Του Δημήτρη Καμπουράκη: Η ζαριά του πολιτικού τυχοδιώχτη

 

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πίστευε ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων σε δέκα χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς. Αυτή ήταν και η δήλωση που τον είχε χαντακώσει τότε. Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας κατέβασε πολύ τον χρονικό πήχη και πιστεύει ότι αυτό θα συμβεί πολύ γρηγορότερα, από έξι μήνες μέχρι δεκαοκτώ μήνες. Μέχρι να στήσει τις κάλπες δηλαδή. Δεν θέλω να του χαλάσω τη χαρά που είχε στο διάγγελμα, αλλά πλανάται πλάνην οικτράν.

Χθες ο Αλέξης έριξε μια βαριά ζαριά. Μπολιασμένος από την περίοδο του ’15 που έσερνε το εκλογικό σώμα από τη μύτη, πιστεύει ακόμα ότι η ζαριά αυτή θα του βγει ξανά. Τι αξιοθρήνητη αυταπάτη! Δεν έχει αντιληφθεί πως οι καιροί άλλαξαν ανεπιστρεπτί. Αν το ‘χε κλείσει το ’15, θα ‘ταν αλλιώς, τώρα τα πράγματα είναι ζορισμένα. Δεν διαθέτει την λαϊκή εμπιστοσύνη σε οτιδήποτε κάνει και το μέγα αυτό εθνικό θέμα ήταν η χειρότερη επιλογή για να προσπαθήσει να αλλάξει το γενικευμένο κλίμα αμφισβήτησης στο πρόσωπο του και στις πολιτικές του. Αυτό που θεώρησε φελλό για να τον βγάλει στην επιφάνεια, θ’ αποδειχθεί βαρίδι που θα τον παρασύρει στα πολιτικά τάρταρα.

Ιστορικά, υπάρχουν ηγέτες που ποτέ δεν πάνε κόντρα στην λαϊκή βούληση, ανεξαρτήτως πως δημιουργήθηκε αυτή και πόσο σωστή τη θεωρούν. Αυτοί είναι λαϊκιστές, φοβικοί και ανυπόληπτοι. Υπάρχουν άλλοι ηγέτες που παλεύουν μεθοδικά να πείσουν τους πολίτες για την αναγκαιότητα μιας επιλογής που κάνουν, ακροβατώντας ανάμεσα σ’ αυτό που αυτοί θεωρούν σωστό και σ’ αυτό που ο κόσμος πιστεύει. Κάποιοι απ’ αυτούς πετυχαίνουν πολλά μ’ αυτό τον αργό μεθοδικό τρόπο, κάποιοι λιγότερα ή τίποτα. Πάντως προσπαθούν. Υπάρχουν, τέλος, ηγέτες που θεωρούν την πολιτική ένα ατέλειωτο ζάρι. Εμπιστεύονται το άστρο τους και το ρίχνουν, πιστεύοντας κάθε φορά ότι θα φέρουν εξάρες. Αυτοί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, το τρώνε το κεφάλι τους. Ο Αλέξης ανήκει στους τελευταίους.

Τα ζάρια έφυγαν χθες από τα χέρια του και έκατσαν πάνω στο τραπέζι. Κανείς δεν ξέρει γιατί έριξε αυτή την παρακινδυνευμένη ζαριά, πάντως το ‘κανε. Ούτε υπάρχει κανείς που μπορεί σήμερα να πει τι δείχνουν τα ζάρια. Το αποτέλεσμα δεν είναι ακόμα ορατό. Κάθε μήνας, χρόνος και πενταετία που θα περνά, η ανάγνωση της ριξιάς θα να είναι διαφορετική. Έτσι είναι η πολιτική και η ιστορία. Κάθε τόσο αναθεωρεί τα κριτήρια και τις αξιολογήσεις της. Ένα είναι βέβαιο: Όσοι πιστεύουν ότι ο Αλέξης υπέγραψε από αίσθηση ιστορικής ευθύνης, είτε δεν έχουν διαβάσει την προσωπικότητα του, είτε πιστεύουν στις Οβιδιακές μεταμορφώσεις. Ως γνωστόν, ο Οβίδιος πέθανε στην εξορία, κάπου στα βόρεια Βαλκάνια…

Το άλλο βέβαιο είναι πως η υπογραφή αυτή δεν θα ‘χει ξεχαστεί σε έξι ή δεκάξι μήνες. Θα είναι ολοζώντανη μπροστά στις κάλπες και θα κρίνει μαζί με τα οικονομικά το αποτέλεσμα της. Άρα ο Αλέξης, είτε θα κερδίσει τώρα τις εντυπώσεις, είτε θα πορευτεί με ένα τρομακτικό άχθος ως τις εκλογές. Δεν ξέρω με βεβαιότητα τι είχε στο μυαλό του χθες ο κόσμος που έβλεπε το διάγγελμα. Υποπτεύομαι, αλλά μπορεί να είμαι υποκειμενικός. Πάντως, ο γείτονας που μέσα στο σούρουπο βγήκε στο μπαλκόνι, με κοίταξε κουνώντας το κεφάλι του και μου πε ξεψυχισμένα «το ‘δωσε κι αυτό», δεν αποτελεί καλό οιωνό για τον πολιτικό τζογαδόρο πρωθυπουργό μας.

 

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr