Του Δημήτρη Καμπουράκη: Δεξιά-Αριστερά; Τι είναι αυτό;

Πήγα και σε καφενεία και σε λαϊκές. Κάθισα και στα καταστρώματα καραβιών και σε ακριβά εστιατόρια με εξεζητημένη πελατεία. Μίλησα και με διανοούμενους και με λαϊκό κοσμάκη. Και με δεκαοκτάρηδες και με ασπρομάλληδες. Δεν έχουν πολλά κοινά, ο καθένας έχει τον χαβά του σ’ αυτή την κοινωνία. Ξέρετε μόνο που έχουν ως κοινή αντίδραση το μοιρολατρικό κούνημα χεριού και κεφαλιού μαζί; Στην ερώτηση «δεξιά θα ψηφίσεις ή αριστερά»;

Πολλοί θα σπεύσουν να με κατηγορήσουν ότι προσχώρησα στην ανιστόρητη θεωρία του τέλους των ιδεολογιών. Όχι αγαπητοί μου. Ίσα-ίσα που προσωπικά πιστεύω πως δίχως ιδεολογική ταυτότητα, τα άτομα και οι κοινωνίες μοιάζουν με ιστιοφόρα που ζητούν ούριο άνεμο δίχως να ξέρουν αν θέλουν να πάνε στον βόρειο ή στον νότιο πόλο. Συνεχίζω δηλαδή να είμαι από τους παλιούς που θεωρούσαν απαραίτητο να τοποθετούν τον εαυτό τους σε κάποιο νοητό σημείο του άξονα ‘’αριστερά-δεξιά’’. Απλώς το θέμα είναι πως στην σημερινή ελληνική κοινωνία, ανήκω πια σε μια μικρή μειοψηφία.

Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει υποστεί τέτοιο σοκ από την οικονομική κρίση και από την πολιτική της αντιμετώπιση, που έχει απομυθοποιήσει πλήρως την ισχύ, την πειστικότητα και την αξία των ιδεολογιών. Ιδεολογικές έννοιες που παλιότερα ήταν πανίσχυρες με σαφές πολιτικό αλλά και ηθικό περιεχόμενο, μετατράπηκαν αυτά τα χρόνια σε αδειανά πουκάμισα. Εδώ που τα λέμε, δεν είδε και λίγα ο κοσμάκης.

Είδε το φιλολαϊκό ΠΑΣΟΚ να μετατρέπεται σε οδοστρωτήρα των δικαιωμάτων και των εισοδημάτων που το ίδιο είχε θεσπίσει. Είδε την αντιμνημονιακή ΝΔ να μετατρέπεται μέσα σε μια νύχτα σε κυβέρνηση των τροϊκανών, σε συμμαχία μάλιστα με το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ. Είδε τον ακροαριστερό και επαναστάτη ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται η σκληρότερη μνημονιακή κυβέρνηση, σε συνεργασία μάλιστα με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Είδε να ανατρέπουν συντριπτικά αποτελέσματα δημοψηφισμάτων οι ίδιοι που τα προκήρυξαν και να παραχωρούν στους ξένους την δημόσια περιουσία αυτοί που δήλωναν πως θα χύσουν το αίμα τους για την υπεράσπιση της. Τα ‘παιξε ο δύσμοιρος κοσμάκης, όλα τα είδε. Πορεύτηκε στην κρίση με συνεχείς ανατροπές, δίχως την παραμικρή σταθερά.

Κι αφού έγιναν όλα αυτά, κάθομαι εγώ σήμερα απέναντι στον νεαρό ή στον παππού που ακόμα δεν έχει καταλάβει από πού του ήρθε και των ρωτώ: «Δεξιός είσαι ή αριστερός»; Η αντίδραση του συνήθως έχει πλάκα. Σε κοιτάζει με ύφος παρατημένο και ρωτά με τη σειρά του: «Πες μου εσύ ποιος είναι ο δεξιός και ποιος ο αριστερός, για να σου πω κι εγώ τι είμαι». Η αντίδραση του είναι ειλικρινέστατη. Αυτά που κάποτε πίστευε κατέρρευσαν κι αυτά που βλέπει σήμερα γύρω του δεν βγάζουν νόημα. Που καταλήγουμε το λοιπόν;

Ότι προφανώς δεν ήρθε το τέλος των ιδεολογιών, αλλά στην Ελλάδα του 2018 έχουν γκρεμιστεί τόσο πολύ τα παλιά μοντέλα τους, που πάμε για να ξαναχτίσιμο του ιδεολογικού χάρτη της χώρας από την αρχή. Η αρχή αυτή θα ξεκινήσει υποχρεωτικά από απλά διλήμματα, όπως «φτώχεια-ευημερία», «δουλειά-ανεργία», «φόροι-ελαφρύνσεις», «ασφάλεια-φόβος», «λογική-παραλογισμός», «ψευτιά-ειλικρίνεια». Πρωτόλεια διλήμματα που διαπερνούν εγκάρσια τα παλιά κραταιά ιδεολογικά στρατόπεδα, κονιορτοποιώντας τα ακόμα περισσότερο.

Ο Κυριάκος δείχνει να τα ‘χει καταλάβει αυτά. Και ουσιαστικά πορεύεται σ’ αυτές τις ράγες. Αυτό που με αφήνει κατάπληκτο, είναι η εμμονή του Αλέξη να πάει σε εκλογές έχοντας στην φαρέτρα του ως υπερόπλο τον διαχωρισμό «δεξιάς-αριστεράς». Τρέχει προς τις κάλπες ζητώντας από τον κόσμο να ψηφίσει με βάση αυτό το δίλημμα, λες και βρισκόμαστε στην δεκαετία του ’80 ή του ’90. Και μάλιστα, προσπαθώντας να επιβάλλει με το ζόρι μια εικόνα ακροδεξιάς ΝΔ, ώστε να βρεθεί αυτός αυτομάτως στα αριστερά της. Θα το φάει το κεφάλι του φυσικά, καθώς οι ψηφοφόροι δεν κινούνται πια με βάση αυτό το ερώτημα. Μοιάζει σα να μπαίνει σ’ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, έχοντας προετοιμαστεί στην εντέλεια για να παίξει πόλο. Τόσο εκτός πραγματικότητας είναι…

 

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr