Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Ομολογία ήττας Τσίπρα, ο εναγκαλισμός με Καμμένο

Πολλά έχουν γραφεί ή ειπωθεί για τις τελευταίες εξελίξεις. Ωστόσο το μείζον ζήτημα δεν είναι ότι ο Τσίπρας «έφαγε» τον Κοτζιά, αλλά το ότι δεν «έφαγε» (και) τον Καμμένο.

Γιατί «έφαγε»; Γιατί η παραίτηση Κοτζιά επί της ουσίας είναι αποπομπή. Όμως, στο κάτω κάτω, οποιονδήποτε υπουργό, ένας πρωθυπουργός μπορεί να τον αποπέμψει ανά πάσα στιγμή και για οποιονδήποτε λόγο αυτός κρίνει. Αυτός κάθεται στη συγκεκριμένη καρέκλα, αυτός αποφασίζει. Τελεία και παύλα. Όμως αν ο Κοτζιάς έδωσε μία αφορμή για να ραγίσει το γυαλί, ο Καμμένος το έχει κάνει θρύψαλα αλλά τα κομμάτια του παραμένουν ένας αποδεκτός από τον πρωθυπουργό σωρός. Και ο Αλέξης έκανε μία ξεκάθαρη και αρκετά σαφή επιλογή. Να πάει όσο μακρύτερα γίνεται αγκαλιά με τον Πάνο.

Αυτό το μήνυμα το κατέστησε σαφές προς κάθε κατεύθυνση. Και κυρίως προς κάθε εσωκομματική πλευρά. Όλοι είναι αναλώσιμοι σε σχέση με τον Πάνο Καμμένο και τη διατήρηση στην εξουσία της συγκυβέρνησής τους. Πολύ περισσότερο δε ένας υπουργός που δεν είναι σαρξ εκ σαρκός του κόμματος αλλά συνεργαζόμενος με δική του πολιτική τάση. Όμως με την κίνησή του αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας επιβεβαίωσε ακόμη και σε εκείνους που δεν ήθελαν να το πιστέψουν ότι ο πολιτικός «γάμος» με τους ΑΝΕΛ είναι αδιαπραγμάτευτος.

Το αναφέρω αυτό διότι υπάρχουν αρκετοί εντός και εκτός συνόρων που επένδυαν προσδοκίες στη μετεξέλιξη του Αλέξη Τσίπρα σε κεντροαριστερό ή και σοσιαλδημοκράτη ηγέτη. Και ήλπιζαν ότι το «Σκοπιανό» θα έδινε την ευκαιρία στον πρωθυπουργό να απεγκλωβιστεί από τον Πάνο Καμμένο και ό,τι εκείνος πολιτικά εκπροσωπεί και να αναζητήσει ευρύτερες συμμαχίες στον χώρο της κεντροαριστεράς. Με τις τελευταίες επιλογές του ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς έβαλε «ταφόπλακα» στα σενάρια αυτά.

Αυτό ίσως σημαίνει ότι τελικά τον χρόνο διεξαγωγής των ελληνικών εκλογών θα τον καθορίσουν οι εξελίξεις στα Σκόπια. Ο κ. Τσίπρας, έχοντας κλείσει το «παράθυρο» για μία ακόμη φορά (όπως έπραξε το περασμένο καλοκαίρι με τον «πρόθυμο» Σταύρο Θοδωράκη) στην υπόλοιπη κεντροαριστερά, θα αναγκαστεί να πάει σε εκλογές τον Μάιο μόνο αν ο Ζάεφ επιτύχει να περάσει τη συμφωνία. Γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε την αποχώρηση Καμμένου όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου…

Αν όμως ο Ζάεφ αποτύχει και η συμφωνία των Πρεσπών οδεύσει έστω και προς το παρόν για το καλάθι των αχρήστων, τότε δεν πρέπει να αποτελέσει έκπληξη να το πάνε χέρι χέρι Τσίπρας και Καμμένος μέχρι τον επόμενο Οκτώβριο. Αυτό υποδηλώνει ο σφιχτός εναγκαλισμός τους. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η φθορά του προσωπικού πολιτικού κεφαλαίου του Αλέξη Τσίπρα, που ήδη έχει αρχίσει και φυλλορροεί, θα τον οδηγήσει σε βέβαιη και ευρεία ήττα. Και η επιλογή να το τραβήξει όσο πιο μακριά μπορεί, το γάντζωμα στην καρέκλα, είναι επί της ουσίας και μία ομολογία ήττας.

Ομολογία που όμως μπορεί να προκαλέσει και άλλους κλυδωνισμούς στον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα όσο θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές και θα αρχίσει καθένας εκεί μέσα να σκέφτεται μόνο την προσωπική του πολιτική επιβίωση. Και που μπορεί να λειτουργήσουν διαλυτικά ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία… Εκτός και αν νομίζει ο πρωθυπουργός ότι έχει κάποιον άσσο στο μανίκι που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως game changer…

ΠΗΓΗ: capital.gr