Του Γιάννη Πανούση: Ισορροπίες τέλος. Η ώρα των αποφάσεων

 

Τότε τα πιστέψαμε όλα
ασυζητητί και πλαγίως
Μετά, γινήκαμε λούζερς
ή αντίχριστοι.
Κάποιοι απλώς καβαλήσαν το καλάμι

Μαρία Μανδάλου, Μεταποιητική της Ενοχής και Άλλα Ποιήματα

Εδώ που έχουν φτάσει τα πολιτικά πράγματα δεν είναι πλέον δυνατή η win-win συμφωνία ούτε στο διαζύγιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ούτε στον γάμο ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ.

Ό,τι κι αν προπαγανδίζουν ή παπαγαλίζουν διάφοροι αναλυτές η όλη κατάσταση έχει φτάσει σ’ ένα τέτοιο σημείο, όπου και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, ο ένας θα χάσει (πολλά ή λίγα) κι ο άλλος θα κερδίσει (πολλά ή λίγα).

Ισοπαλία δεν προβλέπεται.

Το ίδιο -mutatis mutandis- ισχύει και για τους φανατικούς ένθεν/κακείθεν παράγοντες/στελέχη/κονδυλοφόρους. Τα όσα έλεγαν και υπεράσπιζαν μέχρι σήμερα (αφελώς; δολίως;), όχι μόνον δεν θα έχουν κάποιο αντίκρυσμα την επόμενη μέρα, αλλά θα τους δημιουργήσουν αρκετά ηθικά προβλήματα (σε όσους τουλάχιστον διαθέτουν συνείδηση) από τα έξω και σίγουρα έναν ηθικό αναστοχασμό προς τα μέσα (αξίζει να πιστεύεις σε κάτι/κάποιον σ’αυτή τη χώρα;). Μ’ αυτά και μ’ αυτά συμψηφισμός λαθεμένων προβλέψεων, εξαπάτησης του λαού, ιδεολογικών αυταπατών ή και πελατειακών επιλογών δεν νοείται. Το ηθικό μειονέκτημα των σπεκουλαδόρων δεν μπορεί να ισοσκελισθεί με τη συνετή ανάγνωση και πρακτική αυτών που δεν παρασύρθηκαν από τα παιχνίδια των ΜΜΕ και τις σειρήνες της εξουσίας.

Μηδενικό άθροισμα δεν επιτρέπεται.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα ξαναχωριστεί στα δύο (με το γνωστό ψευτοδιχαστικό λόγο). Πιστεύσαντες και μη, ερευνήσαντες και μη, θα συναποτελέσουν την ύλη της νέας πολιτικής πραγματικότητας (και δεν εννοώ την πτώση του Τσίπρα αλλά τις ενδοκομματικές και διακομματικές νέες συγκλίσεις).

Αυτό που θα προσδοκούσα είναι ν’ απουσιάζουν από τα νέα σχήματα  οι κερδοσκοπούντες με/σε όλες τις κυβερνήσεις, οι ΟΦΑ, οι ποντικοί των υπουργείων και οι έρποντες διανοούμενοι, οι οποίοι χρόνια τώρα παίζουν  à cheval, δηλαδή κι από δώ κι από κει, κι ό,τι /όποιος βγει, κερδισμένοι είναι.

Σε κάθε περίπτωση η ελληνική κοινωνία κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους ν’ αποφασίσει ποιόν δρόμο (κι όχι ποιό κόμμα) θ’ακολουθήσει (χωρίς ζινγκ-ζανγκ και δίχως παρακάμψεις).

Από τη μιά ο αυτοκινητόδρομος των ψεύτικων υποσχέσεων, των αδύνατων στόχων, των οραμάτων μιάς χρήσης, του μανιακού ανταγωνισμού, της ανομικής ατομικής επιτυχίας.

Κι από την άλλη ο χωματόδρομος της αληθινής κατάστασης της χώρας, της πραγματικότητας στο ευρωπαϊκό/διεθνές στερέωμα, της συνεχούς προσπάθειας, της εντιμότητας, της ειλικρίνειας, της συνέχειας/συνέπειας, της άμιλλας, της κοινής ευημερίας.

Μην καταλογίζουμε μόνο στο πολιτικό σύστημα τα λάθη πορείας. Νομίζω ότι ως κοινωνία έχουμε ανατρέψει περισσότερες δομικές μεταρρυθμίσεις κι έχουμε κάνει περισσότερες θεσμικές αστοχίες απ΄ όσες αμαρτίες φορτώνουμε στους ανευθυνο-υπεύθυνους που μας κυβερνούσαν 40 χρόνια.

ΥΓ. Κάνουν λάθος όσοι αξιολογούν τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ 2018 με όρους ΣΥΡΙΖΑ 2015. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κριθεί ως αντισυστημικό κόμμα ανατροπών αλλά ως συστημικό κόμμα θετικών/αρνητικών αποτελεσμάτων.

ΥΓ2. «Λες και χρόνια
περίμενα να γυρίσουν
από μόνα τους
και να ψηθούν τα ψάρια στο τηγάνι»[Μ.Μανδάλου]
* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr