Του Χρήστου Χωμενίδη: Άξιζε;

Και οι πλέον επιφυλακτικοί (στους οποίους περιλαμβάνομαι) κι εκείνοι ακόμα που ως καμμένοι όντες στον χυλό φυσούν και το γιαούρτι δεν μπορούν να αρνηθούν το δεδομένο: Η Νέα Δημοκρατία όχι απλώς παγιώνει την απόσταση της από τον Σύριζα αλλά και τη διευρύνει. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, που αν δεν αποτυπώνουν με ακρίβεια αριθμούς, καταγράφουν εντούτοις τάσεις, μετακινήσεις του εκλογικού σώματος. Το οσφρίζεσαι, το αντιλαμβάνεσαι εφόσον κυκλοφορείς στην αγορά, συνομιλείς με τους συμπολίτες σου, έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά. Δεν είναι ότι έχει δημιουργηθεί -προσώρας τουλάχιστον- ρεύμα θριάμβου για τη μείζονα αντιπολίτευση. Είναι ότι ο συνεταιρισμός της λαϊκίστικης Αριστεράς με την ψεκασμένη Δεξιά βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Αν εξαιρέσεις όσους έχουν συνάψει πελατειακή σχέση με την παρούσα κυβέρνηση, όλοι οι υπόλοιποι νοιώθουν διαψευσμένοι, εξαπατημένοι, οργισμένοι. Αδημονούν να βγάλουν το άχτι τους μαυρίζοντας τους Συριζανέλ.

Την επαύριο των βουλευτικών εκλογών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κληθεί να αποδείξει ότι είναι πράγματι ικανός να αλλάξει την πορεία της χώρας, να αναδείξει τις ζωογόνες δυνάμεις του έθνους, να ανατρέψει το κλίμα απογοήτευσης και απάθειας που επικρατεί στην κοινωνία. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του! Ουδείς ίσως πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση επωμίσθηκε μια τόσο δύσκολη αποστολή.

Μόλις κλείσουν οι κάλπες, ο Σύριζα θα αρχίσει να μαζεύει τα συντρίμμια του. Να πασχίζει παραζαλισμένος από τη δεινή ήττα -κάθε ήττα με διαφορά μεγαλύτερη των πέντε μονάδων θεωρείται δεινή- να ξανασταθεί στα πόδια του. Θα μπει σε φάση εσωστρέφειας. Θα ξεκινήσει η αυτοκριτική και τα συντροφικά αλληλομαχαιρώματα. Και θα τεθεί, αργά ή γρήγορα, από πολλούς ή από λιγότερους, το μείζον ερώτημα: Άξιζε;

Άξιζε η ανανεωτική Αριστερά η οποία προέκυψε πριν από μισό αιώνα από τη διάσπαση του ΚΚΕ και που -με όλα τα στραβά της- μπόλιασε με σημαντικές καινούργιες ιδέες την κοινωνία, να μεταλλαχθεί σε ριζοσπαστική, να οσμωθεί με κάθε αριστερίστικο γκρουπούσκουλο ώστε να προκύψει ο Σύριζα; Άξιζε -το κυριότερο- η ριζοσπαστική Αριστερά «των κινημάτων και της οικολογίας» να εξαλλαχθεί στη λαϊκίστικη Αριστερά των Αγανακτισμένων; Σε μία κουρελού ιδεών, εμμονών και έωλων αιτημάτων, σε ένα συνονθύλευμα πρόθυμο να συμπορευτεί αγαστά με ό,τι πιό αντιδραστικό, παρωχημένο, λούμπεν διαθέτει η ελληνική κοινωνία και πολιτική;

Εκτιμώ ότι μόνο ο κύριος Τσίπρας και οι περί αυτόν -ή όσοι τέλος πάντων φτιάχτηκαν προσωπικά μετά τον Ιανουάριο του 2015- θα απαντήσουν με πεποίθηση πως άξιζε. Εκείνοι μάλιστα. Πέρασαν τις μεγάλες πόρτες, πατήσανε τα κόκκινα χαλιά, απήλαυσαν μια καθημερινότητα εξουσίας και συνεπαγόμενης χλιδής που οι ιδεολογικοί προπάτορές τους όχι απλώς δεν ονειρεύονταν αλλά και χλεύαζαν.

«…Τους ύπατους εγώ ανέδειξα στις συνελεύσεις κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα, φόρεσαν πορφυρούν ατίθασον ένδυμα, σανδάλια μεταξωτά ή πανοπλία, εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου, η θέληση μου που καταπατήθηκε τόσους αιώνες…» έγραφε ο Μιχάλης Κατσαρός -ο μέγιστος μάλλον ποιητής της ηττημένης Αριστεράς- από το 1953.

Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Ένα μπουκέτο «κληρονόμοι» αντάλλαξαν εν ψυχρώ την παρακαταθήκη της Αριστεράς με τρία ή με τέσσερα χρόνια στο Μέγαρο Μαξίμου, στα υπουργεία και στις γραμματείες. Έξυσαν ανενδοίαστα τις εμφυλιοπολεμικές πληγές για να αιμορραγήσουν ξανά. Ξέθαψαν ασεβέστατα τα κόκαλα εκείνων που είχαν δώσει τη ζωή τους στο όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης και τα μεταχειρίστηκαν σαν ρόπαλα και σαν δεκανίκια.

Τι θα απομείνει όταν ο κύριος Καρανίκας θα μαζέψει τα προσωπικά του αντικείμενα από το κυβερνείο; Μία πικρότατη επίγευση. Μια αίσθηση ευτελισμού. Ένα ράκος. Και λίγες -για να μην τους αδικώ- θαρραλέες νομοθετικές πρωτοβουλίες υπέρ των κοινωνικών μειονοτήτων, τις οποίες θα οφείλαν οι φιλεύθερες πολιτικές δυνάμεις να είχαν από καιρό τολμήσει…

«Και εμάς τι μας νοιάζει;» θα μού πείτε. «Εμείς δεν είμαστε, δεν υπήρξαμε ποτέ αριστεροί για να μας τρώει ο ευτελισμός του χώρου. Γιατί δυσκολεύεσαι τόσο να δεχθείς ότι στην πράξη, από θέση ισχύος, μοναδική Αριστερά είναι η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα;»

Λάθος. Όπως η Δεξιά δεν αγλαϊζεται από τον Παναγιώτη Ψωμιάδη ή παλαιά τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη -και ας διετέλεσαν βουλευτές της- αλλά από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Παναγή Παπαληγούρα, την Μαριέττα Γιαννάκου, έτσι και στην Αριστερά έχουν αφήσει βαθύ ίχνος ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Γιάνναρος, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης… Για τους οποίους η παραμικρή ένδειξη δεν υπάρχει ότι θα πούλαγαν την ψυχή τους για να έρθουν στα πράγματα. Τουναντίον.

«Τι να κάνουμε τώρα;» θα επιμείνετε. «Ο Σύριζα θα κριθεί κατά τα έργα του…»

Καμία αντίρρηση. Το πρόβλημα είναι απλώς πως στην επόμενη Βουλή, απέναντι σε μια -ελπίζω όχι εύθραυστη- πλειοψηφία, δεν θα έχουμε ως αντιπολίτευση παρά εκδοχές του λαϊκισμού, του αντιμεταρρυθμισμού, της μισαλλοδοξίας, με αριστερό ή εθνικιστικό προσωπείο.

Μάς αξίζει;

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr