Του Πέτρου Λάζου: Τώρα τα δύσκολα

Από τα μεσάνυχτα της 21ης Αυγούστου η Ελλάδα βρίσκεται εκτός Μνημονίων. Πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για θετική εξέλιξη. Μεταξύ τους βρίσκονται ο πρωθυπουργός και σύσσωμη η υπόλοιπη ελληνική κυβέρνηση. Γεγονός που μετατρέπει το μέλλον της χώρας, σε ιδιαίτερα δυσοίωνο. Τουλάχιστον το άμεσο. Διότι αυτή τους η άποψη είναι εξαιρετικά λανθασμένη και η πραγματικότητα απέχει παρασάγγες, από τα όσα έχουν στο μυαλό τους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ…

Η κρίση στην Ελλάδα έκανε την εμφάνισή της πριν από δέκα χρόνια, ενώ το αυστηρό δημοσιονομικό καθεστώς των Μνημονίων, διήρκεσε περισσότερα από οκτώ.

Όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα κατηγορούσε σαν υπευθύνους και υπαίτιους του προβλήματος, τους πάντες και τα πάντα. Εκτός των πραγματικών αιτίων της κρίσης.

Κατηγορήθηκαν οι πολιτικοί, κατηγορήθηκαν οι τράπεζες, κατηγορήθηκαν οι Ευρωπαίοι, κατηγορήθηκε η Ολυμπιάδα 2004, κατηγορήθηκε ο οποιοσδήποτε και το οτιδήποτε, έμψυχο ή άψυχο, μιλούσε ή δεν μιλούσε Ελληνικά. Στην πραγματικότητα, όλοι και όλα αυτά είχαν μερίδιο ευθύνης μεν, πάρα πολύ μικρό δε…

Ταυτόχρονα, ελάχιστοι μπήκαν στη διαδικασία να διερευνήσουν και να προσδιορίσουν την πραγματική αιτία του προβλήματος που προκάλεσε στη χώρα φοβερά δεινά για μια ολάκερη δεκαετία…

Ακόμη λιγότεροι βρήκαν την αναγκαία (ψυχική κυρίως, αλλά όχι μόνο) δύναμη ν’ δημοσιοποιήσουν τ’ αποτελέσματα τέτοιων ερευνών. Είναι πολύ δύσκολο κι εξαιρετικά δυσάρεστο να πληροφορείς τους πολίτες μιας χώρας, που πλήττονται από τις βαθύτατες και πρωτοφανείς υφέσεις, ότι η δική τους απαίτηση για πελατειακές σχέσεις και αντιμετώπιση από τους πολιτικούς, ήταν εκείνη που οδήγησε στην απελπιστικά δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται.

Τα στοιχεία και τα δεδομένα όμως, είναι κάτι περισσότερο από ξεκάθαρα. Είναι κρυστάλλινα. Αρκεί μία και μόνο ματιά στα περισσότερα από €200 δισ. της επιδότησης του Ασφαλιστικού από τον προϋπολογισμό τη δεκαετία 2000-2010. Ή στο περίπου 30% των συνταξιούχων που έχουν λάβει (παχυλή, οι περισσότεροι) πρόωρη συνταξιοδότηση και έχουν ηλικίες κάτω (έως πολύ κάτω) των 60 ετών. Και τα δύο στοιχεία, είναι «ομιλητικότατα»…

Το σημαντικό όμως σήμερα πλέον, είναι άλλο. Καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν έχει ασχοληθεί, κατανοήσει και ενημερωθεί για τις πραγματικές αιτίες και την ουσία της κρίσης, ο αριθμός όσων γνωρίζουν πραγματικά τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα στη χώρα, είναι αμελητέος. Στην καλύτερη περίπτωση…

Αποτέλεσμα αυτής της άγνοιας της κοινής γνώμης  π.χ. είναι το γεγονός ότι η δημόσια συζήτηση, εδώ και εβδομάδες, κυριαρχείται από θέματα όπως εάν θα κοπούν ή όχι οι συντάξεις, την 1η Ιανουαρίου 2019 ή αν θα αυξηθεί ο βασικός μισθός στα €751! Χωρίς καμία αναφορά στην (τουλάχιστον εύλογη) απορία, εάν υπάρχει πραγματικά η οικονομική δυνατότητα να υλοποιηθεί οτιδήποτε από αυτά.

Δηλαδή, με απλά λόγια, η κουβέντα γίνεται και πάλι, για το αν θα πρέπει να μοιραστούν λεφτά τα οποία (μακροπρόθεσμα) δεν υπάρχουν. Χωρίς να μας απασχολεί, έστω στη θεωρία, εάν υπάρχουν τα χρήματα και ποιες θα είναι οι συνέπειες, εάν τελικά, δεν υπάρχουν.

Θα είναι ένα μικρό λάθος; Μήπως αποδειχθεί μεγάλο; Μπορεί η χώρα και οι πιο αδύναμοι πολίτες να αντιμετωπίσουν τις πιθανές συνέπειες ενός τέτοιου λάθους; Απλά ερωτήματα που όλοι υποβάλλουν και απαντούν στους εαυτούς τους, όταν πρόκειται π.χ. για τη διαχείριση του νοικοκυριού τους αλλά ξεχνούν όταν έρχεται η ώρα για το κοινό συμφέρον, για το κοινό καλό. Τότε, τα ίδια απλά ερωτήματα, διαφεύγουν από το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των πολιτών.

Έτσι σήμερα, λίγα εικοσιτετράωρα μετά «το τέλος των Μνημονίων» και την πανάκριβη «καθαρή έξοδο», κανείς δεν συζητά για πραγματική και ουσιαστική επιτάχυνση του έργου της Δικαιοσύνης, ουδείς (εκτός από κάποιους τραπεζίτες, κι αυτοί με μισή καρδιά) ασχολείται με πραγματική και ουσιαστική μείωση των κόκκινων δανείων ώστε να χρηματοδοτηθεί αποτελεσματικά η ελληνική οικονομία, από κανέναν δεν γίνεται σοβαρή προσπάθεια να μειωθεί το εργατικό κόστος (όχι οι μισθοί), ούτε κανένας ενδιαφέρεται να δημιουργηθεί στη δόλια Ελλάδα πραγματικά και ουσιαστικά ελκυστικό περιβάλλον για επενδύσεις.

Σε απλά ελληνικά, κανένας δεν ψάχνει πώς θα βρεθούν λύσεις για τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας. Πώς θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας και πώς θα αυξηθεί αισθητά η ισχνή και αναιμική ανάπτυξή της.

Κατά έναν, παράδοξα εξηγήσιμο, τρόπο μοιάζει σαν όλοι να περιμένουν την επόμενη χρεοκοπία, το επόμενο Μνημόνιο, το επόμενο δάνειο και την επόμενη Τρόικα.

Αυτό που δεν γνωρίζουν, εκείνο το οποίο αρνούνται ή δεν θέλουν να καταλάβουν όμως, είναι ότι στην (απευκταία αλλά άκρως πιθανή) επόμενη ελληνική χρεοκοπία, δεν θα υπάρχει νέο Μνημόνιο, ούτε νέο δάνειο, ούτε νέα Τρόικα.

Στην επόμενη ελληνική κρίση, θα υπάρχει μόνο ένας δρόμος εξόδου από αυτήν. Εκείνος της αβύσσου του Grexit.

Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να καταλάβουμε καλά, να βάλουμε βαθιά στο μυαλό μας, ΟΛΟΙ όσοι κατοικούμε σε αυτήν τη χώρα…

Πηγή: capital.gr