Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Vivere pericolosamente!

 

Τίποτε το πιο ταιριαστό για την Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα. Για όλο το οικοδόμημα συνολικά, αλλά και για πολλές χώρες ξεχωριστά. Vivere pericolosamente. Ζην επικινδύνως…

Ο ιταλικός τυφώνας απειλεί όχι απλά να κλονίσει αλλά και να γκρεμίσει την Ευρωζώνη. Την πλήττει σε μία πολύ κρίσιμη καμπή και την βρίσκει αρκετά ευάλωτη, με πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, την οικονομία σε θετικό μεν αλλά οριακό έδαφος και με τις κοινωνίες, ιδιαίτερα του Νότου καταρρακωμένες ψυχολογικά, ξεζουμισμένες και ορισμένες από την ασφυκτική περιοριστική οικονομική πολιτική και την σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία. Και δεν είναι τυχαίο ότι αντιδρούν. Ακόμη και αν η αντίδρασή τους, τούς στέλνει στην αγκαλιά δημαγωγών και λαϊκιστών.

Ιταλία και Ισπανία και κυρίως η πρώτη αποτελούν δύο δυσεπίλυτα προβλήματα καθώς η επίτευξη πολιτικής ομαλότητας φαντάζει ιδιαίτερα δύσκολη. Και ειδικά για την Ιταλία όπου κερδίζει έδαφος ο ακραίος ευρωσκεπτικισμός και αυξάνονται και ενισχύονται μέσα από τις εκλογές πολιτικά και κοινωνικά οι οπαδοί της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, το μέλλον της εντός της Ευρωζώνης όσο αυτή χαρακτηρίζεται και ελέγχεται από το γερμανικό δημοσιονομικό μοντέλο, μοιάζει εντελώς αβέβαιο. Και δείχνουν οι γείτονες να μην διστάζουν να αναλάβουν το ρίσκο. Vivere pericolosamente…

Η συγκυρία είναι κρίσιμη. Το διακύβευμα και των προσεχών Ευρωεκλογών, αν βέβαια φτάσουμε ομαλά έως αυτές, θα είναι αν θέλουμε περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη! Εκεί εντέλει κρίνονται όλα. Πόση Ευρώπη θέλουμε; Δυστυχώς όμως οι ενδιάμεσες καταστάσεις και λύσεις αρχίζουν να ξεμένουν από χρόνο. Και το μοντέλο που απειλεί να κερδίσει έδαφος αν ηττηθεί το «όραμα» για περισσότερη Ευρώπη δεν θα είναι οι περισσότερες της μίας ταχύτητες που αποδέχεται και ο Μακρόν για να υπάρξουν «βαλβίδες αποσυμπίεσης» αλλά εντός της Ευρωζώνης. Θα είναι και η νομισματική πολυδιάσπαση. Το ευρώ δεν θα αντέξει… Αλήθεια παρατηρεί κανείς πόσο προσεκτικοί και πόσο μετρημένοι, σχεδόν εσωστρεφείς, εμφανίζονται οι Γερμανοί αποφεύγοντας να ρίξουν λάδι στη φωτιά; Ιδιαίτερα όσο αρχίζουν να πλησιάζουν οι εκλογές του φθινοπώρου στη Βαυαρία. Το κάστρο των Χριστιανοδημοκρατών που έχει αρχίσει να παρουσιάζει «ρωγμές».

Σε αυτό το περιβάλλον, που ασφαλώς προκαλεί κλυδωνισμούς και στις αγορές, η Ελλάδα ετοιμάζεται να βγει από τα Μνημόνια. Και ο καυγάς γίνεται για το αν χρειάζεται ή όχι προληπτική γραμμή, αν η έξοδος θα είναι… καθαρή ή ακάθαρτη. Τεράστιο λάθος όλων των πολιτικών δυνάμεων. Και κάλο θα ήταν στην αντιπολίτευση να μην παρασύρονται από την λαϊκιστική κυβερνητική γραμμή. Γιατί δηλαδή είναι… » μπαμπούλας» ή αποτυχία η ύπαρξη μας γραμμής; Έστω ως δικλείδα ασφαλείας αν οι συνθήκες στις αγορές επιδεινώνονταν; Ας υπάρχει διαθέσιμη και αχρείαστη να’ ναι. Ποτέ μην αξιοποιηθεί… Σιγά μη δεν υπάρχει αυστηρή επιτήρηση αν δεν υπάρχει γραμμή… Κοροϊδευόμαστε;

Τέλος πάντων.. Η επιλογή του «ζην επικινδύνως» μπορεί να είναι μία θαυμάσια ιδιωτική επιλογή. Αλλά για τη χώρα ολόκληρη, είναι επιπολαιότητα με απρόβλεπτες συνέπειες. Το δίδαγμα από την αδυναμία νέας δοκιμαστικής εξόδου στις αγορές δεν έχει εμπεδωθεί. Καλό θα είναι να ληφθεί σοβαρά υπόψη από όλους γιατί οι μήνες που ακολουθούν μάλλον δείχνει ότι θα είναι ταραγμένοι…

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr