Του Χρ. Ι. Στεφανάδη: “Τα απόνερα”… (της συμφωνίας)

Τα απόνερα είναι τα κύματα που δημιουργούνται από την κίνηση ενός πλοίου ή γενικότερα ενός πλωτού μέσου. Είναι φυσικό , να είναι τόσο μεγαλύτερα όσο μεγαλύτερο είναι το πλοίο και κυρίως όσο γρηγορότερα κινείται… Ορισμένες φορές μάλιστα τα απόνερα μπορεί να είναι επικίνδυνα για τους κολυμβητές ή ακόμα και καταστροφικά για αλλά πλεούμενα.

… Ήταν χειμώνας στην δεκαετία του’90. Φύσαγε δυνατός νοτιάς (Σοροκάδα). Οι βάρκες και τα ψαροκάικα με δυσκολία κρατιόταν στο αγκυροβόλιο τους μέσα στο μικρό και ημιτελές από πολλά χρόνια, λιμάνι του χωριού μου…

Το πλοίο της γραμμής στην προσπάθεια του να δέσει με ασφάλεια στον μόλο, μπήκε με μεγάλη ταχύτητα στο λιμάνι. Τα απόνερα του, σήκωσαν ασυνήθιστα μεγάλα κύματα ,που “όρμησαν” πάνω στα ταλαιπωρημένα από τις κακοκαιρίες σκαφάκια… Δύο βούλιαξαν αμέσως και ένα άλλο έπαθε σοβαρές ζημιές…
Το πλοίο κατάφερε να δέσει , να βγάλει και να πάρει τους επιβάτες.

… Μου έρχεται στο μυαλό αυτό το γεγονός , παρακολουθώντας την πρόσφατη συμφωνία που υπέγραψε με πρωτοφανή σπουδή η Ελληνική κυβέρνηση με το Βόρειο γειτονικό κρατίδιο. Μετά από μια αδιαφανή διαπραγμάτευση.

Μια διαπραγμάτευση που θεώρησε ισότιμο συνομιλητή, μια χώρα, την χώρα μας , που έρχεται από πολύ μακριά, που θεμελίωσε τον Δυτικό πολιτισμό με τα κεκτημένα του, και θα πάει πολύ μακριά, παρά τις όποιες εφήμερες πολιτικές “ανορθογραφίες”, με ένα νεοσύστατο κρατίδιο, που έρχεται από το πουθενά, ως υποπροϊόν του επεκτατικού κομουνιστικού Σταλινισμού…

Μια διαπραγμάτευση , που την σπουδή της είναι προφανές ότι επέβαλαν οι σύμμαχοι, γιατί αντικειμενικά εξυπηρετούσε τα δικά τους γεωπολιτικά και στρατηγικά παιγνίδια και όχι η αγάπη στην χώρα μας και τα συμφέροντά της. Αυτό άλλωστε, αβίαστα προκύπτει από τις πανηγυρικές δηλώσεις τους μετά την υπογραφή της συμφωνίας… Χαρακτηριστικά διαβάζω στον Τύπο τις δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη: “Είχα την ευχαρίστηση το πρωί να συναντηθώ με τον πρέσβη κ. Νίμιτς, για να τον συγχαρώ για την επιτυχία στις Πρέσπες και να λάβω την αίσθηση του για το πως προχωρούμε. Με ευχαρίστηση άκουσα την αισιόδοξη αίσθησή του πως η κυβέρνηση στα Σκόπια ενδιαφέρεται να προχωρήσει ταχέως στην εφαρμογή των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει”.

Έξι δεκαετίες όμως πριν, στην ενέργεια του Τίτο να αλλάξει το όνομα της περιοχής των Σκοπίων από Νότια Σερβία σε Μακεδονία” ο υπουργός εξωτερικών της Κυβερνήσεως Ρούσβελτ, δήλωνε : “Η Κυβέρνηση μας θεωρεί ότι οποιαδήποτε αναφορά σε «Μακεδονικό Έθνος», «Μακεδονική Πατρώα Γη» ή «Μακεδονική Εθνική Συνείδηση» ,είναι αδικαιολόγητη και δημαγωγική, δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα, ενώ διαβλέπει, στην παρούσα αναβίωσή της, πιθανό μανδύα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας. Η επίσημη πολιτική της Κυβέρνησης είναι να λάβει τα αναγκαία μέτρα εναντίον εκείνων που θα βοηθήσουν τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία στη δημιουργία «Μακεδονικού Ζητήματος» σε βάρος της Ελλάδας”…

Την πολιτική αυτή ενίσχυσαν και νεώτεροι Πρόεδροι των ΗΠΑ , όπως ο Τρούμαν , που με το δόγμα του το 1947 ,βοήθησε την χώρα μας προκειμένου να προστατευθεί η εδαφική της ακεραιότητα.

Επομένως είναι προφανές , ότι η πολιτική των συμμάχων μας διαμορφώνεται, πέραν από τα ιστορικά και εθνολογικά δεδομένα από τα περιστασιακά δικά τους συμφέροντα και τους δικούς τους σχεδιασμούς.

Η συμφωνία υπεγράφη παρ όλα αυτά, εσπευσμένα, χωρίς στοιχειώδη διαβούλευση με τον πολιτικό κόσμο και χωρίς την ενημέρωση και την συναίνεση του Ελληνικού λαού.

Η συμφωνία υπεγράφη με πρωτόγνωρη αλαζονεία και προκλητικότητα στην αντίθετη άποψη , που επεσήμαινε τα σοβαρά προβλήματα που διακυβεύονται για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας .

Η συμφωνία υπεγράφη, παρά τις αναταράξεις που προκάλεσε στο πολιτικό φάσμα και πάρα τη διογκούμενη λαϊκή αντίδραση αλλά και οργή…
Η συμφωνία υπεγράφη με σπουδή και ταχύτητα που προκάλεσε επικίνδυνα απόνερα στο πολιτικό προσωπικό και τον ελληνικό λαό..
Όπως τα απόνερα του πλοίου που μπήκε ένα χειμώνα της δεκαετίας του ’90 με ταχύτητα στο λιμάνι του χωριού μου και βούλιαξε τις βάρκες..
Για την ιστορία, το πλοίο ήταν το “GOLDEN VERGINA”., Που μετά μετονομάσθηκε σε “ΣΑΜΙΝΑ”… Ήταν αυτό το πλοίο , που αργότερα, στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000, ναυάγησε στις πόρτες της Πάρου και πνίγηκαν 63 άνθρωποι!

Αλλά ανεξάρτητα από το “ναυάγιο” ή όχι της συμφωνίας, εύχομαι τα “απόνερα” της να μην είναι καταστροφικά ….
Για την εθνική μας συνοχή και εθνικά μας συμφέροντα!

 

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr