Του Πέτρου Λάζου: Καραγκιοζιλίκια και ευθύνες

Η ελληνική κοινοβουλευτική ζωή, ποτέ δεν απετέλεσε παράδειγμα προς μίμηση. Πάντα υπέφερε από (μικρή ή μεγάλη, ανάλογα την εποχή) κρίση αξιών και αρχών, αλλά αυτά που γίνονται στα πλαίσια της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στην Αθήνα τις τελευταίες ημέρες, βρίσκονται πέρα και από την πιο αρρωστημένη φαντασία, πάνω από κάθε λογική. Τουλάχιστον εάν μιλάμε για Δημοκρατική λογική Πρόκειται για καταστάσεις εντελώς πρωτοφανείς…

Ένας πρωθυπουργός που «ντηλάρει» ξεδιάντροπα και ανενδοίαστα, με στελέχη του (ακόμη τότε) κυβερνητικού εταίρου του, ώστε να παραμείνει στην εξουσία πάση θυσία, πόσο θετική εικόνα για τον Κοινοβουλευτισμό μπορεί ν’ αποτελεί;

Ένας πρωθυπουργός ο οποίος επιτρέπει σε υπουργούς του να δίδουν ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση με επιστολή, πόσο δημοκράτης χαρακτηρίζεται; Ναι, μια τέτοια απόφαση είναι απόλυτα νόμιμη όπως και οι υπόλοιπες σχετικές, αλλά και πόσο πάσχει ηθικά; Ειδικά όταν ο ίδιος έχει κάνει τ’ αδύνατα, δυνατά για να πραγματοποιηθεί η ψηφοφορία στον συντομότερο εφικτό χρόνο;

Πόσο τιμά την Δημοκρατία και το πολίτευμα ένας πρωθυπουργός ο οποίος, ενώ (προς τιμήν του) αναγνωρίζει την ύπαρξη σοβαρού πολιτικού προβλήματος εάν μία από τις κορυφαίες πολιτικές του επιλογές δεν ψηφιστεί από την απόλυτη πλειοψηφία της Βουλής (151), δηλώνει πως θα προκηρύξει εκλογές «εν ευθέτω χρόνω και συντεταγμένα»; Μετατρέποντας το Σύνταγμα σε κουρελού για να σκουπίζει τα παπούτσια του;

Αυτά δε, είναι μόνο τρία από τα τουλάχιστον έξι κοινοβουλευτικά ατοπήματα που έχει διαπράξει τις τελευταίες δέκα ημέρες.

Δεν είναι όμως μόνο ο πρωθυπουργός αυτός που αδιαφορεί για τις αρχές της Δημοκρατίας, εκείνος που δεν σέβεται στο ελάχιστο τους θεσμούς και το Κοινοβούλιο.

Ο μέχρι την Κυριακή υπουργός Εθνικής Αμύνης και αρχηγός του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, έδωσε το ελεύθερο στους βουλευτές του να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης κατά συνείδηση! Μάλλον πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία…

Όπως παγκόσμια πρωτοτυπία θα πρέπει να είναι και η στάση του κυρίου Καμμένου, ν’ απαιτήσει μόνο από τους υπουργούς που ανήκουν στο κόμμα του, να μην ψηφίσουν κατά συνείδηση αλλά κατά κομματική εντολή! Παρότι είναι και βουλευτές! Και όταν αυτοί αδιαφόρησαν (δικαίως), να τους διαγράψει από το κόμμα! Αλλά μόνον τους υπουργούς! Τους υπόλοιπους βουλευτές, τους χρειαζόταν για να διατηρήσει τα προνόμια του αρχηγού κοινοβουλευτικής ομάδας! Αμ πως; Γιατί να σεβαστεί τα κοινοβουλευτικά ήθη και να χάσει την προβολή;

Το γεγονός πως έτσι μετέτρεψε τον κανονισμό της Βουλής (νόμος του κράτους και θεμέλιο λειτουργίας του Δημοκρατικού πολιτεύματος, μην ξεχνιόμαστε) σε μεταχειρισμένο χαρτί τουαλέτας, ούτε που τον απασχόλησε! Όπως δεν τον απασχόλησε ούτε στιγμή πως, επί της ουσίας, «νοίκιασε» τους βουλευτές του στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα για να διατηρηθούν στην εξουσία…

Με «ενοίκιο» μια τροπολογία για αμυντικά αντισταθμιστικά οφέλη. «Ενοίκιο» πολύ φτηνό για τέτοια «ακίνητα», ακόμη και για εποχή κρίσης…

Η κατάντια και ο εξευτελισμός του κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας όμως, δεν σταματούν στους δύο αυτούς… κυρίους.

Εντυπωσιακή περίπτωση, αυτή της υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη. Δηλαδή της πολιτικής προϊσταμένης- τουλάχιστον  κατά ένα μέρος ευθύνης -της Ελλ. Αστυνομίας και των Σωμάτων Ασφαλείας! Η οποία έθεσε την παραίτησή της στην διάθεση του πρωθυπουργού, επειδή δέχθηκε απειλές για την απόφασή της να ψηφίσει την Συμφωνία των Πρεσπών!

Μια εκ των προϊσταμένων της ΕΛΑΣ απειλήθηκε και γι’ αυτόν τον λόγο, θέλησε να παραιτηθεί. Περιμένοντας αυτή η πρόθεση να γίνει πιστευτή! Πόσο θετική και τιμητική είναι αυτή η στάση, για τον κοινοβουλευτισμό, το δημοκρατικό πολίτευμα και τα Σώματα Ασφαλείας;

Δυστυχώς τα περιστατικά απαξίωσης και γελοιοποίησης των θεσμών και των ιερών και οσίων μιας δημοκρατικής χώρας, βρίσκονται όπου και αν γυρίσει κανείς το μάτι!

Άλλη περίπτωση, τα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται στο κόμμα του Ποταμιού. Κανονική παράσταση του Θεάτρου Σκιών. Ο αρχηγός του κόμματος λέει ότι δεν στηρίζει την κυβέρνηση και δεν της παρέχει ψήφο εμπιστοσύνης. Ταυτόχρονα όμως υπερψηφίζει την κορυφαία της (ίσως και κορυφαία των κορυφαίων) επιλογή της! Επιλογή η οποία, σύμφωνα και με την δήλωση του πρωθυπουργού περί πολιτικής ανάγκης της απόλυτης πλειοψηφίας των 151 βουλευτών, θα μπορούσε να ρίξει την κυβέρνηση. Την οποία ο κύριος Θεοδωράκης θεωρεί «κάκιστη για τον τόπο» και δεν την στηρίζει! Αλλά θα την βοηθήσει αν μην πέσει, επειδή η Συμφωνία των Πρεσπών «είναι καλή για την χώρα»…

Μπερδευτήκατε; Που να δείτε οι υπόλοιποι στο Ποτάμι! Ο ένας, αφού γύρισε κάμποσα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, στηρίζει την κυβέρνηση, στηρίζει την κορυφαία επιλογή της, την Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά δεν εντάσσεται στην κοινοβουλευτική της ομάδα (ας μην ξεχνάμε, πλέον το μόνο κόμμα που στηρίζει την κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ). Σας μοιάζει λογική σκέψη με σεβασμό προς την κοινοβουλευτική τάξη;

Σας διαβεβαιώ όμως ότι πρόκειται για εξαιρετικό δείγμα στρατηγικής εισοδισμού. Και ο νοών, νοείτο…

Ένας άλλος βουλευτής του συγκεκριμένου κόμματος, θεωρεί πως δεν μπορούν να τον δεσμεύουν οι αποφάσεις των κομματικών οργάνων και πως είναι δικαίωμά του να ψηφίσει ό,τι θέλει! Λες και κατέβηκε στις εκλογές, σε ψηφοδέλτιο χωρίς κομματικό έμβλημα! Ούτε εξελέγη μέσα από μία εκλογή με λίστα! Δημοκρατικότατος εαυτουλισμός, δεν μπορείτε να πείτε…

Οι υπόλοιποι βουλευτές και τα στελέχη του Ποταμιού δε, όχι μόνο συμμετέχουν σε όλη αυτή την κακόγουστη παράσταση αλλά, ορισμένοι, το προχωρούν ακόμη πιο πέρα. Με αποτέλεσμα να χάνεται η μπάλα, με μοναδικό χαμένο την δημοκρατική λειτουργία της χώρας…

Ευτυχώς, σε Ένωση Κεντρώων, ΚΚΕ, ΚΙΝΑΛ και Νέα Δημοκρατία, τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Στην τελευταία, η αναμονή της (σχεδόν βέβαιης) ανάληψης της εξουσίας και η αυστηρή κοινοβουλευτική πρακτική του κυρίου Μητσοτάκη, έχουν επιβάλλει απόλυτη ηρεμία και τάξη! Τουλάχιστον ως προς το τι βγαίνει προς τα έξω.

Στο Κομμουνιστικό Κόμμα, ως γνωστόν από αρχαιοτάτων χρόνων, διατάραξη της κομματικής γραμμής δεν νοείται ενώ η Ένωση Κεντρώων, λόγω εντοπιότητας της εκλογικής της δύναμης, δεν έχει επιλογές.

Στο Κίνημα Αλλαγής τέλος, πέρα από κάποιες ελαφρού τύπου «αψιμαχίες» και προσπάθειες για κομματικά και εκλογικά κέρδη από ορισμένους «τυχοδιώκτες», επικρατεί επίσης άπλετη γαλήνη! Η κυρία Γεννηματά κρατά σφιχτά τα γκέμια και υπάρχει και εκεί μια σχετική μυρουδιά «επερχόμενης εξουσίας» που βοηθά στην ψύχραιμη σκέψη. Ειδάλλως…

Αυτή η πλήρης απαξίωση των θεσμών και του πολιτεύματος συνολικά, εκτός από θεατρική παράσταση κάκιστης ποιότητας όμως, αποτελεί και ένα σημαντικότατο δίδαγμα για όλους:

Όταν ένας Δημοκρατικός πολίτης αποφασίζει τι θα ψηφίσει, δεν αρκεί να ξέρει τις θέσεις και τα προγράμματα των κομμάτων. Χρειάζεται να έχει πλήρη και σφαιρική αντίληψη του χαρακτήρα και της ποιότητας των βουλευτών που θα επιλέξει, μέσα από την ψήφο του σ’ ένα κόμμα!

Πρόκειται για την υψηλότατη απ’ όλες τις υποχρεώσεις, όλες τις ευθύνες του, απέναντι στην κοινωνία. Διότι, όταν δεν στέκονται όλοι οι πολίτες στο ανάλογο ύψος, καταλήγουμε όλοι «παγωμένοι» θεατές στο τσίρκο των σουργελονταραβεριτζήδων, που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες…

ΠΗΓΗ: capital.gr