Του Δημ. Μαρκόπουλου: Θέλουμε την Ελλάδα που ξυπνάει νωρίς ή αυτήν που ακόμα κοιμάται;

Δεν λέμε πως οι συντάξεις δεν είναι μείζον θέμα. Συμπάσχουμε με όλους εκείνους που φοβούνται τα όσα εναντίον τους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ή που δυσανασχετούν με το θέατρο που έχει στηθεί επάνω στις πλάτες τους.

Όμως η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να συζητήσει περισσότερο και με μεγαλύτερη ένταση για τον τρόπο με τον οποίο θα πάμε μπροστά. Πρέπει να προτάξουμε την Ελλάδα της εργασίας κι όχι των επιδομάτων. Κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε αυτό ακριβώς. Παρουσιάζοντας τη δική του πρόταση για το ασφαλιστικό, είπε το αυτονόητο. Πως δηλαδή όποιος εργάζεται περισσότερο, πρέπει να παίρνει αντίστοιχα περισσότερη – άρα και δικαιότερη –  σύνταξη. Πως δεν είναι δυνατό να ζούμε σε ένα ασφαλιστικό «ίσιωμα» και πως οφείλουμε να δούμε – επιτέλους – εκείνους που εργάζονται, που παράγουν, που προσφέρουν.

Είχαμε την ευκαιρία στην ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να στοχαστούμε γύρω από ένα κρίσιμο ζήτημα. Το πώς θα παραχθεί πλούτος, άρα και αύξηση του ΑΕΠ. Ο Κυριάκος δεν μυρήκασε. Δεν στάθηκε και πάλι στη γνωστή συναισθηματική προσέγγιση.

Μίλησε λογικά. Σωστά. Με σχέδιο.

Είπε μάλιστα κάτι που, κακώς, πέρασε στα ψιλά. Πως η Νέα Δημοκρατία ετοιμάζει ένα πρόγραμμα 700.000 νέων θέσεων εργασίας. Μπορεί το σύνθημα «με Νέα Δημοκρατία, νέες δουλειές» να ακούστηκε κάπως περίεργα, όμως αυτό είναι που η χώρα αναζητά. Εργασία. Κανονικές δουλειές κι όχι θέσεις εργασίας κομμένες στα δύο ώστε να βολεύεται η κυρία Αχτσιόγλου και να μιλάει για δήθεν πτώση των δεικτών ανεργίας.

Ακούσαμε μειώσεις φόρων και εισφορών που σκοπό έχουν να κάνουν την εργασία θελκτική. Όχι καταναγκαστική. Όλοι θυμούνται πως ο ΕΦΚΑ του Κατρούγκαλου τιμώρησε όσους εργάζονταν υπέρ όσων δούλευαν λιγότερο.

Πληροφορηθήκαμε σειρά παρεμβάσεων υπέρ κλάδων αιχμής στους οποίους οι Έλληνες βρήκαν εργασιακά καταφύγια όπως ο τουρισμός και η εστίαση. Και τελικά είδαμε έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων. Μια επιλογή πριμοδότησης της Ελλάδας που …ξυπνάει νωρίς. Όχι εκείνης που ακόμα …κοιμάται.