Ειδησεογραφικό site

Του Πέτρου Λάζου: Κοιτάζοντας εμπρός!

2.033

Όλοι, εντός και εκτός ελληνικών συνόρων, μιλούν για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Πέρα από το γεγονός πως η έξοδος από μία τόσο ολοκληρωτική κρίση, δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στο οικονομικό πεδίο, όλοι όσοι εκφέρουν γνώμες μοιάζουν ν’ αγνοούν τη στοιχειώδη λογική…

Η οικονομία μιας χώρας που βρίσκεται σε πολυετή κρίση, όπως αυτή της Ελλάδας, για να μπορέσει ν’ ανακάμψει ουσιαστικά, χρειάζεται να πληροί δεκάδες επί δεκάδων προϋποθέσεις. Από τις οποίες προϋποθέσεις, άλλες αναγκαίες και ικανές συνθήκες για την επίτευξη της ανάκαμψης, άλλες αναγκαίες αλλά όχι ικανές κ.ο.κ.

Μία από τις πρώτες, από αυτές τις οποίες αν δεν πληρούνται, μια επιτυχημένη ανάκαμψη θα πρέπει να θεωρείται αδύνατη, είναι η επαρκής ρευστότητα των τραπεζών. Δηλαδή η ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος θα πρέπει να είναι τόση, ώστε να μπορεί εύκολα  να χρηματοδοτήσει την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, αυξημένης προστιθέμενης αξίας.

Σε απλά ελληνικά, θα πρέπει οι τράπεζες να διαθέτουν αρκετό χρήμα, ώστε να μπορούν να δανείζουν όποιον το ζητήσει, αρκεί αυτός να διαθέτει φερεγγυότητα.

Ίσως ακούγεται απλό και παιδαριώδες σαν βασική παραδοχή, αλλά δεν είναι. Και αυτό έχει αποδειχθεί, εκτός της Ελλάδας, και στις άλλες τέσσερις χώρες που πέρασαν από πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Είτε επίσημα και τυπικά (Πορτογαλία, Κύπρος, Ιρλανδία), είτε άτυπα (Ισπανία).

Ούτως ή άλλως, σε Ιρλανδία και Ισπανία το πρόβλημα αυτό καθ’ εαυτό, ήταν η κατάσταση και η δυνατότητα των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν τις τοπικές οικονομίες. Η Κύπρος είχε ειδικό πρόβλημα ως προς το μέγεθος του τραπεζικού της συστήματος σε σύγκριση με το ΑΕΠ, σε συνδυασμό με μία «υπερβολικά υπερβολική δημοσιονομική επέκταση» (sic). Αυτή η υπερβολή στη γαλαντομία της δημοσιονομικής διαχείρισης, ήταν επίσης η ρίζα του προβλήματος σε Ελλάδα και  Πορτογαλία…

Τελικά όμως, το πρόβλημα κατέληξε σε όλες να είναι το ίδιο. Σε διαφορετικό βαθμό οξύτητας και μεγέθους μεν, αλλά πανομοιότυπο και στις πέντε περιπτώσεις, δε. Πιο συγκεκριμένα, τα πέντε τραπεζικά συστήματα είχαν σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας λόγω της αθρόας φυγής καταθέσεων προς άλλες, πιο ασφαλείς χώρες ταυτόχρονα με σημαντικότατο ζήτημα κεφαλαιακής επάρκειας, λόγω των δραματικών μειώσεων  στις αποπληρωμές δανείων κ.λπ. από το κοινό, εξαιτίας της ύφεσης που προκλήθηκε από την κρίση.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, η κατάσταση ήταν και είναι η χειρότερη, παρότι στο ξεκίνημα της κρίσης το 2008 το τραπεζικό της σύστημα ήταν το υγιέστερο των πέντε, συγκριτικά. Από τη μία οι ιδιομορφίες και τα ενδογενή προβλήματα του συστήματος (υπερβολικά μεγάλος αριθμός τραπεζών, δανεισμοί με κάθε άλλο παρά πιστωτικά κριτήρια κ.λπ.) και από την άλλη τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ κόστους του Έπους της Βαρουφακειάδας, μαζί με τα capital controls και τις κλειστές για έναν μήνα τράπεζες οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση.

Όπου έχουμε ένα τραπεζικό σύστημα σε κατάσταση ημιθανή, το οποίο ελάχιστες επενδύσεις μπορεί να χρηματοδοτήσει και το οποίο εξαρτά την επιβίωση του στους περιορισμούς κεφαλαίου και το ευνοϊκό νομικό πλαίσιο για τη ρύθμιση, τη χρήση και την είσπραξη του κρατικού bonus του αναβαλλόμενου φόρου.

Τα λάθη που έγιναν μέχρι και σήμερα, τα όσα θα έπρεπε να γίνουν αντί αυτών και τι θα πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα, ώστε να δοθεί μία πραγματικά αποδοτική λύση στο πρόβλημα, έχουν αναλυθεί κατ’ επανάληψη. Στη συγκεκριμένη συγκυρία δε, μία εκ νέου παρουσίασή τους δεν θα προσφέρει κάτι ουσιαστικό.

Δεν πρέπει όμως ταυτόχρονα, να περάσουν απαρατήρητες και μόνο με απλές αναφορές στις (οικονομικές) ειδήσεις οι πληροφορίες του Bloomberg, σχετικά με ένα σχέδιο της Τράπεζας της Ελλάδας, για επίλυση του προβλήματος των μη εξυπηρετούμενων δανείων και ανοιγμάτων. Αφενός διότι οι πληροφορίες επιβεβαιώνονται από την Κεντρική Τράπεζα οπότε υπάρχει φωτιά κάτω από τον καπνό, αφετέρου επειδή όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι περισσότερο κοντά στη μοναδική ρεαλιστικά ενδεδειγμένη λύση (bad bank), από οποιαδήποτε άλλη, προηγούμενη φορά.

Θα χρειαστεί, πάντα σύμφωνα με το Bloomberg (που δεν διαψεύστηκε), να περιμένουμε μέχρι τις 22 Νοεμβρίου για να μάθουμε τι ακριβώς προτείνει η ΤτΕ, ώστε να μπορέσουμε να το σταθμίσουμε, βάση των πραγματικών δεδομένων. Μπορούμε όμως πλέον να πούμε, ότι υπάρχουν πράγματι λόγοι συγκρατημένης αισιοδοξίας για την εξεύρεση κάποιας ουσιαστικής και αποτελεσματικής λύσης, στο πρόβλημα του τραπεζικού συστήματος-ζόμπι! Έστω και αν δεν δοθεί αυτόν ή τον επόμενο μήνα.

Διότι είναι ξεκάθαρο πια πως υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν πραγματικά για μια τέτοια λύση, στηριζόμενοι (έστω και κατά ένα μέρος μόνο) σε ρεαλιστικά δεδομένα.

Για να δούμε… Είθε!

 

ΠΗΓΗ: capital.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.