Ειδησεογραφικό site

Του Γεώργιου Μάτσου: Το Μακεδονικό, οι ΗΠΑ και ο κίνδυνος του πανσλαβισμού

2.227

 

Η ανεπαρκής γνώση της ευρωπαϊκής και διεθνούς ιστορίας μάς οδηγεί ως λαό σε εσφαλμένη ερμηνεία της πολιτικής των ξένων έναντι της Ελλάδας, που χαρακτηρίζεται από γνωσιολογικά κενά, ρομαντική και εξιδανικευτική προσέγγιση, μανιχαϊστικά ελληνοκεντρική, υπό την παραπλανητική διαλεκτική «φιλελληνισμού» και «ανθελληνισμού».

Όταν π.χ. μαθαίνουμε ότι «ο Μέττερνιχ ήταν ανθέλληνας», αποκρύπτεται ότι η πολιτική του Μέττερνιχ ήταν η διαχρονική αυστριακή, καρλομάγνεια και εντέλει: παγγερμανική πολιτική για τα Βαλκάνια. Ο Α΄ ΠΠ δεν ξέσπασε τυχαία στα Βαλκάνια, αλλά επειδή η Αυστρία, το ισχυρότερο προ-βισμαρκιανό γερμανικό κράτος, είχε ακριβώς τη φιλοδοξία να εξέλθει τελικά στο Αιγαίο – φιλοδοξία που είχε πρώτος ο προπάτορας του παγγερμανισμού, Καρλομάγνος.

Κατανοώντας τα αυτοκρατορικά αυστριακά σχέδια για τα Βαλκάνια, όπως και τις παλαιές γερμανικές επεκτατικές βλέψεις στην Ανατολική Ευρώπη (βλ. π.χ. συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ), κατανοούμε τόσο τον γερμανο-ελληνικό, όσο και τον γερμανο-ρωσικό ανταγωνισμό. Έναν ανταγωνισμό που εμείς πια δεν βιώνουμε, διότι το αργότερο τις παραμονές της Αλώσεως εναποθέσαμε όλες τις ελπίδες μας στη Δύση και παύσαμε από τη δική μας πλευρά την έως τότε εχθρότητα. Έκτοτε αντιμετωπίζουμε τη Δύση και ειδικότερα τον γερμανισμό, ως ηθικά άμεμπτο, υλικά τέλειο και πολιτισμικά ανώτερο.

Μετά μάλιστα τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, η Δύση κατέστη η συλλογική μεταφυσική του έθνους μας, χωρίς να διαχωρίζουμε τον γερμανισμό. Η Δύση αποτελεί συλλήβδην τη νομιμοποίησή μας, το αποκούμπι μας, την ελπίδα μας.

Οι παραδοχές αυτές όμως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η Δύση παραμένει σε πολλά επίπεδα βάρβαρη, κυνική και ανήθικη. Σε σχέση δε με εμάς βιώνει έναν παράδοξο διπολισμό: Αφενός αισθάνεται μια αόριστη υποχρέωση φιλελληνικότητας χάριν των Αρχαίων, αφετέρου μας θεωρεί πολιτισμικά κατώτερους και αναλώσιμους.

Έτσι, στο ζήτημα των Σκοπιών τείνουμε να αγνοούμε την ιδιοτελή προσέγγιση του ζητήματος εκ μέρους Γερμανίας και Αυστρίας. Αν και είναι προφανές ότι δεν ψάχνουν σήμερα μέσω των Σκοπίων και του ψευδομακεδονικού ιδεολογήματος «έξοδο στο Αιγαίο», εντούτοις οι βαθύτερες παραδοχές των κυβερνήσεων αυτών στο Σκοπιανό είναι εμποτισμένες από τον παγγερμανισμό και την καθόλου παλιά αυτοκρατορική τους συνείδηση.

Εντούτοις, τόσο το βουλγαρικό, όσο και το ψευδομακεδονικό ζήτημα δημιουργήθηκαν στα Βαλκάνια όχι με γερμανική, αλλά με ρωσική και σλαβική επίνευση, στο πλαίσιο του πανσλαβισμού.

Ο πόλεμος της Κριμαίας (1853-1856) απέδειξε στους Ρώσους ότι δεν μπορούσαν να υπολογίζουν στους ομόδοξους Έλληνες για να ελέγξουν τα Βαλκάνια. Στράφηκαν τότε στην ανάδειξη ξεχωριστής και φιλικής προς αυτούς εθνικής ταυτότητας στους Σλάβους των Βαλκανίων. Κάπως έτσι φθάσαμε στη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), στην επανάσταση του Ίλιντεν (1903), έως τις αποφάσεις της πλήρως ελεγχόμενης από την ΕΣΣΔ Κομιντέρν κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου (1924-1934) για «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία».

Βρετανοί και Αμερικανοί διείδαν το 1944-45 τον κίνδυνο που συνιστούσε ο ψευδομακεδονισμός για τα συμφέροντά τους και στάθηκαν ηθικά και υλικά στο πλευρό των ελληνικών κυβερνήσεων. Υλοποίηση των σλαβικών σχεδίων για τη Μακεδονία, θα σήμαινε έξοδο της σοβιετικής Ρωσίας στο Αιγαίο.

Σήμερα, όμως, οι Αμερικανοί έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία», ακριβώς όπως οι Ρώσοι, και ασκούν εν γένει επιρροή υπέρ των συμφερόντων του κράτους αυτού. Γιατί;

Ο βασικότερος λόγος είναι η γενική έλλειψη μακροπρόθεσμης οπτικής εκ μέρους των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί τείνουν να βλέπουν την είσοδο στο ΝΑΤΟ ως τάχα αυτόματη υπαγωγή ενός κράτους υπό τη στρατιωτική και πολιτική τους επιρροή.

Ήδη όμως η εξελισσόμενη «αποστασία» της ΝΑΤΟϊκής Τουρκίας προς τη Ρωσία αποτελεί ισχυρή απόδειξη περί του ότι μόνη η ένταξη στο ΝΑΤΟ όχι απλώς δεν αρκεί για να θέσει μια χώρα υπό αμερικανική επιρροή, αλλά ενέχει έως και κινδύνους διαρροής στρατιωτικών μυστικών.

Οι Αμερικανοί έχουν εν γένει υπέρμετρα βραχυπρόθεσμη, χωρίς ιστορικό βάθος οπτική στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Μεταβάλλουν ευχερώς στάση και συμμαχίες, ανάλογα με το πώς εξυπηρετούνται κατά περίπτωση οι επιδιώξεις τους. Την τάση αυτή ενισχύει η τοπική τους απόσταση από την περιοχή, που αφαιρεί τις εθνοτικού χαρακτήρα ιδιοτέλειες από παράγοντα διαμόρφωσης της στάσης τους.

Η πολιτική τους όμως στο Μακεδονικό δεν επιτρέπεται να αγνοεί τις ιστορικές παραμέτρους της περιοχής και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα αυτών των ιδίων.

Σήμερα στα Σκόπια δεν ανταγωνίζονται το ΝΑΤΟ/ΗΠΑ με τους Ρώσους, αλλά στην πραγματικότητα ο παγγερμανισμός με τον πανσλαβισμό.

Εάν το πραγματικό πρόβλημα ήταν ο ανταγωνισμός ΗΠΑ – Ρωσίας, γιατί να αναμιχθεί η ίδια η Μέρκελ προσωπικά στην έγκριση των Πρεσπών;

Το συμπτωματικό ιστορικό γεγονός της ένταξης, σήμερα, της Γερμανίας στο δυτικό στρατόπεδο δεν αναιρεί ότι, μακροπρόθεσμα, τα συμφέροντα Γερμανών και Αγγλοσαξώνων υπήρξαν δομικώς ανταγωνιστικά.

Στην ουσία, το ΝΑΤΟ κάνει σήμερα αυτό που αντιλήφθηκε ο businessman Τραμπ: «Πληρώνουμε την ασφάλεια των Γερμανών για να μπορούν να μας ανταγωνίζονται». Οι Αμερικανοί, νομίζοντας ότι θα πάρουν τα Σκόπια με το μέρος τους μέσω ΝΑΤΟ και παρασυρόμενοι από τον αυτοματισμό των αντιρωσικών αντανακλαστικών, κάνουν τη γεωπολιτική λάντζα της Γερμανίας στην περιοχή, στρεφόμενοι όμως εντέλει εναντίον των δικών τους συμφερόντων.

Γιατί; Διότι οι Πρέσπες νομιμοποιούν πλήρως το πανσλαβικής και εντέλει ρωσικής εμπνεύσεως ψευδομακεδονικό ιδεολόγημα.

Το ψευδομακεδονικό ιδεολόγημα δεν συμφέρει ούτε τους Γερμανούς (νομίζουν ότι τους συμφέρει λόγω του καρλομάγνειου ιστορικού τους ανταγωνισμού με τον Ελληνισμό), ούτε τους Αμερικανούς. Συμφέρει μόνον τους Ρώσους.

Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που ο Ζάεφ δεν δυσκολεύτηκε να βρει τους επιπλέον βουλευτές που χρειαζόταν για την αναθεώρηση. Οι δωροδοκίες, απειλές κλπ. δεν αρκούν από μόνες τους. Χρειάζεται πάντα και κάποια ηθική νομιμοποίηση. Οι ρεαλιστές οπαδοί του ψευδομακεδονισμού ξέρουν ότι η συμφωνία ικανοποιεί πλήρως τις επιδιώξεις τους.

Μακροπρόθεσμα η συμφωνία νομιμοποιεί όλες τις επιδιώξεις των Ρώσων στην περιοχή. Βραχυπρόθεσμα δεν τους συμφέρει η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και γι’ αυτό αντιδρούν. Όμως οι πρακτικές διαστάσεις της ένταξης στο ΝΑΤΟ αύριο μπορεί κάλλιστα να μεταβληθούν.

Την ίδια στιγμή λοιπόν που οι Γερμανοί δρουν ανομολόγητα στο πλαίσιο της φυσικής, καρλομάγνειας μεγαλομανίας τους, το ψευδομακεδονικό ιδεολόγημα εξυπηρετεί μακροπρόθεσμα μόνον τα ρωσικά σχέδια.

Απέναντι σε αυτά, η ελληνική ρομαντική οπτική πιστώνει τη Δύση και ιδίως τη Γερμανία με αμέμπτου ηθικής προθέσεις, ανάγει τους Δυτικούς σε κριτές και λήπτες αποφάσεων για τα ζητήματα που μας αφορούν και θεωρεί το «ξανθό γένος» ως δήθεν φυσικό προστάτη του Ελληνισμού. Τίποτε από αυτά δεν ισχύει.

Ποιο είναι το δικό μας καλό, πρέπει να το αποφασίζουμε μόνοι μας. Ορθολογικά, χωρίς παραταξιακές παρωπίδες και χωρίς τη συνεχή, μεταφυσική αναζήτηση ξένων προστατών.

Φυσικοί σύμμαχοι σε αυτή μας την προσπάθεια μπορούν μεν να είναι οι Αγγλοσάξωνες, χάρη στους οποίους καταφέραμε να απελευθερώσουμε την Μακεδονία το 1912-13 και να την κρατήσουμε το 1944-49. Για να ξαναγίνουν όμως σύμμαχοί μας στο Μακεδονικό, πρέπει εμείς οι ίδιοι να τους πείσουμε για το πραγματικό τους συμφέρον, που συμπίπτει τόσο με το δικό μας συμφέρον, όσο και με την ιστορική και εθνολογική πραγματικότητα.

* Γεώργιος Ι. Μάτσος, Δ.Ν., Δικηγόρος

 

ΠΗΓΗ: capital.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.