Του Δ. Παπακωνσταντίνου: Ο πολιτικός αχταρμάς οδηγεί στο χάος

Η ατυχέστατη διακυβέρνηση Παπανδρέου ήταν η τελευταία περίοδος ξεκάθαρων κομματικών γραμμών πριν αρχίσει το μεγάλο ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας.

Το οποίο οδήγησε μέσα από τις μνημονιακές συμπληγάδες και μεγάλους ή μικρούς συνασπισμούς στον σημερινό πολιτικό αχταρμά. Γιατί δυστυχώς όπως φάνηκε στο τέλος της ημέρας και παρά κάποιες σοβαρές προσπάθειες και προθέσεις στη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ούτε ο πολιτικός κόσμος, ούτε η κοινωνία, ούτε και τα διάφορα… συστήματα και συμφέροντα, ήταν έτοιμα να αποδεχθούν τους συμβιβασμούς και τις συναινέσεις που απαιτεί η πολιτική σύνθεση διαφορετικών πολιτικών αφετηριών.

Ακόμα και η παρά φύση πολιτικά συμβίωση Σύριζα και ΑΝΕΛ, μπορεί χρονικά να έχει επιδείξει μεγαλύτερη αντοχή του αναμενόμενου, όμως η συμβίωση συντελέστηκε επί τη βάση του συμφέροντος και της καρέκλας και όχι της σύνθεσης και της δημιουργίας. Δεν πήγε την πολιτική αλλά και τη χώρα ούτε ένα βήμα μπροστά. Αντίθετα συνέβαλε στο οριστικό «ξεχαρβάλωμα» πολιτικών κομμάτων και τάσεων σε ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού τόξου.

Δείτε τι γίνεται με τον ανασχηματισμό. Βαφτίζεται διεύρυνση η ενσωμάτωση μεμονωμένων προσώπων, διόλου εμβληματικών- αντίθετα προερχόμενων από… ανακυκλούμενα παλαιά υλικά του ΠΑΣΟΚ και του δεξιού χώρου  χωρίς πολιτική ταυτότητα. Και την ίδια ώρα διαλύονται κόμματα, βουλευτές περιφέρονται στη Βουλή ανεξάρτητοι χωρίς σαφή πολιτικό λόγο και απαξιώνονται, ενώ δεν δημιουργείται τίποτε το νέο και το ρηξικέλευθο σε έναν ευρύτατο χώρο από το κέντρο έως την κομμουνιστική αριστερά τον οποίο έχει καπελώσει αφού δεν υπάρχει αντίπαλος ο Σύριζα.

Χρόνο με τον χρόνο το πολιτικό σκηνικό αποδομείται, ιδιαίτερα στην κεντροαριστερά χωρίς να προκύπτει και η δυνατότητα ύπαρξης ενός υγιούς «συνομιλητή» της κεντροδεξιάς -η οποία έχει παράλληλα το δύσκολο έργο να διαχειριστεί και τα… δεξιά της – για τη διαμόρφωση μίας επόμενης μέρας που θα μπορέσει να οδηγήσει σε πραγματική ανασυγκρότηση της χώρας. Το μοντέλο των μεγάλων συμμαχιών που παρατηρείται σε αρκετές χώρες ήρθε για να εξελίξει την πολιτική σε όλη την Ευρώπη μετά την κόπωση του δικομματισμού με πιο χαρακτηριστικό το γερμανικό μοντέλο που οι ίδιοι οι Γερμανοί ως ηγέτες στην Ευρωζώνη επιχείρησαν να εφαρμοστεί παντού για να περάσουν οι δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις της σκληρής λιτότητας και πειθαρχίας. Όμως και αυτό κούρασε τις κοινωνίες. Και οι Γερμανοί είναι εκείνοι που ήδη το βιώνουν. Είναι λύση οι αυτοδυναμίες; Ίσως ναι, ίσως όμως και όχι. Εξαρτάται φυσικά πάντα και από τα πρόσωπα σε κάθε χώρα. Σίγουρα πάντως απαιτούνται ξεκάθαρες λύσεις.

Με άλλα λόγια, για να γυρίσουμε στα δικά μας, η ανάγκη για ανάδειξη μίας πολιτικά ισχυρής κυβέρνησης (αυτοδύναμης ή μη) έχει περισσότερο νόημα τώρα από κάθε άλλη φορά. Γιατί θα συνέβαλε στο ξεκαθάρισμα του χώρου και θα ανέστειλε πρωτοβουλίες και προσδοκίες πολυδιάσπασης του σκηνικού, αν συνεκτιμηθεί ότι οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική. Και ο πολιτικός αχταρμάς μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος. Σκεφτείτε ότι οι πολιτικές εξελίξεις που έρχονται απαιτούν ευρείες πλειοψηφίες για τρεις λόγους. Για να διασφαλιστεί ο σχηματισμός μίας σταθερής κυβέρνησης, να εξασφαλιστεί η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και να αλλαχθεί άμεσα εκ νέου ο εκλογικός νόμος και να αποφευχθεί το χάος. Εκεί όπου απειλεί να οδηγήσει ο πολιτικός αχταρμάς.

ΠΗΓΗ: capital.gr