Του Κώστα Στούπα: Ήταν ο Ιησούς πρόσφυγας;

 

Ήταν ο Ιησούς πρόσφυγας;

Μεγάλη συζήτηση άνοιξε τις τελευταίες μέρες το tweet ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που παρομοίαζε τον Ιησού με πρόσφυγα. Η αριστερά ελλείψει πολιτικής πρότασης που να απαντά στα ζητήματα της εποχής βλέπει παντού φασίστες για αντιπάλους και πρόσφυγες για συμμάχους.

Ο Ιησούς δεν ήταν πρόσφυγας αφού τόσο η Ιουδαία όσο και οι γύρω περιοχές ανήκαν στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο Ιησούς κατά τας γραφάς γεννήθηκε σε έναν σταύλο στη Βηθλεέμ όχι γιατί οι γονείς είχαν διωχτεί από κάποιον πόλεμο των καπιταλιστών της εποχής ή κάποια φυσική καταστροφή αλλά γιατί ο αυτοκράτορας  ή ο έπαρχος είχαν διατάξει να γίνει απογραφή του πληθυσμού και όλοι έπρεπε να πάνε στις γενέτειρές τους να απογραφούν.

Εξαιτίας της απογραφής όλα τα πανδοχεία ήταν γεμάτα και αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς γεννήθηκε σε σταύλο. Προφανώς ο Ιωσήφ με τη Μαρία εκεί βρήκαν μια ζεστή γωνιά.

Προφανώς η Βηθλεέμ δεν είχε όσες κλίνες πανδοχείου χρειάζονταν για να καλύψει την συγκυριακή αύξηση της ζήτησης.

Μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο πως αφού οι κλίνες ήταν λιγότερες από τους ανθρώπους που αναζητούσαν… πού την κεφαλήν κλίναι πως οι τιμές θα ήταν αυξημένες και οι έχοντες θα είχαν εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες.

Κάποιοι κανόνες στην οικονομία έχουν διαχρονική ισχύ. Βέβαιο μπορεί να θεωρηθεί πως όλο και κάποιος καλός άνθρωπος θα βρέθηκε να παραχωρήσει το σταύλο του σε μια έγκυο που ήταν έτοιμη να γεννήσει. Όπως όμως ο καλός Σαμαρείτης είχε την ευκαιρία να είναι καλός αφού πρώτα του είχαν επιτρέψει να δημιουργήσει πλούτο, έτσι και αυτός που παραχώρησε το σταύλο είχε την ευκαιρία να είναι καλός αφού είχε καταφέρει να αποκτήσει σταύλο.

Το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και τα αισθήματα αλληλεγγύης έχουν βαθιές κοινωνιοβιολογικές  ρίζες και όπως και η αγορά στηρίζονται στην αρχή του δούναι και λαβείν. Βοηθάς όποτε και όποιον μπορείς, κυρίως όταν δεν πρόκειται να ζημιωθείς,  γιατί πιστεύεις πως όταν χρειαστεί θα φερθούν ανάλογα και σε σένα…

Ο Ιησούς δεν ήταν πρόσφυγας λοιπόν…

Η ιδεολογία του ψεύδους

Η χρήση ψευδών από την αριστερά προκειμένου να υποστηρίξει τα συγκυριακά της επιχειρήματα δεν είναι κάτι καινούργιο. Το ψεύδος και η βία αποτελούν πάγιες τακτικές του Λενινισμού που θεωρεί πως δεν πρέπει να υπάρχουν ηθικοί και άλλοι φραγμοί όταν στόχος είναι η κατάκτηση της εξουσίας.

Ο Μαρξ με τη ντετερμινιστική θεωρία του ιστορικού υλισμού θεωρούσε πως είχε ανακαλύψει το εργαλείο που ερμηνεύει τα πάντα, άρα όσοι το χρησιμοποιούν γίνονταν κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας.

Οι αριστεροί λοιπόν, αφού θεωρούν πως είναι αποκλειστικοί κάτοχοι της αλήθειας, θεωρούν όποιους έχουν διαφορετική άποψη προδότες και εχθρούς που διαφώτιση και μαστίγιο θα πρέπει να την ασπαστούν και αυτοί.

Κομμουνισμός και φασισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οι κομμουνιστές πιστεύουν στην απόλυτη αλήθεια του προλεταριάτου του οποίου οι ίδιοι είναι η ηγεσία. Οι φασίστες πιστεύουν στην απόλυτη αλήθεια του έθνους του οποίου οι ίδιοι αποτελούν την φυσική  ηγεσία.

Αμφότεροι, με την προπαγάνδα οραμάτων αλληλεγγύης και τη βία προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τους πόρους μιας οργανωμένης κοινωνίας προς όφελος όσων μετέχουν στο μηχανισμό που την εξουσιάζει, το Κόμμα.

Ο ναζισμός πέθανε στα ερείπια της Καγκελαρίας του Χίτλερ, στο σημείο εκτέλεσης του Μουσολίνι και το θωρηκτό όπου ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας ως κοινός θνητός υποτάχθηκε στην εξουσία του στρατηγού Μακάρθουρ.

Η αριστερά τυπικά πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου του 1991 όταν έσβησε για πάντα το κόκκινο άστρο πάνω από τους πύργους του Κρεμλίνου.

Έκτοτε κάποια πολιτικά ζόμπι έχουν απομείνει να περιφέρονται ευελπιστώντας σε μια Δευτέρα παρουσία και ανάσταση νεκρών ιδεολογιών.

Η αριστερά ουσιαστικά πέθανε όταν ο Μαρξ διαψεύστηκε και το προλεταριάτο αντί να εξαθλιωθεί στις καπιταλιστικές κοινωνίες έγινε μεσαία τάξη που αποδεκατίζεται από τη χοληστερίνη και όχι από την ασιτία που αποτελεί το καύσιμο κάθε επανάστασης.

Έκτοτε όπως όλα τα φαντάσματα των νεκρών ιδεολογιών χρησιμεύει για να παχαίνουν τα ιερατεία σε βάρος των εναπομεινάντων αφελών.

Μετά την «προδοσία» του βιομηχανικού προλεταριάτου που αρνήθηκε τον ιστορικό τους ρόλο, νεομαρξιστές όπως οι Σιτουασιονιστές και  ο Τόνι Νέγκρι ανακάλυψαν το κοινωνικό προλεταριάτο σαν υποκείμενο της σειράς των επαναστάσεων που πυροδότησε ο Μάης του ’68.

Και εξ αυτού του ιστορικού υποκειμένου επιβίωσαν όσοι έγιναν «Πράσινοι» με απόψεις για την οικονομία πιο φιλελεύθερες και από τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες και Βρετανούς Συντηρητικούς.

Τα τελευταία χρόνια η αριστερά ποντάρει τα ρέστα στους μετανάστες και το Ισλάμ ίσως γιατί για άλλη μια φορά τρέφει την ψευδαίσθηση πως ανακάλυψε το νέο υποκείμενο της επανάστασης που θα κονιορτοποιήσει την καπιταλιστική Δύση.

Επί της ουσίας όμως η αριστερά μισεί τη Δύση με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα πραγματοποιούν την ανταρσία τους εναντίον των οικογενειών τους χωρίς όμως να αρνούνται την ροή των παχυλών οικονομικών πόρων.

Το ισλάμ και τα υπερόπλα της Δύσης

Η εξωτερική απειλή του Ισλάμ για τη Δύση είναι αστεία ενώ η εσωτερική απειλή από τις ροές και τις γεννήσεις μουσουλμάνων μεταναστών με την συνδρομή των κοινωνικών επιδομάτων είναι μικρή, υπαρκτή αλλά και αντιμετωπίσιμη. Αρκεί να υπάρξει η κοινωνική και πολιτική βούληση, όπως έχει αρχίσει να διαφαίνεται πως υπάρχει με την απαγόρευση της μπούργκας, της σαρίας, των κλειτοριδεκτομών του Χαλάλ και των άλλων βαρβαροτήτων που προσβάλουν τα ατομικά δικαιώματα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τις δυτικές αξίες και νόμους.

Η Δύση όμως, όπως και η Βαβυλώνα, η Αθήνα του Περικλή, η Ρώμη, η Κωνσταντινούπολη, δεν μπορεί παρά να μείνει  ανοιχτή στους ανθρώπους και τα ρεύματα των κτήσεών της. Οι κτήσεις της Δύσης σήμερα όλο και σπανιότερα είναι εδαφικές με την στρατιωτική έννοια και όλο και περισσότερο είναι οικονομικές και πολιτισμικές.

Το μεγαλύτερο όπλο της Δύσης δεν είναι τα στρατιωτικά υπερόπλα,  οι ανίκητοι πεζοναύτες ή οι πανίσχυρες τράπεζες και οι άλλες επινοητικές επιχειρήσεις. Τα ισχυρότερα όπλα της Δύσης είναι το πολιτικό και πολιτισμικό της κεφάλαιο.

Τουτέστιν, τα συντάγματα που ορίζουν τις λειτουργίες των κρατών και προστατεύουν τους πολίτες από τις κυβερνήσεις τους και οι αξίες που καθιστούν τις κοινωνίες δυναμικές, ελκυστικές και προοδευτικές.

Η υπεροχή της Δύσης έγκειται στην δυνατότητα του υπουργού Αμύνης των ΗΠΑ να παραιτείται με δημόσια επιστολή όπου καταμαρτυρεί στον πρόεδρο τις ευθύνες των λανθασμένων επιλογών του, χωρίς να τον τρώει το «σκοτάδι» όπως θα συνέβαινε στη Ρωσία, την Κίνα ή  τις τριτοκοσμικές κλεπτοκρατίες.  Φυσικά η ισχύς της Δύσης έγκειται και στην ελευθερία του Τύπου, του επιχειρείν και την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης που δεν αφήνουν σε χλωρό κλαρί κανένα εκκολαπτόμενο Αδόλφο ή Καλιγούλα.

Αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουν τα ιστορικά πολιτικά ρεύματα της αριστεράς και της δεξιάς και όχι αν ο Ιησούς ήταν πρόσφυγας ή τι φύλο έχουν οι άγγελοι…

Καλή Πρωτοχρονιά και ευτυχές το 2019

 

ΠΗΓΗ: capital.gr