Του Θανάση Τσεκούρα: Τι (δεν) κρύβουν οι δημοσκοπήσεις

Υπάρχουν όμως και ορισμένα ευρήματα που εντυπωσιάζουν.

Το πρώτο είναι η διάρκεια της γενικής τάσης (με βάση τα στοιχεία της εκτίμησης ψήφου από τη Metron Analysis που φαίνεται στο γράφημα). Από τον Ιανουάριο του 2017 η Ν.Δ. διατηρεί μια σημαντική διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό πέριξ του 35%. Αξιοσημείωτο ότι από τον Σεπτέμβριο του 2018 η Ν.Δ. πλησιάζει, αργά αλλά σταθερά, το κατώφλι της αυτοδυναμίας.

Επειδή συνήθως στην πολιτική τα πράγματα είναι απλά, απλή είναι και η εξήγηση της τάσης.

Με την εκλογή του Μητσοτάκη η Ν.Δ. απέκτησε ένα σαφές αφήγημα: να φύγει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τη στιγμή, λοιπόν, που δημιουργήθηκε στην κοινωνία ένα πλειοψηφικό «αντισύριζα μέτωπο», η Ν.Δ. θα ήταν η μεγάλη κερδισμένη της «αντισύριζα ψήφου». Αρκεί να διέθετε καθαρό αφήγημα και όχι τη θολούρα της περιόδου Μεϊμαράκη. Οπερ και συνέβη.

Το δεύτερο στοιχείο που εντυπωσιάζει είναι η αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως φαίνεται από τη χρονοσειρά της Metron Analysis, ο ΣΥΡΙΖΑ παγιώνεται στη «ζώνη του 25%».Επίσης με ανοδική τάση, αφού κατάφερε να ξεπεράσει δύο επικίνδυνα σημεία καμπής στα οποία παρουσίασε στοιχεία κατάρρευσης.

Το πρώτο, τον Ιανουάριο του 2017, όταν η εκλογική εκτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ διολίσθαινε με φόρα προς το 20%.Τι είχε συμβεί εκείνη την περίοδο; Μια συμπύκνωση κυβερνητικών αστοχιών και «βροντωδών» διαψεύσεων του επίσημου κυβερνητικού αφηγήματος. Από το «τραύμα Βαρουφάκη» και την απότομη στροφή στις ράγες των δανειστών έως την αφαίμαξη της μεσαίας τάξης με την υπερφορολόγηση και το Βατερλώ των τηλεοπτικών αδειών. Ο ΣΥΡΙΖΑ εισήλθε στην εντατική ως «πολυτραυματίας», αλλά κατάφερε να επιβιώσει.

Το δεύτερο σημείο καμπής, τον Ιούνιο του 2018, συμπίπτει με την ανακίνηση του Μακεδονικού. Και σε αυτή την περίπτωση η τάση αποσύνθεσης ανακόπτεται και βαθμιαία ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει από το 22,6% στο σημερινό 26,9% (Νοέμβριος 2018), διαψεύδοντας τις προσδοκίες των «θερμοκέφαλων» για διαδικασία «πασοκοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ με απότομη βύθιση σε ποσοστά κάτω από το 20%.

Το τρίτο στοιχείο των δημοσκοπήσεων προκύπτει από τις προηγούμενες τάσεις, δηλαδή την άνοδο της Ν.Δ. και την αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ.

Για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση λόγω της κρίσης του παλιού δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.) που διαμόρφωσε την περίοδο της Μεταπολίτευσης, φαίνεται να δημιουργείται ένας νέος δικομματισμός με ρίζες και μόνιμα χαρακτηριστικά.

Ο ένας πόλος της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς αγγίζει τα όρια της αυτοδυναμίας. Ο έτερος πόλος διασφαλίζει την κυριαρχία του στο φάσμα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς.

Αρκετές αναλύσεις, κυρίως από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, υποτίμησαν και αμφισβήτησαν τη σταθερότητα του νέου δικομματισμού. Κυρίως γιατί προέβλεπαν την «εξαέρωση» του ΣΥΡΙΖΑ. Περισσότερο από πολιτική πικρία και λιγότερο από μια ρεαλιστική ανάγνωση των τάσεων στην κοινωνία και την πολιτική.

Στην πολιτική σχεδόν πάντοτε ο καλύτερος σύμβουλος είναι ο ρεαλισμός. Και ο ρεαλισμός εύκολα καταλήγει σε δύο στερεά συμπεράσματα: η Ν.Δ. ετοιμάζεται να κυβερνήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει από την εξουσία, αλλά παραμένει σε κεντρική θέση στην πολιτική σκηνή την επόμενη μέρα, με ισχυρές δυνάμεις και σημαντικές εφεδρείες.