Του Δημ. Μαρκόπουλου: Κυβέρνηση μιας χρήσης

Όποιος έχει μάτια βλέπει. Και είναι ξεκάθαρο πως ο κυβερνητικός συναπισμός όσο και να θέλουν κάποιοι να μας πείσουν πως θα φθάσει μέχρι τον Μάιο του 2019, δεν έχει άλλες αντοχές. Οι ΑΝΕΛ ημέρα με την ημέρα εξαφανίζονται. Οι οργανώσεις τους ανά την επικράτεια διαλύονται. Οι βουλευτές τους είναι πλέον ελάχιστοι.

Κανέναν δεν έπεισε ο Πάνος Καμμένος με τα όσα πρότεινε περί δημοψηφίσματος για το Μακεδονικό κι αυτό διότι όλοι γνωρίζουν πως εάν ήθελε πραγματικά κάτι τέτοιο, άνετα θα το επέβαλλε στον συγκυβερνήτη του Αλέξη Τσίπρα με ένα απλο τηλεφώνημα πριν ο τελευταίος πάει στις Πρέσπες να υπογράψει αυτή την πολύ κακή συμφωνία, χαμογελώντας μάλισταω όταν ο Ζόραν Ζάεφ αποκαλούσε τη FYROM Μακεδονία. Και για να κάνουμε χιούμορ θα πούμε πως τελικά μάλλον ο Καμμένος έμαθε να γράφει με το «αριστερό» παρά ο συνεταίρος του Αλέξης Τσίπρας με το …δεξί χέρι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη δική του σειρά, όσο κι αν κάποιες δημοσκοπικές εταιρείες – φωτοβολίδες το επιδιώκουν, σταθερά βρίσκεται πίσω από τη ΝΔ με ποσοστά άνω του 12-13%. Ο δε πρωθυπουργός για να πάει από Λάρισα και πάνω, χρειάζεται πέντε κλούβες των ΜΑΤ.

Θα πει ο πονηρός αναλυτής «ναι άλλα με τις συντάξεις ο Αλέξης το παλεύει και θα το γυρίσει το παιχνίδι». Κατ’ αρχάς ό,τι και να λέγεται, ο Έλληνας συνταξιούχος παραμένει πλέον πολύ επιφυλακτικός με τον πρωθυπουργό. Το «ψευτής, ψευτής, ψεύτης» που επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τον Τσίπρα κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι. Ο άνθρωπος που διαρκώς τάζει ο,τιδήποτε μπορεί να τάξει, δύσκολα θα πείσει πως θα γλιτώσει τις περικοπές σε βάθος χρόνου. Πως θα επιτύχει κάτι οριστικό, κάτι τελεσίδικο.

Ακόμα κι αν κατορθώσει κάτι όμως, θα πρόκειται για μια μικρή αναστολή της …ποινής. Εξάλλου όσοι τους κόπηκε το ΕΚΑΣ, όσοι είδαν σε μια νύχτα να χάνονται οι κόποι μιας ζωής εξαιτίας του Γιώργου Κατρούγκαλου το γνωρίζουν αυτό από πρώτο χέρι.

«Μα ο Τσίπρας έχει αφήγημα αφού βγάζει τη χώρα από τα Μνημόνια» σπεύδουν ορισμένοι από τους επαγγελματικά εύπιστους να πούν. Όμως ξεχνούν πως και η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ το 2014 επίσης είχαν δημοσιονομικές επιτυχίες να επιδείξουν. Μάλιστα η χώρα υπό δυσκολότερες συνθήκες, επιτύγχανε πρωτογενή πλεονάσματα, μείωνε την ανεργία, έβγαινε από το τούνελ έστω και δειλά – δειλά κι όλοι στην Ευρώπη αναγνώριζαν την προσπάθεια. Όμως ο Έλληνας δεν εκτίμησε αυτούς τους κόπους επάνω στις κάλπες. Κι αυτό διότι έπεσε θύμα του λαϊκισμού. Και φυσικά της τάσης του ψηφοφόρου να τιμωρεί κι όχι να επιβραβεύει. Γιατί λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να αποτελέσουν τώρα μια εξαίρεση ενός κανόνα που ισχύει εδώ και χρόνια;

44 ετών μόλις ο πρωθυπουργός, γνωρίζει πως και να πάει σε βάθος χρόνου δεν έχει να κερδίσει τίποτε άλλο από μερικούς μήνες στο Μέγαρο Μαξίμου. Αντιθέτως όσο απομακρύνεται η ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ και οι εκλογές δεν γίνονται άμεσα, υπάρχει ο κίνδυνος η διαφορά να φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη και η ήττα να είναι ανεξέλεγκτη ακόμα και για ένα αρχηγικό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ που από καιρό έχει εγκαταλείψει κάθε ιδεολογική αναφορά, πέραν αυτής της διατήρησης στην εξουσία με κάθε τρόπο.

Μοναδική περίπτωση που μπορεί να δίνει ώθηση στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να προσπαθήσουν να παραμείνουν στην εξουσία με μεγάλο όμως κόστος πλέον, είναι οι κρυφές δεσμεύσεις που έχουν δώσει στον ξένο παράγοντα να κλείσουν όπως – όπως το Μακεδονικό. Να το τελειώνουν. Μπορεί η κυβέρνηση αυτή να εξελίσσεται σε «μιας χρήσεως», σε μια κυβέρνηση χαρτοπετσέτα. Κι αυτό για να ικανοποιηθούν όχι οι Έλληνες πολίτες αλλά οι στρατηγικοί σχεδιασμοί ξένων κρατών και ηγετών. Αλήθεια όμως: πόσο αυτή η προοπτική έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο που τα δύο αυτά λαϊκιστικά κόμματα ήλθαν στην εξουσία; Πόσο αστείο φαντάζει σήμερα το επιχείρημα τους περί «εθνικά υπερήφανης στάσης και διαπραγμάτευσης».

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr