Του Πέτρου Λάζου: Η τελευταία ευκαιρία

Η ευφορία που, για καθαρά κομματικούς λόγους, προσπαθεί (σκληρά) να δημιουργήσει η κυβέρνηση μετά την 20η Αυγούστου, όχι μόνον δεν δικαιολογείται από τα δεδομένα, αλλά είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνη. Ευτυχώς, η χώρα θα έχει ακόμη μία, τελευταία, ευκαιρία…

Οι προκλήσεις και οι κίνδυνοι που η χώρα είναι υποχρεωμένη ν’ αντιμετωπίσει χωρίς την προστασία των Μνημονίων στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, είναι γιγαντιαίων διαστάσεων. Εάν δεν επικρατήσει άμεσα σωφροσύνη και μέτρο, εάν δεν υλοποιηθούν όσα έπρεπε αλλά δεν έγιναν στα πρόσφατα χρόνια, η χώρα θα αντικρύσει καταπρόσωπο την άβυσσο, για μία ακόμα φορά.

Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί ότι η χώρα πλέον έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε ευρύτερη «διανομή πλούτου στους αδύναμους», εκτός του ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική οικονομική κατάσταση, προκαλούν μεγάλες ανησυχίες σε όσους παρακολουθούν τα ελληνικά δρώμενα. Είτε ως υφιστάμενοι, είτε ως υποψήφιοι επενδυτές.

Η άποψή τους απεικονίζεται παραστατικότατα, τόσο στη χρηματιστηριακή αγορά μετοχών, όσα και στη δευτερογενή των ομολόγων.

Υπό κανονικές συνθήκες, το 2018 η Ελλάδα θα έπρεπε να θεωρείται μία τεράστια επενδυτική ευκαιρία. Με τις δανειακές της υποχρεώσεις πλήρως καλυμμένες για τα επόμενα πέντε χρόνια (ας είναι καλά το λάθος με τα έντοκα γραμμάτια) και την έξοδο από τα Προγράμματα Δημοσιονομικής Προσαρμογής, οι επενδυτές θα έπρεπε να συνωστίζονται έξω από τα υπουργεία και το Μαξίμου.

Οι συνθήκες όμως, κάθε άλλο παρά κανονικές μπορούν να θεωρηθούν και συνωστισμός επενδυτών, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν παρατηρείται. Ούτε προβλέπεται για το επόμενο (μεγάλο) χρονικό διάσημα. Εκτός εάν η Ελλάδα (είτε με αυτήν την κυβέρνηση, είτε με κάποια άλλη) προχωρήσει σε ορισμένες διαρθρωτικές αλλαγές. Αλλαγές που θα αυξήσουν ουσιαστικά την ανταγωνιστικότητά της και οι οποίες θα έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί εδώ και χρόνια.

Αλλά η σθεναρή αντίσταση του «αντιμνημονιακού-πατριωτικού μετώπου» και των… βαμμένων, κόκκινων μαλλιών τις έχει αποτρέψει μέχρι τώρα. Ευτυχώς οι φαρμακοποιοί-κομματικοί διαφωτιστές και τα εκλογικά κέντρα που διοικούσαν, πήραν γρήγορα το μάθημα τους.

Όσο και αν δεν αρέσει, όσο και να ενοχλεί, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων (όλων των επαγγελμάτων, και του ιδιοκτήτη ταξί, και του φαρμακοποιού, και του μηχανικού, ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως), άσχετα από τις επικρατούσες συνθήκες, αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία της αγοράς και του πραγματικού ανταγωνισμού.

Αυτό το τελευταίο, ο πραγματικός ανταγωνισμός, είναι εκείνο που προκαλεί την οργή όλων όσων αντιστέκονται στην συγκεκριμένη αλλαγή. Ανεξάρτητα όμως απ’ όσα ισχυρίζονται, πρόκειται για μία εξαιρετικά θετική κίνηση, η οποία θα βοηθούσε θεαματικά την οικονομία, ενώ η αντίδραση των αγορών θ’ αποτελούσε ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη, σε περίπτωση (ουσιαστικής) υλοποίησης.

Δυστυχώς, τα όσα αναφέρθηκαν πριν, οι μαρξιστικές θεωρίες που ασπάζεται ο Γιουκλίντ και ο βαθύς έρωτας του Αλέξη με την προεδρική καρέκλα, εμποδίζουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τουλάχιστον μέχρι τώρα και χωρίς να διαφαίνεται ιδιαίτερη ελπίδα αλλαγής, πριν τις εκλογές.

Η δημιουργία ουσιαστικού ανταγωνισμού πάντως, δεν είναι ούτε το μοναδικό, ούτε το κυριότερο, απ’ όσα θα έπρεπε να γίνουν ώστε η ελληνική οικονομία να ορθοποδήσει και ν’ ανακάμψει.

Υπάρχουν άλλα θέματα, τα οποία απασχολούν περισσότερο τους υποψήφιους επενδυτές. Θέματα που εκείνοι θεωρούν πολύ σημαντικότερα από την ύπαρξη πραγματικά ελεύθερης αγοράς. Σαφώς και πρόκειται για ένα από τα ζητούμενα τους (οι υγιείς επενδυτές επιθυμούν τον ανταγωνισμό, όσο και αν αυτό παραξενεύει διάφορους εγχώριους φωστήρες), αλλά βρίσκεται πολύ χαμηλά στις λίστες των υπό αξιολόγηση σημείων που ελέγχουν, πριν αποφασίσουν.

Ένα από τα πλέον σημαντικά θέματα, στο οποίο επικεντρώνονται αρχικά οι πιθανοί επενδυτές, είναι η ταχύτητα και η ποιότητα με την οποία δρα η τοπική Δικαιοσύνη. Κανένας δεν επιθυμεί να επενδύσει τα (δισ)εκατομμύριά του, όταν ξέρει ότι εφόσον παρουσιαστεί κάποια νομική περιπλοκή, θα απαιτηθεί μία δεκαετία για την επίλυσή της. Ούτε έχει καμία όρεξη να δει τα χρήματά του να καταλήγουν με δικαστική απόφαση στις τσέπες τοπικών αντιδίκων του, επειδή αυτοί έχουν καλύτερες σχέσεις με «τον κύριο υπουργό»…

Επίσης, ο κάθε σοβαρός υποψήφιος επενδυτής, ασχολείται έντονα και διεξοδικά με το μέγεθος της τοπικής γραφειοκρατίας. Όπως και με αυτό της διαφθοράς του δημοσίου τομέα της χώρας στην οποία σκέπτεται να επενδύσει. Διότι κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν καταβάλει τα (πολλά) χρήματά του για να έχει την… τιμή να τρέχει μερόνυχτα επί μήνες ή και χρόνια (π.χ. επένδυση Μονής Τοπλού ή εκείνη του Ελληνικού) σε υπουργεία, περιφέρειες, αρμοδίους και αναρμοδίους. Ούτε φυσικά έχει καμία διάθεση να δει τον προϋπολογισμό της επένδυσής του να διπλασιάζεται, εξαιτίας των… «γρηγορόσημων» που θα υποχρεωθεί να πληρώσει σε κάποιους από αυτούς…

Αυτά είναι τρία μόνο από τα πολλά (περισσότερα από 100) που πρέπει να γίνουν ώστε η Ελλάδα να μετατραπεί σε πραγματική ευρωπαϊκή χώρα και σε αξιόμαχο ανταγωνιστή των πάντων, φίλων και εχθρών, στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο. Εάν δεν το πράξει, θα καταστραφεί. Διότι, αυτό καλό είναι να το συνειδητοποιήσουν οι πάντες με πρώτον και καλύτερο τον Ηγέτη, τέταρτο Μνημόνιο ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ!

Τουλάχιστον όχι, στα επόμενα 50 χρόνια. Όταν περάσουν δυο γενιές Ολλανδών, Φιλανδών, Σλοβάκων και όχι μόνο, το συζητάμε…

Ευτυχώς, η Ελλάδα έχει εξασφαλισμένη την αποπληρωμή των δανειακών της αναγκών μέχρι και το 2023. Η εξασφάλιση αυτή απέκτησε τόσο μεγάλη διάρκεια από ένα λάθος και κόστισε κάτι τις παραπάνω (περίπου €1 δισ. συνολικά), ενώ θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί ευκολότερα και με σημαντικά μικρότερο κόστος, αλλά είναι 100% υπαρκτή. Η Ελλάδα, εάν δεν θέλει, δεν χρειάζεται να δανειστεί από τις αγορές μέχρι και το 2023!

Μέχρι τότε της δίνεται η ευκαιρία να κάνει όσα δεν έκανε τα τελευταία 10 χρόνια. Χωρίς καμία πίεση από κανέναν, σχεδιάζοντας και εφαρμόζοντας ένα πραγματικά Ελληνικό Μνημόνιο, επιτέλους.

Εάν τα καταφέρει, οι αγορές θα της διαθέσουν περισσότερο χρόνο, ώστε ν’ αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη τους. Κάποια στιγμή δε, θα ανοίξει διάπλατα η πύλη που οδηγεί πίσω στην πραγματική ευημερία και την κανονικότητα.

Εάν δεν τα καταφέρει, την επόμενη στιγμή από εκείνην όπου θ’ απαιτηθεί ο ελεύθερος δανεισμός, θ’ ανοίξει και η καταπακτή της αβύσσου. Με το δάπεδο να έχει εξαιρετικά κατηφορική κλίση…

Πηγή: capital.gr