι η πλειοψηφία πλέον δεν περιμένει πολλά από την παρούσα κυβέρνηση και ενδεχομένως δεν την εμπιστεύεται στα κρίσιμα ανοιχτά θέματα, από την οικονομία, τα εθνικά, την ασφάλεια, την εκπαίδευση μέχρι και την αλλαγή του Συντάγματος.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει σώνει και καλά ότι θεωρεί πως μια άλλη κυβέρνηση θα τα κάνει καλύτερα, γιατί, ως γνωστόν, μαγικά ραβδιά υπάρχουν μόνο στα παραμύθια.

Ωστόσο, όπως λένε και έτσι είναι εν πολλοίς, το ψυχολογικό κλίμα στην αγορά παίζει καταλυτικό ρόλο. Μια κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας και όχι λίγων μηνών που έχει μπροστά της αυτή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εφόσον έδειχνε εξαρχής σοβαρότητα και ρεαλιστικούς στόχους, χωρίς ιδεοληψίες, μισαλλοδοξία, κυνήγι μαγισσών και τη λογική «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι απέναντι», θα δημιουργούσε ένα θετικό momentum.

Μια κυβέρνηση που μέσα από τις προγραμματικές της δηλώσεις θα έθετε ως ύψιστο στόχο την προσέλκυση επενδύσεων, τη μείωση της φορολογίας και την παροχή κινήτρων στην επιχειρηματική δραστηριότητα θα άλλαζε ψυχολογικά το κλίμα.

Μια κυβέρνηση που θα παρουσίαζε ένα στρατηγικό σχέδιο αντιμετώπισης της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας των πολιτών θα δημιουργούσε κλίμα εμπιστοσύνης προς το κράτος.

Μια κυβέρνηση που θα έβαζε φρένο με ένα άρθρο και έναν νόμο σε όλα τα επιχειρούμενα πειράματα του υπουργείου Παιδείας θα καλλιεργούσε την εντύπωση ότι με την εκπαίδευση δεν παίζουμε κομματικά παιχνίδια.
Μια κυβέρνηση που θα δήλωνε ευθαρσώς ότι τάσσεται υπέρ της αξιολόγησης, της αριστείας και των ίσων ευκαιριών στους πολίτες της, θα κρινόταν θετικά από την πλειοψηφία του υγιούς κομματιού της κοινωνίας. Οι υπόλοιποι, της ελάσσονος προσπάθειας και του βολέματος διά των κομματικών μηχανισμών, ούτως ή άλλως ανήκουν στο άρρωστο κομμάτι της κοινωνίας που το έχουμε πληρώσει ακριβά όλοι οι άλλοι.

Μια κυβέρνηση που θα αφουγκραζόταν την κοινωνία, θα ήταν απαλλαγμένη από δουλείες σε διεθνείς πάτρονες και δεν θα προχωρούσε σε αποφάσεις κόντρα στο λαϊκό αίσθημα, ειδικά σε θέματα αυξημένης εθνικής ευαισθησίας, θα ήταν αξιόπιστη.

Δεν ξέρω ποιο από τα κόμματα μπορεί να εγγυηθεί αυτά τα ελάχιστα μα τόσο σημαντικά στην καθημερινότητα και ακόμα περισσότερο αν μπορεί να τα υλοποιήσει. Δεν ξέρω ακόμη αν όντως η αντιπολίτευση, και κυρίως η αξιωματική, δεν έχει αναλάβει δεσμεύσεις απέναντι στους ισχυρούς του πλανήτη ή δεν θα αποκτήσει άμα τη αναλήψει της εξουσίας.

Αυτό που θέλω να πιστεύω (ενδεχομένως αφελώς) είναι ότι αυτή τη φορά ο κόσμος θα ψηφίσει με θετική ψήφο και όχι εκδικητικά όπως στο παρελθόν. Με άλλα λόγια, να αποφασίσουμε για το κοινό μας μέλλον με βάση ρεαλιστικά προγράμματα και όχι κυνηγώντας ουτοπικές χίμαιρες ή απλώς να απαλλαγούμε από την παρούσα κυβέρνηση.

Οι καιροί είναι ούτως ή άλλως δύσκολοι και κανείς δεν πρέπει να τολμήσει να μας ξεγελάσει με ανέξοδες μπαλαφάρες, γιατί το ξέρουν και οι πέτρες ότι η κρίση δεν τέλειωσε και ούτε φεύγει με διατάγματα. Θα είμαστε σοφός λαός αν όντως επιλέξουμε αυτούς που τάζουν τα λιγότερα και καταδικάσουμε τους λαϊκιστές απ’ όπου κι αν προέρχονται.