Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Επενδύσεις; Δεν διαθέτει το κατάστημα…

 

Παροχές, προσλήψεις, επιδόματα, ναι. Ανάπτυξη και επενδύσεις όχι. Δεν διαθέτει το κατάστημα. Όχι μόνο στη βιτρίνα, αλλά ούτε καν στην αποθήκη…

Άλλωστε δεν ενδιαφέρει την κυβέρνηση η ιδιωτική οικονομία. Μόνο η κρατικοδίαιτη. Αλλά και αυτή όπως την αντιλαμβάνονται. Προσλήψεις είναι ο στόχος, όχι για παράδειγμα το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων που διαρκώς συρρικνώνεται. Αλλά και εκεί με προϋποθέσεις… Ποιες; Τη λιγότερη δυνατή εργασία… Η έκθεση του Δημοσιονομικού Συμβουλίου είναι χαρακτηριστική. Στην Υγεία και την Παιδεία, εκεί όπου πραγματικά υπάρχουν ανάγκες… δεν πάει κανείς. Όλοι θέλουν να γίνουν -και γίνονται- μετακλητοί ή στον στενό δημόσιο τομέα. Να αράξουν σε κανένα υπουργείο…

Οι περισσότεροι δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση, ή να ενδιαφέρονται, ότι χωρίς φιλικό προς τις επενδύσεις περιβάλλον η ευημερία των αριθμών με την οποία κάνουν πολιτική και η οποία στηρίζεται στην αφαίμαξη της κοινωνίας, πολύ σύντομα θα λήξει. Και η επόμενη ημέρα θα είναι ακόμα πιο σκληρή. Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορείς να υπερφορολογείς επ’ αόριστον την κοινωνία. Θα σταματήσει να είναι αποδοτικό το μέτρο και το μόνο που θα προκύψει θα είναι ένας φαύλος κύκλος συνεχούς αύξησης των φόρων χωρίς αύξηση των εσόδων. Αντιθέτως…

Ο ΣΕΒ κρούει για μία ακόμα φορά το καμπανάκι κινδύνου στην τελευταία έκθεσή του, αλλά προφανώς στην κυβέρνηση θα σκέφτονται… τι ξέρουν αυτοί; Επειδή όμως αυτοί πράγματι ξέρουν καλύτερα, ας συνεκτιμήσουν τις επισημάνσεις τους. Σύμφωνα με τις οποίες «Η πρώτη μεταμνημονιακή έκθεση ενισχυμένης εποπτείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προκαλεί προβληματισμό, αλλά και ανησυχία στις αγορές κεφαλαίων, στις οποίες αργά ή γρήγορα, η Ελλάδα θα κληθεί να προσφύγει για να ανανεώσει, όταν λήξουν, τα χαμηλότοκα δάνεια των θεσμών». Κυρίως λόγω της «απουσίας του κατάλληλου φιλοεπενδυτικού μίγματος πολιτικής, ως αναγκαίας και ικανής προϋπόθεσης για την ανάπτυξη της οικονομίας».

Επισημαίνοντας μεταξύ άλλων και ότι «Το σημερινό μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής έχει ημερομηνία λήξεως, καθώς βασίζεται στην υπερφορολόγηση της ιδιωτικής οικονομίας και στη μείωση επενδυτικών, αλλά και τρεχουσών δαπανών αναπτυξιακού χαρακτήρα.». Όμως τα κυβερνητικά αυτιά δεν ιδρώνουν. Άλλωστε τώρα για εκείνους ο χρόνος είναι πλέον μόνο πολιτικός. Ή μάλλον εκλογικός. Όχι οικονομικός. Δεν έχει τίποτε άλλο σημασία από τα επιδοματικά φιλοδωρήματα και γενικώς όσα κρίνουν ότι μπορεί να… χαϊδέψουν τα αυτιά της εκλογικής πελατείας.

ΠΗΓΗ: capital.gr