Του Δημήτρη Καμπουράκη: Αντιμνημόνιο ναι, Αντισύριζα όχι;

 

Όποιος σε τούτη τη ζωή σπέρνει τα «αντί», πρέπει να είναι έτοιμος να θερίσει κάποια στιγμή και τους καρπούς της σποράς του. Όποιος κατασκευάζει τεχνητά πολιτικά μέτωπα δίχως την παραμικρή ιδεολογική ή πολιτική συνοχή, ας ετοιμάζεται να βρει λίγο αργότερα τα αδερφάκια τους να του κλείνουν τον δρόμο. Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις. Δεν φταίνε αυτοί που κρατούν τώρα τη μάχαιρα, φταίνε αυτοί που την ξέθαψαν και την έριξαν πάνω στο τραπέζι.

Εμείς οι –τέλος πάντων- νουνεχείς, τους το φωνάζαμε από το 2013-14. Αυτό το πρωτοφανές, ανιστόρητο και ιδεολογικά κούφιο αντιμνημονικό μέτωπο, δεν ταιριάζει σε καμιά θεωρητική ανάλυση της αριστεράς. Είναι παράταιρο, είναι παρά φύση. Τους εξηγούσαμε πως η συνεργασία της πάνω-πλατεία με τους ακροδεξιούς και τις κρεμάλες, με την κάτω-πλατεία όπου δοκιμαζόταν –και καλά- το αντικαπιταλιστικό αυτοδιαχειριστικό πείραμα για την αταξική κοινωνία, θα γεννούσε τελικά ένα τέρας που θα το λουζόμασταν όλοι.

Εμείς τα λέγαμε, εμείς τ’ ακούγαμε. Η Μαρξιστική τους –ο Θεός να την κάνει- ανάλυση, επιστράτευε την θεωρία της «κυρίαρχης αντίθεσης» που κάθε φορά αλλάζει ανάλογα με την συγκυρία, πάει να πει κάθε φορά κάνουμε ό,τι μας συμφέρει κι έπειτα το μετατρέπουμε σε θεωρία. Η κυρίαρχη λοιπόν αντίθεση τότε ήταν –κατά το τυχοδιωκτικό μυαλό τους- το μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Κι όταν τους λέγαμε πως μέσα στο μέτωπο του αντιμνημονίου έχουν εισχωρήσει όλα τα ακροδεξιά, εγκληματικά και λούμπεν στοιχεία της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αυτοί χασκογελούσαν χαιρέκακα, ανασήκωναν τους ώμους και σαν άλλοι Λένιν μονολογούσαν «τι να κάνουμε…;»

Μόνο ο Τσίπρας, ως ο κυνικότερος όλων τους, ήξερε από την αρχή ότι η κυβέρνηση του θα ήταν κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση της ενιαίας πλατείας των αγανακτισμένων, δίχως πάνω και κάτω μέρος. Θα ήταν αντανάκλαση του αντιμνημονιακού μετώπου. Κι έφτιαξε την κυβέρνηση των Συριζανέλ, δίχως να έχει την παραμικρή αμφιταλάντευση ούτε μία στιγμή. Έφτιαξε ένα κυβερνητικό σχήμα πιστό στην συγκολλητική ύλη του μετώπου, γεμάτο διχασμό, μίσος, ταξική προκατάληψη (που πάντα καταλήγει να τσακίζει τους πιο αδύναμους) και θεσμική παραφωνία έως παρανομία.

Τότε λοιπόν θεοποίησαν τα μέτωπα, τα θεωρητικοποίησαν δεόντως και τα αξιοποίησαν αδίστακτα. Τώρα που βλέπουν ξαφνικά να δημιουργείται ένα ολόιδιο εναντίον τους, επαναστατούν. Δίχως να συνειδητοποιούν, οι μωροί, πως όταν κυβερνάς ως μέτωπο, αντίστοιχο μέτωπο θα φτιαχτεί απέναντι σου. Τώρα λοιπόν θυμήθηκαν ότι τα μέτωπα άνευ αρχών που στηρίζονται σε πρόσκαιρα «αντί» είναι επικίνδυνα πράγματα. Τώρα θυμήθηκαν πως όσοι πολιτικοί φορείς τα προωθούν ή τα εκμεταλλεύονται παίζουν με τη φωτιά και πως οι απλοί άνθρωποι που εντάσσονται σ’ αυτά είναι «για τα μπάζα». Άργησαν λίγο.

Το τέρας βγήκε έξω για δεύτερη φορά και τώρα κυνηγά αυτούς που το εμπνεύστηκαν και το κατασκεύασαν. Τι να κάνουμε… που έλεγαν κι οι Συριζαίοι πριν τέσσερα χρόνια. Ας εισπράξουν τώρα τα επίχειρα όσων έκαναν και μετά θα βρεθεί η ισορροπία που πάντα ακολουθεί την Νέμεση. Ας το πω κι αλλιώς: Εμείς ξέρουμε ότι ένα σκέτο αντι-Σύριζα μέτωπο είναι κάτι ρηχό, ατελές και ατελέσφορο που χρειάζεται γρήγορα μετουσίωση σε κάτι θετικό για το μέλλον της χώρας. Αυτοί όμως δεν δικαιούνται να το επικαλούνται.

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr