Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Και όμως, η κοινωνία μπορεί…!

 

Η συνήθης ειδησεογραφία για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αφορά λουκέτα και κόκκινα δάνεια και οφειλές. Υπάρχουν βεβαίως και λαμπρές εξαιρέσεις, όμως το κλίμα αυτό είναι.

Και βέβαια δεν περιμέναμε τη Χαλυβουργική για να το διαπιστώσουμε, ούτε τον Καλλιμάνη για να μάθουμε ότι τα περισσότερα από τα σχέδια εξυγίανσης που εκπονούν τράπεζες, «πλατφόρμες» και funds δεν εμπνέουν καμία σιγουριά… Το φαινόμενο εξελίσσεται εδώ και χρόνια. Σε πιάνει απόγνωση αλλά και μελαγχολία. Για το πώς ήταν και πώς κατάντησε η χώρα. Όχι φυσικά μόνο στον τομέα αυτό. Αλίμονο… Αλλά είναι ένα χτυπητό παράδειγμα και ένα μείζον πρόβλημα, γιατί χωρίς υγιή επιχειρηματικότητα δεν μπορεί να πάρει μπροστά η οικονομία.

Αλλά είναι να σε πνίγει λίγο και το «γαμώτο». Γιατί αν θυμηθεί κανείς την εικόνα της επιχειρηματικής Ελλάδας πριν από μόλις 15-20 χρόνια θα δει μία Ελλάδα επιχειρηματικών κολοσσών που κυριαρχούσαν στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Εντάξει, με δανεικά, εντάξει, με διαφθορά, ρεμούλα, μίζες και σκάνδαλα, εντάξει… με όλα τα κακά που μπορεί κανείς να σκεφτεί. Αλλά ήταν εκεί. Από τη Ρουμανία και την Πολωνία μέχρι τη Ρωσία και την Τουρκία. Και προφανώς σε όλη τη βαλκανική. 

Η «μεγάλη Ελλάδα» της επιχειρηματικότητας και της οικονομικής διπλωματίας που αναβάθμιζε και τον ρόλο της χώρα συνολικότερα. Τηλεπικοινωνίες, τράπεζες, κατασκευαστικές, κλπ κλπ, κυριαρχούσαν στην ευρύτερη περιοχή. Η «μεγάλη Ελλάδα» των Ολυμπιακών Αγώνων, της πιο επιτυχημένης Ολυμπιάδας ever… Ναι, ναι, όλοι γνωρίζουμε τα… ντεσού. Όμως η εικόνα δεν αλλάζει. Υπήρξε…

Και φυσικά οι επιχειρήσεις δεν μεγαλουργούσαν από μόνες τους. Υπήρχαν άνθρωποι πίσω από αυτές… Όσοι άλλωστε δεν το κατάλαβαν αυτό ατύχησαν… Η Ολυμπιάδα δεν έγινε στον… αυτόματο. Έπεσε πολλή δουλειά, χύθηκε πολύς ιδρώτας. Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί ρε γαμώτο αυτή η χώρα, αυτός ο λαός με όλα του τα αρνητικά σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας και της εξουσίας, έχει αποδείξει ότι μπορεί…! Και αυτό δεν το σκέφτεται πλέον κανείς. Μένουμε μόνο στα αρνητικά.

Καμία σκέψη για το τι μπορεί να κάνει αυτή η κοινωνία αν στηριχθεί, αν βρει δυνάμεις και όραμα. Αν την ξαλαφρώσουμε από τα βάρη που κουβαλά. Μόνο τιμωρία για το… μαζί τα φάγαμε… και κούνημα του δάχτυλου… Και τώρα, μετά από όλα όσα έχουν μεσολαβήσει, μετά από τον βαρύ «φόρο» που έχει πληρώσει η κοινωνία, – και οι επιχειρηματίες μέλη της είναι – πάλι δεν επενδύουμε σε αυτήν. Δεν της δίνουμε όραμα…

ΠΗΓΗ: capital.gr