Του Κώστα Τσαούση: Τι κρατάμε και τι πετάμε από τον 8ετή κύκλο των μνημονίων;

Και το ερώτημα είναι από την πλευρά των πολιτών που πόνεσαν και μάτωσαν και όχι από την πλευρά του πολιτικού προσωπικού. Το τελευταίο – με ελάχιστες εξαιρέσεις- αρνήθηκε ακόμη να σκεφθεί την προοπτική ενός delete και μιας επανεκκίνησης με άλλους διαφορετικά ποιοτικά όρους και προϋποθέσεις.

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά και από τα του τελευταίου πατώματος – του ρετιρέ… Ένα από τα ζητήματα που δεν συζητήθηκαν καν στον εκτεταμένο διάλογο περί μεταρρυθμίσεων ήταν και ο αριθμός των βουλευτών. Στην Ελλάδα 300 σε ένα πληθυσμό λίγο πάνω από 11 εκατομμύρια.

Την ίδια ώρα στην Ολλανδία των 17 και κάτι εκατομμυρίων οι βουλευτές δεν ξεπερνούν τους 150. Και σε αυτό τον αριθμό υπάρχει μια πλούσια αντιπροσώπευση πολιτικών δυνάμεων όλων των ιδεολογικών ρευμάτων αλλά και μια αξιοθαύμαστη κινητικότητα και ανανέωση προσώπων. Στην Ελλάδα ακόμη και στις δύσκολα οικονομικές συνθήκες που επιβλήθηκαν στο σύνολο της κοινωνίας τα προνόμια των βουλευτών έμειναν στο απυρόβλητο…

Η μείωση δεν είναι – σε καμία περίπτωση- αυτοσκοπός αλλά εργαλείο προσαρμογής σε μια νέα πραγματικότητα που επιβάλλει η πολιτική κουλτούρα μιας δημοκρατικής τάξης πέραν από οποιαδήποτε στεγανά και παγιωμένες αντιλήψεις που μας ξαναγυρίζουν στην εξουσία των κομματαρχών…

Οι αντιλήψεις αυτές δεν υπάρχουν μόνο στη κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στην περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση. Ο αριθμός των Περιφερειακών Συμβούλων στην Περιφέρεια Αττικής φθάνει τους 101, ενώ σε άλλες μεγάλες περιφέρειες όπως εκείνη της Στερεάς Ελλάδας φθάνουν τους 51 όπως και της Κρήτης. Πολυκοσμία και στους Αντιπεριφερειάρχες – ιδίως στους θεματικούς όπου ο αριθμός ποικίλει… Τα ίδια και με τους δημάρχους που διορίζουν αβέρτα θεματικούς αντιδημάρχους.

Αλλά, στους δήμους έχουμε και άλλα σπουδαία. Τις περίφημες δημοτικές επιχειρήσεις και τους δημοτικούς οργανισμούς. Οι περισσότερες εξ αυτών λειτουργούν ενίοτε και ως αποθήκες ψυχών. Πάντως, στα 8 χρόνια των μνημονίων – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- η απαραίτητη και αναγκαία προσαρμογή δεν έγινε και κυρίως δε προς την πλευρά της προσέλκυσης και αξιοποίησης ιδιωτικών κεφαλαίων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο Δήμος Αθηναίων μέσα από σχήματα σύμπραξης με τον ιδιωτικό τομέα και διεθνείς οργανισμούς είναι ένα φωτεινό παράδειγμα.

Αλλά, αν από τον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μεταφερθούμε προς την πλευρά του Κράτους και του ανεξερεύνητου τοπίου με τις εκατοντάδες εταιρείες του δημοσίου. Προσοχή, δεν μιλάμε για τις μικρές ή τις μεγάλες ΔΕΚΟ που πέρασαν στην επικράτεια του Υπερταμείου αλλά για τις διάσπαρτες συμμετοχές που ανήκουν σε δοβλέτια υπουργών, υφυπουργών και γενικών γραμματέων. Εταιρείες που μια ζωή καταγράφονται, αξιολογούνται, συγχωνεύονται, «κλείνουν»…

Με άλλα λόγια, το τι κρατάμε και το τι πετάμε από τον 8ετη κύκλο εξαρτάται από τις απαντήσεις που θα δώσουμε στο βασικό ζήτημα του απολογισμού των πράξεων του πολιτικού προσωπικού αυτού του τόπου.