Του Πέτρου Λάζου: Πιο επικίνδυνα είναι τ’ ατυχήματα από τα σχέδια

Τις τελευταίες εβδομάδες, κυρίως λόγω της παρακμιακής και εντελώς αδιάφορης απέναντι στις δημοκρατικές απαιτήσεις στάσης των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να δημιουργείται στην κοινή γνώμη η εντύπωση πως υπάρχει πιθανότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθήσει να καθυστερήσει ή και να μην προχωρήσει σε πραγματοποίηση εκλογών. Είναι ποτέ δυνατόν, να ισχύει κάτι τέτοιο; Σε μια δυτικοευρωπαϊκή χώρα;

Η απάντηση σίγουρα δεν είναι απλή ή μονοδιάστατη. Όλοι ξέρουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «νέου τύπου κόμμα», του οποίου τα ανώτατα στελέχη διακατέχονται από Μαρξιστική ιδεοληψία και αντίστοιχη Λενινιστική εφαρμοστική σκέψη. Και τα δύο τα διδάσκονται επισταμένα και ενδελεχώς στο ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς». Ή τα γνώριζαν βαθιά πριν ακόμη προσχωρήσουν στο κόμμα, όταν ανήκαν στην κομματική νομενκλατούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ταυτόχρονα, η  κορωνίδα διδασκαλίας στο Ινστιτούτο όμως, είναι η θεωρία του ευρωκομουνισμού…

Εύκολα λοιπόν μπορεί να σκεφτεί κάποιος πως υπάρχει μία βεβαιότητα ότι τα ανώτατα στελέχη γνωρίζουν πολύ καλά τόσο την θεωρία όσο και την τακτική-πρακτική της «δημοκρατικής ανατροπής μέσα από τη δικτατορία του προλεταριάτου».

Ένα από τα σημαντικότερα σημεία της παραπάνω θεωρίας και πρακτικής αφορά τον όγκο των προλετάριων, την κρίσιμη λαϊκή μάζα που είναι απαραίτητη, ώστε η ανατροπή να επιτύχει. Ο ηγέτης Vladimir Ilyich Ulyanov την είχε προσδιορίσει στο 10% του ενεργού οικονομικά πληθυσμού…

Με αυτή την παραδοχή, εύκολα διακρίνει κανείς ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είχε κάθε δυνατότητα να προχωρήσει στην εφαρμογή των Μαρξιστικών και Λενινιστικών πιστεύω της, στο πρώτο μισό του 2015. Όταν, με την ανεύθυνη πολιτική, την περήφανη διαπραγμάτευση και το έπος της Βαρουφακειάδας, είχαν φέρει τη χώρα σε απόσταση μόλις μιας (δυσδιάκριτης) τρίχας από τη σύγκρουση με την Ευρώπη και την απεμπλοκή από τον καπιταλισμό.

Με τα ποσοστά αποδοχής του Αλέξη Τσίπρα να ξεπερνούν κατά πολύ το 50%, το συντριπτικό αποτέλεσμα του 62% ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και το σχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών για ηλεκτρονικό παράλληλο νόμισμα, «το τελικό βήμα για την ανατροπή» ήταν πανεύκολο, μπορούσε να γίνει χωρίς καμία περιπλοκή και ήταν απλά, θέμα απόφασης της υψηλόβαθμης κομματικής νομενκλατούρας.

Παρ’ όλες τις ευνοϊκότατες συνθήκες όμως, άσχετα από το εάν επρόκειτο για την εκτέλεση κάποιου προδιαγεγραμμένου, αποτρόπαιου σχεδίου ή απλά ζήτημα συγκυρίας, δεν προχώρησαν στην υλοποίηση. Για λόγους που και προφανείς είναι (είναι πολλά τα λεφτά και τα προνόμια της ΕΕ, πάρα πολλά) και εξακολουθούν να βρίσκονται σε πλήρη ισχύ.

Επομένως, δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος ανησυχίας για κάποια προσπάθεια εκτροπής, υπό τις παρούσες συνθήκες. Οι οποίες, λίγο ως πολύ, αποτελούν το καθρεπτιζόμενο αντίστροφο εκείνων του 2015. Αντίθετα από 3,5 χρόνια πριν, σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας έχει ελάχιστη στήριξη και αποδοχή στο εσωτερικό, ενώ στο εξωτερικό απολαμβάνει στάτους αστέρα της διεθνούς πολιτικής. Η «επανάσταση της ανατροπής» όμως, χρειάζεται πρώτα και κύρια την υποστήριξη εντός συνόρων και όχι εκτός, όπως μας δίδαξε και η Οκτωβριανή πρώτη διδάξασα…
Ταυτόχρονα όμως, δεν επιτρέπεται και η ύπαρξη εφησυχασμού. Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά και σύμφωνα με τις Δημοκρατικές επιταγές, μέχρι και το βράδυ της επομένης των εκλογών. Για τρεις, ανεξάρτητους μεν αλλά αλληλένδετους δε, λόγους:

Α. Στο εσωτερικό των κατά Λένιν «νέου τύπου κομμάτων», πάντα υπάρχουν φράξιες που λειτουργούν βάσει δικών τους σχεδίων και ατζέντας.

Β. Το μοναδικό κατόρθωμα της παρούσας κυβερνητικής κατάστασης στην τετραετία, είναι η παραμονή της στην εξουσία με κάθε κόστος. Άτομα που υπακούν σε αυτού του είδους την στρεβλή και ανήθικη Real Politik, αποδεδειγμένα τείνουν να κάνουν τεράστια λάθη τα οποία οδηγούν στην πρόκληση μοιραίων ατυχημάτων.

Γ. Το γεγονός ότι η ομάδα που διοικεί την χώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί και δεν έχει συμφέρον να προκαλέσει οποιαδήποτε εκτροπή, δεν σημαίνει και ότι δεν μπορεί ή δεν θα αποπειραθεί να διατηρήσει την εξουσία που τόσο ποθεί και λατρεύει, με «υπόγειες», «νοθευτικές» ή ακόμη και «θερμοεπεισοδιακές» πρακτικές! Αν μ’ εννοείτε…

Φυσικά, και στην περίπτωση Γ, θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψιν, η απίστευτη ανικανότητα, η τυφλή ιδεοληψία και τα τρομερά ατυχήματα που μπορεί να προκαλέσουν, κατά τις προσπάθειες υλοποίησης αυτών των πρακτικών.

Το συνολικό συμπέρασμα, για να μην μακρηγορούμε, καταλήγει πως η ανησυχία είναι όχι μόνο δικαιολογημένη αλλά επιτάσσεται. Οι τύποι είναι τόσο αλλοπρόσαλλοι, τόσο εξουσιομανείς και τόσο αδίστακτοι, που μπορεί κανείς να περιμένει τα πάντα.

Όμως το ενδιαφέρον, δεν πρέπει να εστιάζεται σε πιθανά σχέδιά τους, αλλά στ’ ατυχήματα που μπορούν να προκληθούν από μία κακή εφαρμογή τους. Η μεγάλη ζημιά θα γίνει, εάν (πολύ μεγάλο ΕΑΝ) γίνει, από ατύχημα και όχι από σχεδιασμό.

Αν μπορούσαν να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν σωστά, σήμερα η Ελλάδα θα ήταν μια άλλη χώρα. Πιθανότατα πολύ χειρότερη απ’ ότι είναι σήμερα αλλά άλλη, πολύ διαφορετική χώρα.

Όσοι δε θεωρούν, ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;) καλά θα κάνουν ν’ αναθεωρήσουν και, το κυριότερο, ν’ αγρυπνούν! Και μπορούν και είναι αρκετά πιθανό να γίνουν…

ΠΗΓΗ: capital.gr