Του Κώστα Στούπα: Το δόγμα του σοκ, ως πολιτική επιβίωση…

 

Όσο πλησιάζουμε στον χρόνο των εκλογών τόσο ξεκαθαρίζει ο στρατηγικός σχεδιασμός της κυβέρνησης ο οποίος ταυτίζεται με τους προσωπικούς πολιτικούς σχεδιασμούς του κ. Τσίπρα.

Βασικός μεταξύ των  στρατηγικών στόχων είναι  η μείωση της διαφοράς από την ΝΔ όπως αυτή έχει παγιωθεί σε όλες τις δημοσκοπήσεις κατά την τελευταία διετία έτσι ώστε να εξασφαλιστεί μια θέση ισχύος στην αντιπολίτευση από την οποία θα γίνει η ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς και η σοσιαλδημοκρατική προσγείωση του αντιμνημονιακού μορφώματος της άλλοτε «παλαβής» αριστεράς.

Ένας άλλος στρατηγικός στόχος είναι η μη επίτευξη αυτοδυναμίας από την Ν.Δ. αλλά και η μη επίτευξη πλειοψηφίας 180 βουλευτών στη νέα Βουλή ικανής να εκλέξει πρόεδρο, ούτως ώστε να πάμε σε πρόωρες εκλογές με απλή αναλογική.

Όλα αυτά είναι θεμιτά καθώς  τα πολιτικά κόμματα όπως και τα πολιτικά πρόσωπα εκτός από τις πολιτικές επιδιώξεις που αφορούν το συμφέρον ή αυτό που νομίζουν ως συμφέρον της  κοινωνίας και της χώρας, έχουν και κομματικό και προσωπικό συμφέρον.

Όλα τούτα όμως δεν θα λάβουν χώρα σε ένα κενό αέρος αλλά θα έχουν επίδραση και συνέπειες στην πραγματικότητα της οικονομίας και της κοινωνίας.

Μπορεί να φανταστεί κάποιος ποιο θα είναι το κλίμα που θα επικρατήσει στην οικονομία αν από τις επόμενες εκλογές σε λίγους πλέον μήνες, η χώρα κυλήσει σε φάση πολιτικής αβεβαιότητας η οποία θα μπορούσε να έχει διάρκεια μέχρι τουλάχιστον την προεδρική εκλογή στις αρχές του 2020 ή αν κυλήσουμε σε μια περίοδο βραχύβιων κυβερνήσεων  λόγω απλής αναλογικής;

Οι φθισικοί ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας π.χ. σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας θα βελτιωθούν ή θα επιδεινωθούν;

Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές που ποτέ δεν έπαψαν να αυξάνονται (ακόμη και τη χρυσή περίοδο με χαμηλή τιμή πετρελαίου και της ποσοτικής χαλάρωσης από την ΕΚΤ), θα μειωθούν ή θα κάνουν άλμα;

Με μια οικονομία η οποία θα παραπαίει οι τράπεζες θα καταφέρουν να πετύχουν το ήδη ακατόρθωτο στοίχημα να μειώσουν τη «μαύρη τρύπα» των «κόκκινων» δανείων ή η κατάσταση θα τεθεί οριστικά εκτός ελέγχου;

Σε ένα τέτοιο οικονομικό κλίμα τα φορολογικά και ασφαλιστικά έσοδα θα συνεχίσουν να ρέουν απρόσκοπτα στα κρατικά ταμεία έτσι ώστε να καταβάλλονται μισθοί και συντάξεις (που αφορούν πάνω από  το 80% των κρατικών δαπανών) ή θα έχουμε έμφραγμα;

Σε μια περίοδο βραχύβιων πολυκομματικών κυβερνήσεων φαινόμενα όπως αυτό της συμφωνίας των Πρεσπών όπου τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης έχουν εντελώς διαφορετικές απόψεις θα αυξηθούν ή θα εκλείψουν, ενισχύοντας τη διαπραγματευτική θέση της χώρας.

Με απλά λόγια η στρατηγική επιδίωξη της κυβέρνησης και του κ. Τσίπρα να εξελιχθεί στον Ανδρέα Παπανδρέου της μετά τη μεταπολίτευση περιόδου περνάει μέσα από ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό σοκ για τη χώρα.

Μπορεί κάποιος να προδικάσει πώς θα συμπεριφερθεί η κοινή γνώμη και το εκλογικό σώμα αν οι συνθήκες στην οικονομία επιδεινωθούν και προβάλει ξανά στον ορίζοντα ένα κραχ ανάλογο ή και χειρότερο από εκείνο της χρεοκοπίας του 2010;

Η αλήθεια είναι πως τα πρόσωπα και οι πολιτικές που οδήγησαν στη χρεοκοπία του 2010 παρά την αντισυστημική οργή της περιόδου των αγανακτισμένων  έχουν καταφέρει και έχουν επιβιώσει και στη Ν.Δ. και στη μετάσταση του βαθέος ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ στο ΚΙΝΑΛ. Ελάχιστα νέα πρόσωπα και πολιτικά σχήματα κατάφεραν να αναδειχθούν τα τελευταία χρόνια και να ξεπεράσουν το στάδιο της γραφικότητας ή της αμφιβολίας…

Τούτο έγινε εν μέρει και γιατί ο κ. Τσίπρας που ηγεμόνευσε του αντισυστημικού μπλοκ (ένα μικρότερο κομμάτι του ΟΧΙ εκφράστηκε πολιτικά από τους ΑΝΕΛ  και τη ΧΑ) μετά τη στροφή του 2015 με τη μετατροπή της εντολής του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, αποδόμησε το αντισυστημικό μπλοκ.

Ο κ. Τσίπρας κατάφερε και διέλυσε το αντισυστημικό μπλοκ της περιόδου 2010-2015, διαλύοντας κυρίως την πολιτική του έκφραση.

Τα αίτια που δημιούργησαν όμως το αντισυστημικό κύμα  συνεχίζουν να υπάρχουν και οσονούπω αναμένεται να επιδεινωθούν.

Τα αίτια αυτά  είναι η απογοήτευση από τη διάψευση των υποσχέσεων του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης για μισθούς και συντάξεις Γερμανίας και Σουηδίας με ιδιωτική οικονομία και ανταγωνιστικότητα επίπεδου Ουγκάντας.

ΠΗΓΗ: capital.gr