Το σόου του Πάνου Καμμένου με παθητικό θεατή τον Αλέξη Τσίπρα, δεν πρέπει να έχει προηγούμενο στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας.

Υπήρξαν και άλλες φορές τις τελευταίες δεκαετίες πρωθυπουργοί που είτε λόγω εκλογικού νόμου είτε λόγω ποσοστών βρέθηκαν υπό την ομηρία είτε των ίδιων τους των βουλευτών είτε των συνεργαζόμενων κυβερνητικών εταίρων. Όμως η ανοχή που επιδεικνύει ο κ. Τσίπρας στην προεκλογική στρατηγική του κυβερνητικού του εταίρου και  υπουργού άμυνας, είναι πρωτοφανής. Σε βαθμό που εύλογα να αναρωτιέται κανείς αν τελικά πρόκειται για ένα κακοστημένο πολιτικό θέατρο…

Αν δηλαδή οι δύο πολιτικοί «Σιαμαίοι της εξουσίας» έχουν προσυμφωνήσει, πριν καν την προώθηση της τελικής φάσης της υπογραφής της συμφωνίας των Πρεσπών, το timing και τη μεθοδολογία του κυβερνητικού τους διαζυγίου. Και όλα όσα γίνονται δεν αποτελούν παρά επεισόδια του πολιτικού σίριαλ που έχει προγραμματισθεί να ολοκληρωθεί και να κορυφωθεί λίγο πριν στηθούν οι επόμενες κάλπες. Διότι έτσι θεωρούν οι «Σιαμαίοι» ότι θα επιτύχουν το βέλτιστο εκλογικό αποτέλεσμα.

Ο ένας, ο κ. Καμμένος θα επιχειρήσει να ψαρέψει ψήφους από τη δεξαμενή του εθνικισμού και των διαφωνούντων με τη συμφωνία, στοχεύοντας επί της ουσίας στο ίδιο ακροατήριο που κινείται στις δεξιές παρυφές της Νέας Δημοκρατίας και φλερτάρει και τα ακροδεξιά πολιτικά μορφώματα. Θεωρώντας ότι δια της αποχώρησης από την κυβέρνηση με αφορμή το Σκοπιανό θα διασώσει την καταρρέουσα πολιτική αξιοπιστία και συνοχή, αλλά και εκλογική δύναμη του κόμματός του, το οποίο όλες οι δημοσκοπήσεις τοποθετούν εκτός βουλής στις προσεχείς εκλογές. Και ίσως ποντάροντας σε ένα damage control και σε ένα come back σε δεύτερο χρόνο αν υπάρξουν νέες κάλπες με απλή αναλογική. Με βασική ρητορική την προσήλωση στις αρχές…

Και ο άλλος, ο πρωθυπουργός ελπίζοντας και ο ίδιος ότι ο νυν εταίρος του θα ψαλιδίσει στην τελική ευθεία από τα δεξιά ό,τι μπορέσει, θέλει να κερδίσει χρόνο παραμονής στην εξουσία για να ωριμάσουν πολιτικά εξελίξεις που θεωρεί ότι τον ευνοούν. Όπως το θέμα των συντάξεων, όπως ίσως και τα δικαστικά. Εκεί όπου ο υπουργός άμυνας παίζει τον κύριο ρόλο του καταγγέλλοντος. Ίσως όμως και γιατί προτιμά να έχει για όσο περισσότερο χρόνο μπορεί να συνομιλεί ή να βρίσκει ισορροπίες με έναν παρά με πολλούς μεμονωμένους. Γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι μπορεί να εξασφαλίσει πολιτικές εφεδρείες είτε για το Σκοπιανό είτε και για τη διατήρηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Αλλά με διαφορετική ατζέντα από κάθε βουλευτή… Ακόμα και σε θέματα που ο νυν κυβερνητικός εταίρος ψηφίζει πρόθυμα.

Γιατί διαφορετικά δεν μπορεί πραγματικά να εξηγηθεί γιατί ένας πρωθυπουργός ανέχεται όλα αυτά. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε, το γεγονός είναι ότι ως ισχυρός παίκτης εμφανίζεται στο μεταξύ τους «ισοζύγιο των δύο» ο Πάνος Καμμένος. Πέρα από τους θεατρινισμούς που βλάπτουν και την ίδια τη χώρα καθώς δημιουργείται εικόνα έλλειψης πολιτικής σταθερότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ιδιαίτερα σε σχέση με τις αγορές), εκείνος φέρεται να βαράει το νταούλι και ο Αλέξης Τσίπρας να χορεύει. Και χορεύοντας χάνει κύρος σε δυνάμεις που δυνητικά θα ήθελε να προσεγγίσει, εκείνες του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Έχει λοιπόν λογαριάσει πραγματικά κέρδη και ζημίες; Μάλλον θα βρεθεί προ οδυνηρών εκπλήξεων…

ΠΗΓΗ: capital.gr