Του Δημήτρη Καμπουράκη: Ο Θεός του πολέμου Πάνος

 

«Η κατάντια είναι να κάνουν ερωτήσεις για ιδιωτικό ταξίδι με συνάντηση αρχηγού κράτους: Αυτοί που παριστάνουν τους συνοδούς τ. μοντέλων για να καλύπτουν εραστές. Οι τρόφιμοι σε κότερα εμπόρων ναρκωτικών. Τα ψώνια της Μυκόνου που γδύνουν τις γυναίκες τους για 3000 ευρώ.» Τάδε twitαρε Πάνος Καμένος. Εγώ όταν το διάβασα, ανησύχησα. Φοβήθηκα ότι η αριστερά θα επαναστατήσει ηθικά και θα ‘χουμε κυβερνητική κρίση. Έκανα λάθος φυσικά.

Ο Πάνος Καμένος, κυβερνητικός συνέταιρος του αριστερού Αλέξη Τσίπρα, σταυροφόρος της κάθαρσης, μέγας πολέμιος της ανηθικότητας και της διαφθοράς, υπουργός εθνικής άμυνας και Μακεδονομάχος εκ’ του μακρόθεν, τα συνηθίζει κάτι τέτοια τιτιβίσματα. Είναι στην φύση του ν’ αντιδρά κατ’ αυτό τον τρόπο. Σαν μετουσίωση αρχαίου θεού του πολέμου, μόλις νιώθει ότι απειλείται ή αδικείται (όπως στο ταξίδι του στο Μονακό), θεωρεί καθήκον του να επιτεθεί προληπτικά (ή να αντεπιτεθεί) με το σύνολο των δυνάμεων (και των «επιχειρημάτων») που διαθέτει. Ταιριάζει άλλωστε και με τον θεσμικό του ρόλο. Όμως εδώ προκύπτει καίριο ερώτημα: Ποιος αρχαίος θεός του πολέμου είναι ο Πάνος;

Διότι στο αρχαίο δωδεκάθεο, όχι τυχαία ούτε καθ’ υπερβολήν, υπήρχαν δύο θεότητες του πολέμου. Η μία πολεμική θεότητα ήταν ο Άρης. Θηριώδης, τεράστιος, ενστικτωδώς επιθετικός, ατσούμπαλος, ακατέργαστος, αλαζών και αλαλάζων, βάζει το κεφάλι κάτω και πέφτει στην μάχη σαν τεθωρακισμένο, αδιαφορώντας για τις συνθήκες που επικρατούν στο πεδίο της μάχης ή για τις δυνάμεις του εχθρού. Ο πόλεμος είναι η ζωή του, δίχως την σκόνη και τον αχό της μάχης δεν υφίσταται ως οντότητα. Ο Άρης είναι ο Ράμπο με το κενό βλέμμα, το φονικό ένστικτο και τα ολοστρόγγυλα μούσκλια, ενσάρκωση του ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια) που μπαίνει στα χωριά και τα ισοπεδώνει, δεν κρατά αιχμαλώτους, αγνοεί κάθε έννοια κανόνων ή ηθικής του πολέμου και συνήθως κερδίζει τη μάχη και μόνο από τον προκαταβολικό φόβο που σπέρνει για τις μεθόδους του. Τις μάχες τις κερδίζει αλλά τους πολέμους τους χάνει (παράδειγμα ο Τρωικός στον οποίον ήταν με την πλευρά των Τρώων) καθότι το περιορισμένο της αντιλήψεως του δεν του επέτρεψε ποτέ να μελετήσει το «περί πολέμου» του Κάρλ Φον Κλαούζεβιτς.

Η άλλη αρχαιοελληνική πολεμική θεότητα είναι η Αθηνά. Εξ’ ου και η πολεμική της εξάρτηση με την πανοπλία, την περικεφαλαία και το δόρυ. Η Αθηνά είναι θεά της σοφίας και το πολέμου ταυτοχρόνως, μιλάμε για φοβερό συνδυασμό. Η Αθηνά ούτε εγκρίνει, ούτε ακολουθεί τις μεθόδους του Άρη. Προτιμά τον εγκεφαλικό πόλεμο, τις έξυπνες τακτικές, τα αστραπιαία χτυπήματα, τις πρόσκαιρες υποχωρήσεις και τις απρόσμενες προελάσεις, την ψυχολογική υπεροχή έναντι του εχθρού, τα πονηρά στρατηγικά κόλπα που οδηγούν στην τελική νίκη δίχως περιττές συγκρούσεις, φρικτές κακοποιήσεις, ακρωτηριασμούς και ποταμούς αίματος. Ο Άρης μισεί και καταφρονεί την Αθηνά, ως γυναίκα που ασχολείται με αλλότρια μπαίνοντας στα χωράφια του, παρά ταύτα σε όλες τις συγκρούσεις τους η νεαρά στέφθηκε εν’ τέλει νικήτρια. Δεν εκκολάφθηκε τυχαία μέσα στο κεφάλι του Δία. Κάτι πήρε από την διάνοια του πατρός της, παρά την αγριότητα της τσεκουράτης καισαρικής που την έφερε στον κόσμο.

Η ερώτηση του 1.000.000 δολαρίων, λοιπόν, είναι σε ποια από τις δυο αρχαίες πολεμικές θεότητες προσομοιάζει ο Πάνος και αν τα όπλα του (όπως το προχθεσινό tweet προς την ΝΔ) πλησιάζουν στο οπλοστάσιο του Άρη ή της Αθηνάς. Δεν βρίσκω εύκολη απάντηση, ελπίζω να βρουν οι αναγνώστες. Το μόνο που μετά βεβαιότητας γνωρίζω, είναι ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει μύξη ή σύνθεση των δύο θεοτήτων, όπως δεν γίνεται να ανακατωθεί το λάδι με το νερό. Ή το ένα είναι ή το άλλο. Έτσι απλά. Κι όταν θα βρω την απάντηση στο δίλημμα, θα προχωρήσω στο επόμενο: Ισχύει το «πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι» ή όχι;

 

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr