Του Κώστα Στούπα: Αυτή η χώρα είναι βαριά άρρωστη…

 

Δεν περνά εβδομάδα πλέον που η κυβέρνηση, οι τράπεζες, η οικονομία και η χώρα να μην βυθίζονται περαιτέρω στο ζοφερό βάλτο της αβεβαιότητας. Η κυβέρνηση σπαράσσεται από τις αποκλίσεις μεταξύ των στελεχών και των εταίρων της, ενώ η οσμή σκανδάλων έχει αρχίσει να αναδύεται σε πολλά σημεία.

Την πορεία της οικονομίας τους επόμενους μήνες την προεξοφλεί η κίνηση των τραπεζικών μετοχών οι οποίες στον αγώνα εναντίον της βαρυτικής έλξης του μηδενός  έχουν παραδοθεί αμαχητί…

Ακόμη και αν υπάρξει παρέμβαση σωτηρίας με τις ευλογίες της ΕΚΤ και της Μέρκελ αυτή δεν αναμένεται να είναι παρά προσωρινή αναπήδηση κερδοσκοπίας η οποία αν συνδυαστεί με αλλαγή της κυβέρνησης τους επόμενους μήνες, μπορεί και να υπερβεί τις προσδοκίες…

Όμως η ασθένεια της χώρας και της οικονομίας είναι πολυπαραγοντική, ανίατη και σε προχωρημένη φάση.

Η χώρα μόνο μετά από ένα ισχυρό σοκ μπορεί να συνέλθει αν εν τω μεταξύ δεν το αντέξει και διαλυθεί ολοσχερώς… Η δημογραφική αδυναμία της και η κοινωνικοπολιτική  παρακμή  δεν εγγυώνται πως μετά από ένα σοκ τα πράγματα δεν θα γίνουν χειρότερα.

Η φυγή του πλέον παραγωγικού δυναμικού της δημογραφικά, επιστημονικά και οικονομικά θυμίζει την φυγή όσων μπορούσαν και όσων αντιλαμβάνονταν τι θα ακολουθήσει, πριν την πτώση της Πόλης.

Οι περισσότεροι από όσους έμειναν πίσω τότε προτίμησαν να σώσουν την ψυχή τους στα μοναστήρια παρά την ελευθερία στα τείχη της Πόλης.

Σήμερα πίσω μένουν όσοι δεν μπορούν να φύγουν και όσοι αφελώς πιστεύουν πως τους αρκεί η εξασφάλιση μιας αργομισθίας στο Δημόσιο και μιας σύνταξης πληρωμένης με το αίμα των νεόπτωχων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.

Για πόσο ένας μισθός 500 ευρώ θα μπορεί να συντηρεί συντάξεις των 900 ή και των 1.500 ευρώ που εισπράττουν ακόμη οι πραιτωριανοί του πελατειακού κομματικού  κράτους;

Όποιος δεν βλέπει τι συμβαίνει εθελοτυφλεί…

Το πλέον δυναμικό και εξειδικευμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει φύγει στο εξωτερικό τα τελευταία δέκα χρόνια. Παράλληλα αποχωρούν και τα διαμάντια του στέμματος της ελληνικής οικονομίας.

Σταδιακά τα τελευταία χρόνια οι υγιέστερες και δυναμικότερες εταιρείες μεταφέρουν την έδρα τους εκτός Ελλάδας. Προηγήθηκαν η  ΕΕΕ, η Βιοχάλκο και την περασμένη εβδομάδα η τσιμεντοβιομηχανία Τιτάν. Ισχυρές πιέσεις δέχονται από τους μετόχους και οι υπόλοιπες εισηγμένες πολυεθνικές.

Εν τω μεταξύ αποχωρώντας όλες για λόγους δημοσίων σχέσεων υποστηρίζουν πως η παρουσία τους στην Ελλάδα παραμένει αναλλοίωτη. Όσοι παρακολουθούν τις επιχειρηματικές εξελίξεις τα τελευταία 20 χρόνια γνωρίζουν πως σταδιακά τα σημαντικά κομμάτια της παραγωγής μεταφέρονται σε μονάδες στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα οι υπάρχουσες μονάδες συνεχίζουν να λειτουργούν με φθίνουσα πορεία. Δεν κάνουν απολύσεις αλλά ούτε προσλήψεις επέκτασης απλά περιμένουν με τη συνταξιοδότηση να μειωθεί σταδιακά το προσωπικό.

Οι μονάδες που παραμένουν σε λειτουργία στην Ελλάδα συνεχίζουν να καλύπτουν την φθίνουσα εγχώρια ζήτηση. Οι δε επενδύσεις που γίνονται είναι οι απαραιτήτως αναγκαίες για τη συνέχιση της κάλυψης αυτής  της φθίνουσας ζήτησης.

Τα προϊόντα της 3Ε φτάνουν σε 500 εκατ. πελάτες στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Οι μονάδες της Ελλάδας καλύπτουν τη ζήτηση των 10 εκατ. Ελλήνων. Ο Τιτάνας έχει 13 εργοστάσια τσιμέντου σε όλον τον κόσμο. Από αυτά στην Ελλάδα είναι μόνο τα 3. Το 90% των πωλήσεων προέρχεται από το εξωτερικό. Ακόμη και μια κυβέρνηση μπολσεβίκων να προκύψει αύριο και να εθνικοποιήσει ό,τι υπάρχει στην ελληνική επικράτεια, αυτές οι επιχειρήσεις καθώς και άλλες 20-30  ελάχιστες αρνητικές συνέπειες θα έχουν. Ενδεχομένως και να ωφεληθούν γιατί οι εγχώριες μονάδες επιβαρύνουν ποικιλοτρόπως  τους ομίλους.

Γράφαμε τις προάλλες πως η δημιουργία ακαθάριστου παγίου κεφαλαίου από 13 δισ. το τρίμηνο πριν το 2010 έχει πέσει στα 5-5,5 δισ. το τρίμηνο. Το στοιχείο αυτό επιβεβαιώνει όλα όσα αναφέρουμε για την φυγή των επιχειρήσεων. Οι αποσβέσεις παγίων την τελευταία δεκαετία είναι υψηλότερες από τις νέες επενδύσεις. Βλέπε: Τι συμβαίνει με τις τράπεζες…

Ένα ενθαρρυντικό σημάδι πως σταματήσαμε να βυθιζόμαστε και αντιστρέφουμε πορεία θα είναι ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου  να φτάσει τα 15-20 δισ. το τρίμηνο.

Η Ελλάδα προσέλκυσε τα τελευταία 10 χρόνια συνολικά περί τα 20 δισ. ευρώ απευθείας ξένες επενδύσεις. Οι περισσότερες από αυτές δεν αφορούσαν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αλλά εξαγορές υπό ιδιωτικοποίηση κρατικών μονοπωλίων όπως ο ΟΛΠ, ο ΑΔΜΗΕ, ο ΟΛΘ τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια.

Η Ιρλανδία μόνο το 2015 προσέλκυσε πάνω από 230 δισ. άμεσες ξένες επενδύσεις, υπερδιπλάσιες απ’ ό,τι και η Γερμανία.

Στις περιόδους της παρακμής όταν μειώνεται το παραγόμενο εισόδημα ανθούν τα κινήματα αναδιανομής του πλούτου (όπως η αριστερά). Το σκεπτικό είναι απλοϊκό: Να μοιραστούμε τον πλούτο αυτών που δικαίως ή αδίκως έχουν συσσωρεύσει κατά την περίοδο της ευημερίας.

Οι τελευταίοι επειδή συνήθως καταλαβαίνουν τι θα συμβεί πριν συμβεί έχουν μεταφέρει ό,τι μπορεί να μεταφερθεί σε ασφαλή καταφύγια στο εξωτερικό. Κατά συνέπεια μοιράζονται το «λίπος» της μεσαίας τάξης που εξαφανίζεται.

Σε αυτήν την φάση βρισκόμαστε τώρα. Τα μαζεύουμε μέσω υπερφορολόγησης και αυξημένων εισφορών από αυτούς που παράγουν ή τα είχαν συσσωρεύσει σε καταθέσεις και τα μοιράζουμε σε αργομισθίες και συντάξεις.

Το μόνο που επιτυγχάνει τούτο είναι η επιτάχυνση της παρακμής προς την ολοσχερή κατάρρευση. Τον μηδενισμό του κοντέρ των κεκτημένων προνομίων ακολουθεί το χάος και η ανομία.

Οι αφελείς αριστεροί πιστεύουν πως το χάος θα ακολουθήσει κάποιο είδος αυτοδιαχείρισης και αμεσοδημοκρατικών συμβουλίων. Αγνοούν πως ο μέσος άνθρωπος μισεί την ανάληψη ευθυνών και τρέμει την ελευθερία.

Στη συνέχεια, το χάος συνήθως το ακολουθεί ένα αυταρχικό καθεστώς γιατί η βία και η ανομία θα έχει τρομάξει την πλειοψηφία. Ο μέσος άνθρωπος αρέσκεται να τον φροντίζει κάποιος όπως φροντίζουν τα ανήλικα και αγαπάει να αποφασίζει κάποιος γι’ αυτόν.

Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει πως αξίζει τίποτα ο ίδιος νομίζει πως αποκτά αξία αν ανήκει σε κάποιο σύνολο. Αυτός είναι ο λόγος που ο εθνικισμός επικρατεί πάντα του αριστερισμού στην τελική αναμέτρηση.

Τον δρόμο στον φασισμό κατά το πρώτο μισό του περασμένου αιώνα  τον άνοιξε το χάος που προκάλεσε ο αριστερισμός. Τα ορύγματα του 1ου Π.Π. γέμισαν με τα κορμιά των πασιφιστών που αποτελούσαν πλειοψηφικά ρεύματα πριν τον πόλεμο. Οι ίδιοι στη συνέχεια μεταλλάχθηκαν σε ορδές εθνικιστών που αναζητούσαν τη λύση της δυστυχίας τους στις επιθέσεις στους ξένους και τους γείτονες.

Στο χάος σήμερα έχει συμβάλει τα μάλα η απονεύρωση του ενστίκτου επιβίωσης που έχει επιφέρει το κράτος πρόνοιας στον μέσο άνθρωπο της Δύσης. Η δικτατορία του πολιτικά ορθού που φτάνει να πνίγει μέχρι και την ελευθερία του λόγου και στέλνει όσους αντιδρούν στο ρεύμα του αντισυστημικού εθνολαϊκισμού.

Αρκετοί μου γράφουν μην μας λες συνέχεια για τα χειρότερα που έρχονται αλλά  για τα καλύτερα που θα ακολουθήσουν τα χειρότερα. Είναι νωρίς ακόμη. Τη χρεοκοπία του 1932 ακολούθησε η πολιτική αστάθεια, η δικτατορία της 4ης Αυγούστου το ’36, ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο ακόμη φονικότερος Εμφύλιος Πόλεμος.

Η κάθε επόμενη μέρα έγινε καλύτερη από την προηγούμενη στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και κράτησε μέχρι το 2010.

Η χρεοκοπία του 2010 αναβλήθηκε δεν ματαιώθηκε, γιατί τα αίτια δεν εξαλείφθηκαν. Τα βασικά αίτια είναι: Το συνταξιοδοτικό όπου για κάθε συνταξιούχο αναλογούν 1,2 εργαζόμενοι αντί πάνω από 4. Το «βουνό» των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία που συνεχίζει να αυξάνεται. Το «βουνό» των «κόκκινων» δανείων που πλησιάζει τα 90 δισ. ευρώ σε σύνολο χορηγήσεων λιγότερων των 200 δισ. ευρώ.  Η φυγή 500.000 υψηλής εξειδίκευσης νέων. Η δημογραφική γήρανση. Η κυρίαρχη ιδεολογία του κρατικοδιαιτισμού με αριστερό κυρίως αλλά και δεξιό μανδύα…

Έχουμε δρόμο ακόμη…

 

ΠΗΓΗ: capital.gr