Του Νίκου Κασκαβέλη: Απ’ τη γκαζόζα στον Ερντογάν. Χώρα υπνοβατούσα, ακυβέρνητη 

 

Η χώρα μετεωρίζεται. Επί καιρό τώρα, η αποκλειστική μας ενασχόληση στρέφεται γύρω από πρωτοφανή συμπτώματα διάλυσης κάθε έννοιας σεβασμού των θεσμών και της δημοκρατικής νομιμότητας. Όχι μόνο τύποις, αλλά κατ’ ουσία. Το μόνο που απασχολεί την επικαιρότητα και μονοπωλεί τις συζητήσεις είναι τα διάφορα τερτίπια δευτερευουσών (με βάση τον λόγο και το έργο στους) πολιτικών προσωπικοτήτων, που σε «κανονικότερες» εποχές, απλώς θα περνούσαν αδιάφορες κι αυτό είναι ήπια έκφραση. Όπως και έκαναν κατά βάση και κατά την τρέχουσα περίοδο, απλώς η συγκυρία κατέστησε την άποψη και την ψήφο τους κεντρικής σημασίας. Η «συγκυρία», νοούμενη ως απέλπιδα προσπάθεια της Κυβέρνησης για παράταση του χρόνου παραμονής στην εξουσία.

Γιατί, κακά τα ψέματα. Αυτό δείχνει να έχει αποκλειστικά βαρύνουσα σημασία στη λήψη των αποφάσεων από την ηγετική ομάδα του Μαξίμου. Πώς θα πάμε τον χρόνο λίγο πιο πέρα, πιο κοντά στο αναπόφευκτο τέλος που επιτάσσει το Σύνταγμα. Ίσως, αν μπορούσαν, και αυτό να το παρέτειναν. Το σίγουρο είναι πως στους επόμενους μήνες, εκλογές θα γίνουν. Ο λαός θα εκφραστεί και πολλοί θα ξεβολευτούν. Δεν είχαν φροντίσει να είναι προετοιμασμένοι, κυρίως ψυχολογικά. Κι όμως, παντού στη λογοτεχνία, στη ζωή, τα μηνύματα είναι σαφή: η ζωή είναι τροχός, τα πάνω έρχονται κάτω και το ανάποδο. Όποιος δεν το γνωρίζει αυτό, βρίσκεται προ υπαρξιακών αδιεξόδων και συντριβών.

Αλλά για να έρθουμε στα τρέχοντα. Άναυδοι πλέον παρατηρούμε τα όσα καθημερινά διαδραματίζονται εντός Κοινοβουλίου και όχι μόνο. Μετακινήσεις «δανεικών» βουλευτών, δηλώσεις παραχώρησης συνειδήσεων, βουλευτές που ανήκουν ταυτόχρονα σε δύο ομάδες, που διαψεύδουν έμπρακτα σήμερα όσα με πάθος διακήρυτταν χθες, «γκαζόζες» και «κουραμπιέδες». Ένα Κοινοβούλιο, η σύνθεση του οποίου, ας θυμηθούμε, προέκυψε ως αντίδραση της κοινωνίας στο κέλευσμα των σημερινών κυβερνώντων εναντίον του «παλιού πολιτικού συστήματος». Με την εξαίρεση φυσικά όσων από το «παλιό» φρόντισαν εγκαίρως για μεταγραφή που ξέπλυνε κάθε αμάρτημα. Όσα κάθε μέρα εκτυλίσσονται δεν προλαβαίνουν να «χωνευτούν» και διεκδικούν συνέχεια όχι μόνο την πρωτοτυπία αλλά και τα πρωτεία στον εκμαυλισμό των ηθών και διαδικασιών του κοινοβουλευτισμού μας.

Δεν είναι μόνο οι συμπεριφορές προσώπων. Είναι η καταφανής και παράτυπη διασταύρωση των λειτουργιών και οι αντιθεσμικές αντιλήψεις, όταν ο Πρωθυπουργός υποδεικνύει ευθέως στη Βουλή τι να πράξει και τι όχι, όταν ο Πρόεδρός της εισηγείται σε βουλευτή να μην παραιτηθεί για λίγες μέρες ή δέχεται απαράδεκτες ως προς το περιεχόμενο επιστολές βουλευτών που έχουν ως αποτέλεσμα σειρά λογικών και νομικών παραδόξων. Την ίδια ώρα Υπουργός καταφέρεται κατά πάντων υπερβαίνοντας κάθε δικαίωμά του, όταν προσβάλλει και εκμηδενίζει συνολικά τον ρόλο των ΜΜΕ που είναι ακριβώς ο δικός του έλεγχος και προσβάλλει αξιωματούχο της ΕΕ επειδή τόλμησε να του ασκήσει κριτική για παράνομη συμπεριφορά του που καθόλου δεν συνάδει με τον ρόλο και το λειτούργημά του. Και βέβαια οι παρεμβάσεις σε θεσμούς συνεχίζονται, με συνεχείς διαρροές σε υποτίθεται απόρρητες δικαστικές διαδικασίες, με φήμες που επί της ουσίας βρίσκονται στα όρια της νομιμότητας να διαδίδονται σπιλώνοντας υπολήψεις και την έλλειψη συνεννόησης και συνεργασίας με άλλους βασικούς παίκτες, όπως η Τράπεζα της Ελλάδας να είναι στην ημερήσια ατζέντα.

Μέσα σε αυτό το γενικό κλίμα, το οποίο πέραν των άλλων εθίζει την κοινωνία σε όλη αυτή τη νοσηρότητα και ενδεχομένως την ωθεί, μέσω μιθριδατισμού, σε ακόμα πιο ακραίες επιλογές ή απλώς στην πλήρη αποστασιοποίηση (εξίσου επικίνδυνη για τους αυθαιρετούντες), αναρωτιέται κανείς εύλογα, προς τι όλη αυτή η πίεση για παραμονή στην εξουσία. Τι αλήθεια διευθετείται αυτήν την περίοδο; Σε τι η χώρα προχωρά μπροστά; Υποτίθεται, πως ύστερα από 10 χρόνια περιοριστικών πολιτικών, βγαίνουμε πια στο ξέφωτο της Ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης απόλυτα αναγκαίας για να μπει με ορμή οξυγόνο στην οικονομία. Να πάρουν μπροστά οι επιχειρήσεις, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, να γυρίσουν οι περισσότεροι από τους 500.000 χιλιάδες ξενιτεμένους. Τι από αυτά γίνεται, ώστε να δικαιολογείται η διαιώνιση της εκκρεμότητας. Και είναι εκκρεμότητα από τη στιγμή που αποχώρησε ο ένας εκ των δύο εταίρων που κυβέρνησαν αδιατάρακτα επί 4ετία. Εκκρεμότητα, με τα λόγια του ίδιου του νυν Πρωθυπουργού παλιότερα, μια και η Κυβέρνηση, με αυτήν την προβληματική ψήφο εμπιστοσύνης, υπολείπεται με τεράστιες διαφορές σε όλες τις έρευνες.

Αντί γι’ αυτά και εκτός από τις καθημερινές παρατυπίες και τα εξωφρενικά τι ακούμε σε επίπεδο πολιτικής; Ακούμε το αναπτυξιακό όραμα μέσω της κας Χριστοδουλοπούλου που καλεί και πάλι συστράτευση στο Δημόσιο, βλέπουμε τις 4 μεγάλες ΔΕΚΟ να κινδυνεύουν με χρεοκοπία και να συμπαρασύρουν τα πάντα, τις Τράπεζες να απολύουν και να κλείνουν υποκαταστήματα, ενώ ο κ. Δραγασάκης μιλά για κίνδυνο νέας ανακεφαλαιοποίησης. Και αυτά, ενώ εκκρεμούν οι βόμβες των αναδρομικών σε πλήθος υπαλλήλων και συνταξιούχων. Υπέροχο περιβάλλον, ευθέως αντίστοιχο του αφηγήματος περί δήθεν νέου ξεκινήματος κλπ. Πραγματικά, η επόμενη Κυβέρνηση, με όποια σύνθεση, έχει να αντιμετωπίσει έναν Γολγοθά με το «καλημέρα». Και δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η κοινωνία έχει επίγνωση αυτού του γεγονότος.

Μέσα σε τέτοιο περιβάλλον εσωτερικής αστάθειας, με την πολιτική της «γκαζόζας», και αφού η Κυβέρνηση μπέρδεψε το διεθνές στερέωμα με τα «ήξεις αφήξεις» στην υποστήριξη του δικτάτορα Μαδούρο, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε ταξίδι στην Τουρκία. Με ποιο αλήθεια διακύβευμα και ποια ατζέντα; Άλλωστε, στην εξωτερική πολιτική, η συγκεκριμένη Κυβέρνηση έχει παράδοση μυστικοπάθειας και μη ενημέρωσης τόσο της αντιπολίτευσης, όσο και της κοινής γνώμης. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για ιδιωτικά τους θέματα. Πρόκειται για εθνικά θέματα που διαπερνούν κόμματα και εποχές. Η πλήρης διαφάνεια είναι διαρκές ζητούμενο και κεκτημένο αυτονόητο. Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα ήταν τραυματική. Ας ελπίσουμε η γεύση (και κυρίως η επίγευση) από το προκλητικό αισθητικά «σαράι» του Τούρκου Προέδρου, να είναι λιγότερο πικρή.

Η χώρα κυβερνάται μόνο κατ΄επίφαση. Στην ουσία για τα συμφέροντα μιας στενής ομάδας γύρω από τον Πρωθυπουργό. Δεν γνωρίζουμε αν η παράταση της παραμονής στην εξουσία έχει τη δική της αυταξία και έχει καταστεί αυτοσκοπός. Δεν γνωρίζουμε αν έχει στόχο μόνο τη ναρκοθέτηση της πορείας των επόμενων και τη διαχείριση της επόμενης μέρας, μέσω φυτεμένων εμποδίων. Δεν γνωρίζουμε τέλος αν έχει στόχο άλλες τυχόν διευθετήσεις, η ανάγκη των οποίων προέκυψε από την «αμαρτωλή» συγκατοίκηση στην εξουσία ή από διασυνδέσεις διεθνώς ή τοπικώς. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως η παράταση της εκκρεμότητας βλάπτει ουσιωδώς τη χώρα, διαβρώνει τους θεσμούς της, υπονομεύει την οικονομία της και ενισχύει ακραίες δυνάμεις. Καλό είναι να λάβει άμεσα τέλος. Και ο λαός θα αποφασίσει.

* Ο κ. Νίκος Κασκαβέλης είναι δικηγόρος (ΜΔΕ, MSc) 

ΠΗΓΗ: capital.gr