Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Στη δίνη των κόκκινων δανείων

 

Είναι σαφές ότι η υπόθεση των κόκκινων δανείων εξελίσσεται σε κορυφαίο πρόβλημα όχι μόνο των τραπεζών αλλά και της χώρας συνολικότερα.

Δεν θα κουράσω με τις διάφορες λύσεις που προτείνονται από το ΤΧΣ, από την Τράπεζα Ελλάδος, από τις πολιτικές ή και μικροπολιτικές επιδιώξεις της κυβέρνησης με τον νέο «νόμο Κατσέλη», τα «θέλω» των τραπεζιτών και τα διάφορα μοντέλα, Κυπριακό, Ιταλικό κλπ. Άλλωστε έχουν όλα αναλυθεί και παρουσιαστεί εκτενέστατα από τα ρεπορτάζ, ιδιαίτερα μέσα από το Capital.gr. Εκείνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις απλά το πρόβλημα μετατίθεται.

Και αυτό το επιθυμούν όλοι. Και η κυβέρνηση που θέλει να δώσει την καυτή αυτή πατάτα στην επόμενη κυβέρνηση και οι εμπλεκόμενοι θεσμοί που επίσης προτιμούν να πάνε το πρόβλημα πιο πίσω. Ευρωεκλογές έχουμε, αλλαγή στην ΕΚΤ έχουμε, γενικά δεν είναι να… μπλέκουν. Αυτό βέβαια το γνωρίζουν πολύ καλά οι τραπεζίτες και αγχώνονται. Γιατί ναι μεν στην παρούσα φάση μπορεί να υπάρξουν ανάσες, αλλά σε μία μη ανθούσα οικονομία όπου δεν παράγεται νέος πλούτος, όλοι γνωρίζουν ότι το πρόβλημα θα εμφανιστεί εκ νέου…

Ίσως, πέρα από τις λύσεις που υπάρχουν στο τραπέζι και οι οποίες σαφώς και θα δώσουν χρόνο που μακάρι να λειτουργήσει παραγωγικά και να αποτελέσουν ουσιαστική επίλυση -αυτό άλλωστε είναι η επιθυμία όλων-, να έχει νόημα να πέσουν στο τραπέζι πιο δραστικές και ρηξικέλευθες προτάσεις. Οι οποίες όμως πέρα από τη συναίνεση των θεσμών θα πρέπει να έχουν και τη συναίνεση της κοινωνίας. Γιατί για να λυθεί οριστικά το πρόβλημα πρέπει να συνειδητοποιήσει η κοινωνία ότι πρέπει να αλλάξουν νοοτροπίες δεκαετιών σε σχέση με την ιδιοκτησία.

Υπάρχουν και καλύτεροι γνώστες και εμπειρότεροι για να υποδείξουν ποιες είναι οι κατάλληλες επιλογές και να φύγει από τη μέση και η «απειλή» του πολιτικού κόστους. Θα μπορούσε για παράδειγμα να τεθεί προς συζήτηση ένα μοντέλο «sale and lease back” προσαρμοσμένο σε ιδιώτες… Αλλά βεβαίως αντίστοιχου τύπου λύσεις απαιτούν ευρύτερη συναίνεση…

Τέλος πάντων οφείλουμε ούτως ή άλλως να ελπίζουμε στο καλύτερο. Ωστόσο πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το κλειδί είναι στο τέλος της ημέρας η ανάκαμψη της οικονομίας. Χωρίς αυτή, κανένα μοντέλο δεν εγγυάται θαύματα…

ΠΗΓΗ: capital.gr