Ειδησεογραφικό site

Του Νίκου Κασκαβέλη: Το «καθαρό μυαλό» του Α.Τσίπρα: Οι αυταπάτες συνεχίζονται

1.994

 

Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, βλέπουμε να ξετυλίγεται το κυβερνητικό αφήγημα με το οποίο θα οδηγηθούμε σε αυτές.

Με την πίεση των δημοσκοπήσεων, αλλά και τη λαϊκή δυσαρέσκεια που αποτυπώνεται παντού -από αποτελέσματα εκλογών σε φορείς, έως τη δυσχέρεια ανεύρεσης υποψηφίων στις τοπικές εκλογές, αλλά και ανεύρεσης πρόθυμων υπερασπιστών της Κυβέρνησης σε παρέες κάθε είδους- να διαμορφώνουν ένα δυσμενές περιβάλλον, η Κυβέρνηση επιδιώκει να εμφανίσει τη δική της πραγματικότητα, προκειμένου να περιορίσει τις απώλειές της. Και η καθημερινότητα, δίνει πολλές αφορμές για να διαπιστώσουμε τη διπλή εκδοχή της πραγματικότητας. Από τη μια τα αμείλικτα γεγονότα και από την άλλη την επικοινωνιακή προπαγάνδα του Μαξίμου.

Μεγάλη αφορμή για συζήτηση παρείχε η πρόσκληση του κ. Τσίπρα στο Συνέδριο του ιστορικού μεν, παραπαίοντος δε, SPD στη Γερμανία. Πέρα από τη φιλολογική συζήτηση περί της σοσιαλδημοκρατικής στροφής ή όχι του ΣΥΡΙΖΑ, η ομιλία του Πρωθυπουργού προκάλεσε μεγάλη συζήτηση. Κι ακόμα και στα σημεία που δέχθηκε χειροκροτήματα από εκείνους που τα κρίσιμα χρόνια 2010-2015 τον κοιτούσαν με έκπληξη, ενδεχομένως και εχθρότητα, για όσα υποστήριζε, οι αντιφάσεις και η έλλειψη λογικής και ιστορικής συνοχής ήταν κραυγαλέα.

Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ ρέπει προς τη σοσιαλδημοκρατία, ακόμα και αν έχει θεωρητικό ενδιαφέρον, αφού τον κόσμο αμφίβολο πόσο τον ενδιαφέρει, είναι ένα ζήτημα πραγματικό. Αφορά τις πολιτικές που εφαρμόζει. Τις συμμαχίες που συνάπτει. Τις μεθοδεύσεις που προκρίνει για τη διατήρηση της εξουσίας και τη σπίλωση των πολιτικών του αντιπάλων που κατ’ όνομα μόνο εγκαλεί για μη επίδειξη δήθεν συναίνεσης. Ποιος; Εκείνος που αρνήθηκε κάθε διάλογο και που δεν ψήφισε τίποτε όσο ήταν στην αντιπολίτευση, ακόμα και τους ευεργετικούς νόμους που αργότερα εφάρμοσε ως «ευαγγέλιο». Τελικά, είναι και θέμα αισθητικής.

Ο συνεταίρος λοιπόν των ΑΝΕΛ και του κ. Καμμένου (τον οποίον προτίμησε κατ’ επανάληψη σε κάθε είδους διένεξη ή σε κάθε δίλημμα πχ για τη διακυβέρνηση), ο προσχωρήσας στο «δόγμα Πολάκη», ο θεσμικά υπεύθυνος για όσα γίνονται στη Δικαιοσύνη και οι ίδιες οι Ενώσεις Δικαστών καταγγέλλουν, ποια σοσιαλδημοκρατία ορέγεται; Άλλωστε, πονηρά κινούμενος, ουδέποτε έχει ο ίδιος δηλώσει ευθαρσώς πως ανήκει ή επιθυμεί στο μέλλον να συμπράξει με τη συγκεκριμένη οικογένεια. «Ριζοσπαστική αριστερά» λέει ο τίτλος του κόμματος, άσχετα αν και αυτή η οικογένεια τον έχει επίσης με ένταση αποκηρύξει (πχ Μελανσόν, Podemos, αλλά και οι εγχώριοι πρώην σύντροφοί του). Το ρόλο της σταδιακής του, ρητορικής, «κανονικοποίησης» τον έχει αφήσει σε καλοθελητές αναλυτές, που σώνει και καλά, με το στανιό, θέλουν να τον επιβάλουν ως τέτοιον στην κοινή γνώμη. Μα, ας το πει πρώτα ο ίδιος. Ύστερα, κι αφού δούμε πράξεις, το ξανασυζητάμε.

Είπε όμως ο Πρωθυπουργός, μιλώντας για το πολύ ζοφερό εκείνο διάστημα του 2015, πως το «καθαρό του μυαλό» ήταν εκείνο που τον βοήθησε να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Μάλιστα. Δηλαδή, έως εκείνο το σημείο του Ιουλίου, παραδέχεται πως δεν έπαιρνε σωστές αποφάσεις. Γιατί εκείνος τις πήρε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις. Αυτές πχ που οδήγησαν σε ένα διχαστικό και παράνομο δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου, σύμφωνο με τη δική του προτροπή και τον παθιασμένο αγώνα, ο ίδιος αγνόησε. Αυτές που οδήγησαν σε κλείσιμο και πλήρη απαξίωση των Τραπεζών, σε ανάγκη υπαγωγής σε 3ο Μνημόνιο και σε υπογραφή απίστευτων αποφάσεων που οι –δαιμονοποιημένοι από τον ίδιο- προηγούμενοι ούτε καν διανοούνταν  (Υπερταμείο 99 χρόνια κλπ, ΕΚΑΣ κλπ). Αυτές που χρέωσαν 100 ή περισσότερα δισ. στις επόμενες γενιές Ελλήνων και δέσμευσαν σε ασφυκτικές πολιτικές τις επόμενες Κυβερνήσεις έως το 2060.

Ξέχασε φαίνεται ο Πρωθυπουργός. Ιδίως, πως στο τραγικό αδιέξοδο οδήγησαν οι δικές του αποφάσεις. Οι ψευδαισθήσεις ή «αυταπάτες» του, όπως τις έλεγε. Γιατί δεν βρέθηκε στο οδυνηρό αυτό δίλημμα από «πράξη Θεού». Ήταν η δική του πολιτική, όχι στιγμιαία όπως παρουσιάζουν, αλλά με διάρκεια 5 ετών, που νομοτελειακά οδήγησε στη στιγμή αυτή. Της βίαιης σύγκρουσης με την πραγματικότητα. Τα προηγούμενα χρόνια, στις αντίστοιχες επιλογές των προηγούμενων, που επίσης πιέζονταν, με δημόσια οικονομικά πολύ δυσχερέστερα, ο ίδιος επέλεγε την εύκολη ρητορική. Της καταγγελίας. Των εύκολων λύσεων και της ρήξης. Αφού όμως κατάφερε τον αληθινό του στόχο, την ανάληψη της εξουσίας, μετά ήρθε και η ώρα των αποφάσεων. Και εκεί κατάλαβε, με κόστος ολέθριο ήδη για τη χώρα, πως η επιλογή της καταστροφής δεν ήταν πραγματική.

Και τι έγινε όμως μετά τη στροφή στον ρεαλισμό δήθεν; Άρχισαν οι αποφάσεις με «καθαρό μυαλό»; Ας δούμε τι έχουμε, τρία και πλέον χρόνια μετά: Μια χώρα εκτός αγορών, δίχως χρηματοδοτική στήριξη από τους εταίρους. Μια χώρα αναιμικής ανάπτυξης, με «αιμορραγία» δυναμικών στρωμάτων διεθνώς. Μια οικονομία στραγγαλισμένη από την υπερφορολόγηση, δίχως επενδύσεις, χωρίς Τράπεζες στην ουσία και με ετοιμόρροπο ασφαλιστικό. Μια χώρα σε μια τόσο ευαίσθητη γεωγραφική περιοχή, με προκλήσεις στις σχέσεις με τους γείτονες και με τραγικές συνθήκες στα υψηλότερα κλιμάκια της ηγεσίας στα αντίστοιχα Υπουργεία (αποπομπή Κοτζιά, προσωπικά «παιχνίδια» Καμμένου στην εξωτερική πολιτική, αλλά και σχετικά με την κυβερνητική σταθερότητα). Και βέβαια μια χώρα με υπονομευμένους θεσμούς εσωτερικά, με την ασφάλεια του πολίτη σε καθημερινή δοκιμασία και τη γενικότερη ανομία και αίσθηση αυθαιρεσίας σε επίπεδα εκτός κανονικής ευρωπαϊκής χώρας.

Σε αυτό το περιβάλλον και αντί να είμαστε μάρτυρες πραγματικών πολιτικών ανασυγκρότησης της χώρας και της οικονομίας γινόμαστε ακόμα μια φορά μάρτυρες της Κυβερνητικής στρατηγικής. Επικοινωνία και Άγιος ο Θεός. Όλα για τη μακροημέρευση και για τους πηχυαίους τίτλους. Τίποτε για την ουσία. Βαφτίζουν το κρέας ψάρι παντού και προσπαθούν να πείσουν πως οι τίτλοι που σκαρφίζονται ισοδυναμούν με τις παλαιές πολιτικές που επί χρόνια υπόσχονταν. Τρανό παράδειγμα, το θέμα με την Εκκλησία, που θα το βρούμε ξανά μπροστά μας. Γενικά, υποσχέσεις παντού, επιδοματική λογική ομηρείας κοινωνικών ομάδων και καταγγελτικός λόγος εναντίον «φαντασμάτων», επιπέδου άλλων δεκαετιών. Η εργαλειακή αντίληψη και χρήση θεσμών και μέσων βρίσκεται σε πλήρη αποθέωση και οδηγεί σε απαξίωση ακόμη και τα «άγια των αγίων» της Πολιτείας, όπως η Συνταγματική αναθεώρηση.

Η χώρα βρέθηκε και στο παρελθόν σε παρόμοιες καταστάσεις. Την περίοδο πχ 2007-2009 κι ενώ διεθνώς υπήρχε χαλασμός, εδώ η τότε Κυβέρνηση, για να σώσει την επιρροή της, εξακόντισε τις δαπάνες και οδήγησε σε αδιέξοδο. Κι έστω πως τότε, παρά τα καμπανάκια, δεν είχαμε την εμπειρία. Προερχόμασταν άλλωστε από πολυετή ευημερία και ανάπτυξη. Πιστεύαμε πως έτσι θα είναι πάντα. Τώρα; Μετά από 9 χρόνια σε βαθιά κρίση, δεν αποκτήσαμε εμπειρία; Τόσα και τόσα υπέστησαν οι πολίτες και εν τέλει τα δημόσια οικονομικά, παρά τις αλχημείες, έχουν καλύτερη εικόνα; Θα κάνουμε τα ίδια;

Το δίλημμα είναι σαφές. Είτε θα ασχοληθούμε σοβαρά με την ανασυγκρότηση οικονομίας και κοινωνίας και θα πάμε δυναμικά μπροστά, είτε θα δώσουμε μία και θα γκρεμίσουμε και όσα απέμειναν. Οι Κυβερνητικού χειρισμοί εσχάτως και όσο βαίνουμε προς εκλογές, δείχνουν διάθεση επανάληψης των χειρότερων πρακτικών μας. Είμαστε μάρτυρες της νέας υπονόμευσης της χώρας. Η βόμβα πυροδοτείται και πάλι. Και οι διεθνείς ενδείξεις, ξανά δυσοίωνες. Πολλοί μιλούν για νέα διεθνή κρίση σύντομα. Θα μας βρει έτοιμους ή ένα βήμα από την ολοσχερή κατάρρευση; Και αυτή τη φορά δεν χωρεί συγχώρεση. Θα έπρεπε να έχουμε μάθει. Και αν όχι το πολιτικό σύστημα, ίσως η κοινωνία. Σύντομα, θα έχει την ευκαιρία να το δείξει.

* Νίκος Κασκαβέλης, Δικηγόρος (ΜΔΕ, MSc)

 

ΠΗΓΗ: capital.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.