Του Δημήτρη Παγαδάκη: Η φτήνια της πεντάρας

Προσβάλλει ανάλγητα τους ανθρώπους που πέθαναν από γρίπη, θίγει βάναυσα του οικείους τους, εξοργίζει το κοινωνικό σώμα με το ρυπαρό κυνισμό του. Ακόμη χειρότερα, με τη μπρουτάλ αυταρχο-λαϊκιστική ρητορική του σε στυλ “μην κολλάς, μη μασάς, δεν τρέχει μια” περιφρονεί τη πραγματικότητα και διασύρει την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής.

Τι κι αν υπάρχουν νεκροί από τον ιό της γρίπης, τι κι αν τα ράφια των φαρμακείων είναι άδεια από εμβόλια , τι κι αν τα απροετοίμαστα νοσοκομεία λειτουργούν στο κόκκινο; Για τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας δεν έγινε και τίποτε που μέχρι τώρα 39 θύματα “έκατσαν” στη βάρδια του. Γι αυτόν, όλα είναι οκέι, υπό έλεγχο, κομπλέ. Και με το θράσος τζάμπα μάγκα συνεχίζει να υποτιμά τα υπαρκτά ανθρώπινα δράματα. Τα καταχωρίζει αυθαίρετα στα “fake news”, στη “τρομολαγνεία” των ΜΜΕ, στη “καταστροφολογία” που αναπαράγεται από την Αντιπολίτευση.

Ως γιατρός θα έπρεπε να διαθέτει μια ελάχιστη επιστημονική αμεροληψία και ένα μίνιμουμ ουμανιστικό κώδικα. Στη περίπτωση του, όμως, ταιριάζει το καλλιγραφίες από της μυλωνούς το σόλο σε γραφική μαντινάδα. Επειδή πέρα από την ιατρική, αδιαφορεί και για τη πολιτική δεοντολογία. Ειδικότερα όταν συμπεριφέρεται ως αλαζονικός τσαρλατάνος στην νεκρόφιλη αυλή των κόκκινων Χμερ της Καμπότζης. Εκείνης της αιμοσταγούς συμμορίας που έκανε σλόγκαν το: “αν κρατηθείς ζωντανός δεν κερδίζουμε τίποτα, αν πεθάνεις δεν χάνουμε και τίποτα». Την ξεδιάντροπη υιοθέτηση αυτής της άπονης αντίληψης την γνώρισαν από τον ίδιο οι σοκαρισμένοι γονείς των άτυχων ανήλικων που ξεψύχησαν στο νοσοκομείο Λαμίας.

Κακά, όμως, τα ψέματα. Ούτε φαντασιώσεις, ούτε ψευδαισθήσεις ούτε το ακαταλόγιστο έχει ο Πολάκης. Είναι σκόπιμες οι κολοσσιαίες προσβολές του στη δημόσια σφαίρα. Γιατί, προφανώς, υπηρετεί συνειδητά ένα προκατασκευασμένο αφήγημα που δικαιώνει πάντα την κυβέρνησή του. Μια περιγραφή που έχει την πρωθυπουργική υπογραφή, την οποία κεφαλαιοποιεί, εξαργυρώνει και, υποτίθεται, νομιμοποιεί με υποκρισία, ξιπασιά, συκοφαντία, επιθετικότητα.

Επικοινωνιακά, εξάλλου, τη γαρνίρει όλο μόστρα και ντουμάνι με τσαλίμια από τσιφτετέλι και σάλτα από πεντοζάλη σε ζεϊμπέκικα που μοιάζουν με τον ύστατο σπασμό μιας υστερικής σαχλαμάρας. Μαζί με κλακαδόρους κόλακες που τον ραίνουν με χαρτοπετσέτες για να κουκουλώσουν την αμετανόητη εντυπωσηθηρία και να μακιγιάρουν την μπαγιάτικη ασημαντότητα του.

Υποτακτικός και αναλώσιμος καθώς είναι, ενδέχεται στις ζαλιστικές στροφές του χορού να νιώθει πως διαφεύγει από τις ευθύνες του για το ρημαδιό στα νοσοκομεία που υπουργικά εποπτεύει. Μάταια παρηγοριά. Αρμονικά ανακουφιστική για την αυτογνωσία του είναι ίσως το τραγούδι “Κωλοτούμπα” που συνέθεσε ο θαυμαστής του Κραουνάκης. Κυρίως στο στίχο:“Κρεμασμένο σ’ ένα ψέμα/ Άσ’ το, μη το κάνεις θέμα/ Είμαι τρύπα σ’ ένα κέρμα”. Εξ αιτίας αυτής της ταύτισης του με τη φτήνια και τις υπεκφυγές δεν δίνει “τσακιστή πεντάρα”, ενόσω η καταμέτρηση νεκρών από τη γρίπη συνεχίζεται.