Του Κώστα Στούπα: Γιατί στηρίζουν τον Αλέξη…

 

Κάθε μέρα που περνά μετά το καλοκαίρι του 2015 γίνεται όλο και πιο φανερή η  στήριξη των δανειστών και εταίρων προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ειδικότερα στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα.

Κανένας μνημονιακός πρωθυπουργός απ’ όσους προηγήθηκαν δεν έχαιρε τέτοιας υποστήριξης εκ μέρους των δανειστών παρά το γεγονός πως οι κ.κ. Παπανδρέου, Παπαδήμος και Σαμαράς σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής από το έλλειμμα το οποίο ξεπερνούσε  το 15% του ΑΕΠ το 2009 στο οριακό πλεόνασμα του 2013-14.

Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης μάλιστα προχθές συνέστησε στον Ευρωπαίο Επίτροπο κ. Μοσκοβισί «να είναι πιο προσεκτικός κατά τις δημόσιες τοποθετήσεις του, σεβόμενος τις θυσίες που έχουν υποστεί οι Έλληνες, πόσο μάλλον τις εντελώς αχρείαστες που επιβλήθηκαν στους πολίτες τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά και εκείνες που δυστυχώς έχει υπογράψει η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου για το προσεχές διάστημα”.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη στάση αυτή είναι ποικίλα. Μερικά από αυτά είναι τα εξής: Τελειώσαν τα μνημόνια, η Ελλάδα επιστρέφει στον ενάρετο οικονομικό κύκλο,  γιατί ο Τσίπρας αν τελικά πέτυχε, τα κατάφερε εκεί που απέτυχαν οι άλλοι κλπ;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά ξεκινώντας από τα εύκολα…

α) Ολοκληρώθηκε με επιτυχία το τρίτο μνημόνιο και ορθά πανηγυρίζουν κυβέρνηση και Ευρωπαίοι;

Απάντηση: Είναι προφανές πως όχι. Ένα μνημόνιο τελειώνει όταν παύουν να επιβάλλονται νέα μέτρα. Η κυβέρνηση έχει ψηφίσει μείωση των συντάξεων για το 2019, μείωση του αφορολόγητου για το 2020, πλεόνασμα 3,5% μέχρι το 2023 και πλεόνασμα 2% μέχρι το 2060.

Η μοναδική επιτυχία αυτών των ετών ήταν η επίτευξη δημοσιονομικού πλεονάσματος το οποίο όμως δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη ανάπτυξη της οικονομίας. Μεγάλο πλεόνασμα χωρίς αντίστοιχη ανάπτυξη μοιάζει με ένα πολυκατάστημα που αυξάνει τις πωλήσεις γιατί ξεπουλάει χωρίς να αναπληρώνει τις αποθήκες με νέο εμπόρευμα.

Για κάποιο χρονικό διάστημα στο ταμείο μπαίνουν χρήματα αλλά κάποιο πρωί ξαφνικά το κατάστημα θα αναγκαστεί να κατεβάσει ρολά…

Στην επίτευξη των δημοσιονομικών πλεονασμάτων αλλά και στο θετικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τα τελευταία τρία χρόνια έχουν συμβάλει σημαντικά η πτώση της τιμής του πετρελαίου, η αύξηση της τουριστικής κίνησης και η αύξηση των εξαγωγών.  Τα δυο τελευταία αποδίδονται στην αύξηση της ζήτησης που δημιούργησε το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, ενώ η τιμή του πετρελαίου ήδη έχει πάρει την ανιούσα…

Οφείλονται δηλαδή σε συγκυριακούς διεθνείς παράγοντες.

Τα στοιχεία αυτά θα ήταν θετικά και βιώσιμα αν οφείλονταν στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας και παρατηρούνταν αύξηση των επενδύσεων. Σε αμφότερα τα πεδία αυτά παρουσιάζεται επιδείνωση…

β) Κατάφερε πράγματι ο κ. Τσίπρας εκεί που απέτυχαν οι άλλοι; Δηλαδή, να αντιμετωπίσει τα αίτια της χρεοκοπίας του 2010;

Απάντηση: Τα αίτια της χρεοκοπίας του 2010 ήταν οι υπερβολικές κρατικές δαπάνες σε σχέση με την ανταπόδοση υπηρεσιών του δημοσίου και κυρίως το συνταξιοδοτικό κόστος.

Πχ όπως έχουμε γράψει και παλιότερα, το 2009 τη χρονιά της χρεοκοπίας, πληρώθηκαν συντάξεις 39,9 δισ. ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία και το δημόσιο. Οι εισπράξεις των ασφαλιστικών ταμείων ήταν περί τα 28,2 δισ. ευρώ. Το κράτος κάλυψε ένα κενό 13,1 δισ. ευρώ.

Από το 2000 μέχρι το 2014 τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν εισπράξει επιχορηγήσεις 199 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτό είναι η βασικότερη αιτία της χρεοκοπίας..

Με τα μέτρα που θα ληφθούν το 2019 η συνταξιοδοτική δαπάνη θα πέσει κάτω από το 15% του ΑΕΠ. Τούτο σημαίνει πως με το ΑΕΠ στα 180 δισ. ευρώ θα πέσουν κάτω από τα 27 δισ. ευρώ, παραμένοντας οι υψηλότερες στην Ε.Ε. και υποστηριζόμενες από την πιο ασθενική οικονομία της Ένωσης.

Ναι υπάρχει βελτίωση, αλλά αυτό απέχει από το να υποστηρίξει κάποιος πως αφήσαμε τα χειρότερα πίσω. Στο επόμενο τράνταγμα της διεθνούς οικονομίας ο εφιάλτης του 2010 θα επιστρέψει δριμύτερος…

Πολλοί εξανίστανται με την παράθεση των στοιχείων της στήλης για το συνταξιοδοτικό και θέτουν το ερώτημα: «Τι προτείνεις, να εξοντώσουμε τους συνταξιούχους;” Όχι βέβαια. Δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να εφαρμόζει λύσεις. Δουλειά του είναι να εντοπίζει και να καταδεικνύει τα δεδομένα και τα προβλήματα έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να σχηματίσει άποψη και να πράξει κατά το δοκούν. Αν δεν σας αρέσουν τα νέα δεν θα διορθώσετε τα αίτια «πυροβολώντας” τον ταχυδρόμο.

γ) Οι κυβερνήσεις των δανειστών έχουν εξασφαλίσει πράγματι την οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας, κατάσταση που θα τους εξασφαλίσει να πάρουν πίσω τα 340 δισ. ευρώ που έχουν δανείσει τη χώρα μας;

Απάντηση: Η  υποχρέωση της χώρας να εμφανίζει πλεονάσματα πάνω από 2,2% μέχρι το 2060 είναι επικοινωνιακό τέχνασμα προκειμένου να καθησυχάσουν τους ψηφοφόρους στις χώρες των Ευρωπαίων δανειστών και εταίρων.

Μόνο μια οικονομία σαν της Νορβηγίας που παράγει πετρέλαιο και φυσικό αέριο θα μπορούσε να το πετύχει αυτό και τούτο με την προϋπόθεση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Τα κρατικά έξοδα δηλαδή να παραμένουν σταθερά και να μην αυξάνονται όταν αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου και κατά συνέπεια τα έσοδα.

Η Ελλάδα δεν ανήκει όμως στην κατηγορία αυτών των χωρών, ούτε καν στην κατηγορία αυτών που επιδεικνύουν μια στοιχειώδη σοβαρότητα στη διαχείριση των οικονομικών και δη των κρατικών.

Οι δανειστές από το 2012 είχαν αποφασίσει να ρυθμίσουν το χρέος της Ελλάδας με ένα τρόπο που θα δεν επαναστατήσουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι ψηφοφόροι αλλά και θα κρατάνε τις «άσωτες” κυβερνήσεις της ελληνικής κλεπτοκρατικής κομματοκρατίας υπό έλεγχο.

Η ρύθμιση του χρέους δεν αρκεί όμως για να προκύψει οικονομική ανάπτυξη.

δ)Έγιναν οι μεταρρυθμίσεις; Η αργομισθία, η γραφειοκρατία και η διαφθορά του δημοσίου αντιμετωπίστηκαν;

Απάντηση: Οι δανειστές και εταίροι μετά το 2015 για λόγους που έχουν να κάνουν με τις εξελίξεις στην Ευρώπη (άνοδο φυγόκεντρων τάσεων και ευρωσκεπτικισμού) και την πιθανή αποσταθεροποίηση της Ελλάδας αποδέχτηκαν τους συμβιβασμούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να ανταλλάξουν τις μεταρρυθμίσεις με ισοδύναμα εισπρακτικά μέτρα.

Αποδέχτηκαν αυξήσεις φόρων και εισφορών που οδηγούν σε μαρασμό και αδιέξοδο την οικονομίας, αρκεί για κάποια χρόνια μεταξύ όλων των άλλων να μην έχουν να διαχειριστούν και μια ελληνική κατάρρευση.

Στον βαθμό όμως που δεν γίνονται επενδύσεις και δεν προκύπτει ανάκαμψη μεγαλύτερη από τον μέσο όρο της Ε.Ε. προκειμένου να καλυφθεί η διαφορά, η επόμενη ελληνική κρίση βρίσκεται μπροστά…

Οι δανειστές στηρίζουν τον κ. Τσίπρα όχι γιατί έλυσε το ελληνικό πρόβλημα αλλά γιατί το μετέθεσε να σκάσει στα χέρια των διαδόχων τους. Προτιμούν τον κ. Τσίπρα να παριστάνει πως εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις παρά να ηγείται του πεζοδρομίου, εμποδίζοντας τους άλλους να τις εφαρμόσουν. Τον προτιμούν «yesman” παρά να χαριεντίζεται με τον Πούτιν και να κερδίζει δημοψηφίσματα με 60% εναντίον της Ευρώπης.

Έτσι όμως ένα είναι βέβαιο, πως καταδικάζουν την Ελλάδα σε υπανάπτυξη και  απόκλιση από την Ευρώπη. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως είναι οι επιλογές του ελληνικού λαού (τις οποίες αυτοί οφείλουν να σεβαστούν) που την καταδικάζουν…

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr