Του Θανάση Τσεκούρα: Τα «τέρατα» και οι «υπνοβάτες»

Mια νέα διαχωριστική γραμμή αναδεικνύεται στην Ευρώπη: οι «υπνοβάτες» και τα «τέρατα». Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες από τις κάλπες βγαίνουν «τέρατα». Kαιροσκόποι, αλλοπρόσαλλοι, ασήμαντοι και λαϊκιστές πολιτικοί ηγέτες. Με όχημα την απροκάλυπτη εκμετάλλευση του φόβου και της αγωνίας των πολιτών. Με σημαία ευκαιρίας την εκπροσώπηση του «λαού» απέναντι στο «σύστημα» και τις «ελίτ». Χθες ήταν η Ιταλία, πριν από λίγο καιρό η Ουγγαρία και η Πολωνία, λίγο μακρύτερα το Βrexit. Παρά λίγο η Γαλλία. Και στην άθλια πομπή, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Τραμπ.

Απέναντι από τα «τέρατα», οι «υπνοβάτες». Μια κουρασμένη ευρωπαϊκή ηγεσία. Με κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή εκδοχή, το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που δημιούργησαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση φαίνονται αδύναμοι και παραδομένοι στις άγριες ορέξεις των λαϊκιστών. Σάκοι του μποξ για εύκολες εκλογικές ήττες.

Το σκηνικό μοιάζει έτοιμο να υποδεχθεί τη γέννηση μιας εποχής των «τεράτων» από τα Ουράλια έως τον Ατλαντικό. Την ολοκληρωτική κυριαρχία της Διεθνούς των λαϊκιστών. Γιατί το αντίπαλο δέος καταρρέει σε τροχιά αποσύνθεσης.

Οι αιτίες είναι πολλές και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να χαθούμε στον κυκεώνα των αναλύσεων για τη διάγνωση της ασθένειας. Ας μείνουμε στη βασική αιτία, την απουσία ενός συνεκτικού πολιτικού σχεδίου της ευρωπαϊκής ηγεσίας το οποίο να πείθει την κοινωνία ότι προσφέρει απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών. Και τη διατύπωση μιας ελκυστικής πρότασης για το μέλλον.

Δυστυχώς, τίποτε από αυτά δεν υπάρχει. Ποιοι κυβερνούν την Ευρώπη σήμερα; Μια τεχνοκρατία, που στηρίζεται στην πιο ανόητη και αβαθή οικονομική ορθοδοξία. Χαμηλά ελλείμματα, περιοριστικές πολιτικές και αέναοι κύκλοι λιτότητας. Μια γραφειοκρατία, που καταναλώνεται σε ασκήσεις ισορροπίας με όλους και με όλα. Μια οικονομική ελίτ, η οποία χάνει τη δύναμή της στον διεθνή ανταγωνισμό από τις ΗΠΑ, την Κίνα, τη Ρωσία και τις αναδυόμενες οικονομίες. Μια ελίτ διανοουμένων, βυθισμένη στον πιο μεγάλο ύπνο.

Μια Ευρώπη των «υπνοβατών». Η οποία μόλις τώρα, μετά από απανωτές εκλογικές πανωλεθρίες, αρχίζει και καταλαβαίνει το πρόβλημα. Οτι ο λαϊκισμός δεν αποτελεί ούτε τοπικό πρόβλημα, ούτε συγκυριακό φαινόμενο. Οτι έρχεται να απειλήσει την καρδιά της Ευρώπης και να αμφισβητήσει τις θεμελιακές δομές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Βέβαια το ξύπνημα δεν επαρκεί. Ούτε οι διάφορες μεμψίμοιρες θεωρίες της «εξημέρωσης του θηρίου», η επανάπαυση δηλαδή στην ελπίδα ότι οι λαϊκιστές νομοτελειακά θα εξημερωθούν μόλις ενσωματωθούν στην εξουσία. Από την εποχή του Τσαμπερλέιν γνωρίσαμε πολύ καλά πού οδήγησε η πολιτική του κατευνασμού. Ογδόντα χρόνια μετά, πρέπει να επιστρέψουμε πάλι στα ίδια θρανία;

 

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr