Του Πέτρου Λάζου: «Ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει Δεξιά»!

Ορισμένες και ορισμένοι προσπαθούν σκληρά να πείσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται να συνεχίσει να κυβερνά. Είτε λόγω εποχής, είτε λόγω προσωπικού συμφέροντος, είτε για χίλιους δυο άλλους λόγους, (με το πάλαι ποτέ κραταιό σύνθημα του τίτλου, να ξεχωρίζει μακράν) χρησιμοποιούν τη δυνατότητά τους για δημόσια παρέμβαση ως μέσο καθοδήγησης και διαβίβασης φιλοκυβερνητικών θέσεων, πεποιθήσεων και μηνυμάτων.

Με απλά λόγια, κάνουν ωμή και απροκάλυπτη προπαγάνδα. Προφανώς με κάποιο αντίκρισμα. Ικανοποιητικό ή όχι, το γνωρίζουν μόνον οι ίδιες και οι ίδιοι.

Ευτυχώς για τη χώρα και όλους όσους εξακολουθούν να διαθέτουν ένα δράμι μυαλό και μια σταλιά μνήμη, οι πιθανότητες να βρει αυτή η προπαγάνδα εύφορο έδαφος και ν’ αποφέρει καρπό, είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Διότι ξεκινά από τη σαθρή βάση που θέλει το κυβερνητικό έργο να είναι θετικό, χωρίς να παραθέτει όμως βάσιμα επιχειρήματα (που να βρεθούν γι’ αυτό το έργο;) και ότι η Αριστερά είχε το δικαίωμα να πράξει όσα έπραξε από το 2012 και μετά, γιατί… έτσι!

Πραγματικά, όσο προσεκτικά και αν διαβάσει κανείς τα συγκεκριμένα γραπτά ή ακούσει τις δηλώσεις, δεν συναντά ούτε μία, έστω κατά διάνοια, ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα γιατί θα έπρεπε οι ψηφοφόροι να επιλέξουν ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ! Όλα τα επιχειρήματα, όλες οι θέσεις καταλήγουν στο αξίωμα «Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Αριστερά».

Πράγμα που αφενός δεν συμβαίνει (αλλά είναι κουβέντα μιας άλλης στιγμής η συζήτηση και ανάλυσή του) και αφετέρου είναι ακραία διχαστικό, καθώς δημιουργεί παλαιοκομματικού τύπου πόλωση, πραγματική και ουσιαστική διχόνοια, ανάμεσα στους πολίτες.

Εντάξει είπαμε, Λένιν διάβασαν και διδάχτηκαν, Λένιν ξέρουν και Λένιν γράφουν αλλά βρισκόμαστε πια στο 2018! Και οπωσδήποτε όχι στο 1918. Το «Ή εμείς ή οι αστοί» ταιριάζει στο τότε, όχι στο σήμερα…

Όταν επί χρόνια έχεις κατηγορήσει όποιον τολμά να έχει προσέγγιση κοινής λογικής στα πράγματα και μιλά ελληνικά σαν «προδότη», οι θυμωμένοι και οι αγανακτισμένοι θα σ’ ακολουθήσουν αλλά έχουν την προσμονή και την απαίτηση να κάνεις τ’ όνειρο του λεφτόδεντρου, πραγματικότητα. Έστω και μόνο γι’ αυτούς. Διαφορετικά…

Όταν πορεύεσαι αποκαλώντας τους πολιτικούς αντιπάλους Γερμανοτσολιάδες, δωσίλογους και Ράλληδες, είναι απλά θέμα χρόνου πότε θα επιστρέψει το μπούμερανγκ του διχασμού στο ίδιο σου το κεφάλι σου, για να σε ρίξει στο καναβάτσο.

Όταν κάνεις κεντρικό σύνθημα του «αγώνα» σου (θου Κύριε…) το «Ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν», είναι μαθηματικά βέβαιο ότι μόλις καταλάβουν τα γίδια ότι δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα και ότι τόσο καιρό έτρωγαν σανό αντί για παντεσπάνι, το μόνο που θα επιζητούν θα είναι να σε «τελειώσουν». Ίσως και μια για πάντα…

Δεν υπάρχει τρόπος να το πει κανείς απλούστερα: όταν δεν βρέξει ευρώ στους καναπέδες τους, όσοι σ’ ακολούθησαν όλο αυτόν τον καιρό, είτε «αυταπατημένοι» είτε επειδή ήθελαν να εκδικηθούν «τους άλλους», είτε γιατί, είτε επειδή, είτε διότι, θα μεταστραφούν εναντίον σου, απόλυτα. Απαιτώντας να πληρώσεις για την «αυταπάτη» που τους δημιούργησες. Είτε το ήθελες, είτε όχι, όσους καλούς ή κακούς λόγους κι αν είχες για τις πράξεις σου.

Δεν πα να ‘σαι Αριστερός, Κεντρώος ή Κεντροαριστερός; Δε πα’ να πιστεύεις σε πορτοκαλί με βούλες ή σοσιαλιστικά καραβάνια; Ο όχλος που εσύ δημιούργησες, όπως όλοι οι όχλοι, ικανοποιείται μόνο είτε με άρτο, είτε με θεάματα. Με τίποτε άλλο!

Δυστυχώς για σένα (και όποιον πορευτεί σαν κι εσένα, ελπίζω), στην ελληνική πολιτική σκηνή άρτος σημαίνει ρουσφέτι μέχρι να σβήσει ο ήλιος και θέαμα, ποτάμια πολιτικού κόστους και εκλογικού «αίματος» (κοινώς «μαυρίσματος»). Το πρώτο δεν μπορείς να το προσφέρεις, άρα μένει μόνο το δεύτερο…

Ας πρόσεχες! Ας φρόντιζες αντί για όχλο, να δημιουργήσεις υγιώς σκεπτόμενους και αντικειμενικά κρίνοντες ψηφοφόρους. Τότε όμως, πιθανότατα, δεν θα είχες εκλεγεί. Και η Ελλάδα θα ήταν άλλη σήμερα…

 

Πηγή: capital.gr