Ειδησεογραφικό site

Του Γιάννη Σιδέρη: Συνταγματική αναθεώρηση… υποτελής στην Εκκλησία!

2.002

Ο ευτελισμός της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας ταιριάζει απόλυτα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρότασή του μετά την συνεδρίαση της Κ.Ο. είναι εφόσον αποβεί άκαρπη η αρχική διαδικασία, να γίνουν έξι διαδοχικές ψηφοφορίες, μία ανά μήνα, για να βρεθούν 180 ψήφοι και να εκλεγεί ο Πρόεδρος. Η κουτοπονηριά εντοπίζεται στο ότι τα υπόλοιπα κόμματα, όντας σοβαρά, θα αναγκαστούν να συναινέσουν προκειμένου να μην γελοιοποιηθεί η διαδικασία – άλλωστε υπάρχει προϊστορία όταν τους έσυρε να συναινέσουν στην ψήφιση το τρίτου μνημονίου – για να τους την «πέφτει» εκ των υστέρων, αφού πρώτα τον είχαν διασώσει στην εξουσία.

Ωστόσο σεμνυόμεθα για περαιτέρω κριτική, γιατί ο λόγος περί αυτών ανήκει στους συνταγματολόγους, οι οποίοι μπορούν να τα αναλύσουν ευκρινώς και πειστικώς, και όχι στη δημοσιογραφική πέννα. Υπάρχει πάντως κάτι που ξεφεύγει της επιστημοσύνης των συνταγματολόγων και άπτεται της δημοσιογραφικής κριτικής: Ο διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους, που ήταν αίτημα δεκαετιών της αριστεράς, και κυρίως είχε γίνει η παντιέρα της – λεγόμενης – ριζοσπαστικής αριστεράς. Ωσπου ήρθε η κυβερνητική εκδοχή της με τον συνεχώς υποτασσόμενο κ. Τσίπρα, να αλλοιώσει και αυτό το αίτημα. Στην πρόταση δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας αλλά η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους, και ο διακριτός ρόλος των δύο θεσμών. Προφανώς στις συναντήσεις που είχε ο κ. Τσίπρας με τον παλιό οικογενειακό γνώριμο κ. Ιερώνυμο, τα έχουν βρει.

Αλλωστε ο Πρωθυπουργός θα επικυρώσει συμβολικά την συναίνεση με την εκκλησία και με την προγραμματιζόμενη επίσκεψή του στο Αγιο Ορος. Εκεί θα βρει την… κατανόηση γι αυτή τη μικρή συνταγματική αριστερή «λιποταξία» του, προσευχόμενος στην εικόνα της Παναγίας «Αξιον Εστί», όπως είχε κάνει το 2014, στο Ναό του Πρωτάτου, όπου σε στιγμή θρησκευτικής μυσταγωγίας, ζήτησε να μείνει μόνος με την εικόνα, ίσως επηρεασμένος από την κατάνυξη της μοναστικής ατμόσφαιρας.

Αλίμονο, μακράν του γράφοντος η πρόθεση να κρίνει τις θρησκευτικές αναζητήσεις του κάθε ανθρώπου, που άπτονται των εσώτερων υπαρξιακών αναγκών και αναζητήσεών του, δηλαδή του σκληρού πυρήνα τη ανθρώπινης ύπαρξης. Ωστόσο επιδέχεται κριτική η εκεί επίσκεψή του, γιατί δεν παρέλειψε να είναι κοσμικός και προπαγανδιστικός, υποσχόμενος στους μοναχούς ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει θετικά τα αιτήματά τους για θέματα (μείωσης) της φορολογίας!

Επειδή η σχέση εναγκαλισμού του κράτους με την εκκλησία θα συνεχιστεί (ενώ ο Φίλης σε εναρμόνιση με τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ θα διαφωνούν αλλά θα ψηφίζουν ό,τι προτείνει ο ηγέτης), απομονώσαμε το θέμα, λόγω μιας ενδιαφέρουσας άποψης του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Νίκου Ξυδάκη – γιατί ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ μπορείς να βρεις ενδιαφέρουσες απόψεις, αρκεί να έχουν το θάρρος οι φορείς τους να τις διατυπώσουν.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος τοποθετήθηκε στο φλέγον θέμα, που ουσιαστικά δημιουργεί μείζον πρόβλημα και αιτία ρήξης με κάθε κυβέρνηση: αυτό της μισθοδοσίας των κληρικών – γιατί εντάξει λειτούργημα ασκούν, τον Θεό υπηρετούν, αλλά είναι ανθρώπινα όντα με στομάχι.

Ο εν λόγω βουλευτής πρότεινε (πέραν των κοινώς αποδεκτών ότι η εκκλησία δεν μπορεί να έχει λόγο στην εκπαίδευση των μαθητών και τα βιβλία που διδάσκονται), στο μέγα θέμα της μισθοδοσίας των κληρικών (για το οποίο πολλοί ανιστόρητοι «ριζοσπάστες» ωρύονται ζητώντας την κατάργησή της ), λέγοντας ότι η Πολιτεία θα μπορούσε να συνδράμει με μια κατ΄ έτος αποζημίωση «έναντι των διαμφισβητούμενων περιουσιακών στοιχείων της Εκκλησίας, που έχουν αλλοτριωθεί αναγκαστικά».

Είναι η μόνη λογική πρόταση που έχει ακουστεί από όλους σχεδόν τους χώρους, καθώς οι αρειμάνιες απόψεις περί περικοπής των μισθών των κληρικών που εκτοξεύονται από τους… «ανυπότακτους» αντικληρικαλιστές, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Και αυτό γιατί η εκκλησιαστική περιουσία στην πορεία 200 χρόνων του ελληνικού κράτους δεν είναι ενιαίως και εξ’ ολοκλήρου «διαμφισβητούμενη». Υπήρξε μακριά ιστορική διαδρομή με τις ανάγκες του ελληνισμού να αγωνιούν για την αποκατάσταση ανέστιων ελληνικών πληθυσμών και βρήκαν απάγκιο για οικεία και αγροτική περιουσία, στα εκκλησιαστικά κτήματα. Ενίοτε η εκκλησιαστική περιουσία είναι απαλλοτριωθείσα χωρίς καμιά αποζημίωση από το ελληνικό κράτος, και ενίοτε παρασχεθείσα με συμβάσεις ανταποδοτικότητας. Σε αυτές εντάσσεται και η μισθοδοσία. Και φυσικά δεν υπόκειται σε καμία σύγκριση με το τι κάνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, γιατί οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν βγήκαν από τουρκική κατοχή τεσσάρων αιώνων, κατά τους οποίους η εκκλησία, με ποικίλους τρόπους – συχνά και με πρωτοβουλία των ίδιων των πιστών – απέκτησε την περιουσία της.

Δεν είναι χώρος εδώ να καταγραφεί η πορεία δύο αιώνων απαλλοτριώσεων και συναινετικών παροχών της εκκλησιαστικής περιουσίας. Όμως όταν λυθεί δίκαια το μισθολογικό – δίνουμε έμφαση στη λέξη «δίκαια» – ίσως τότε θα μπορέσει η ελληνική πολιτεία να απαγκιστρωθεί από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Εκκλησίας. Αλλά αυτό θέλει εκτός από τόλμη, άποψη και σοβαρή προγραμματική δουλειά χρόνων, την οποία καμιά κυβέρνηση δεν αντέχει, γιατί το αντίτιμο είναι τα ψηφαλάκια.

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.