Ειδησεογραφικό site

Του Αντώνη Ν. Βγόντζα: Αχ, Φώτη, ντροπή!

2.031

Tον Φώτη Κουβέλη τον γνωρίζω από παλιά.

Συνάδελφος. Συνετός, μετριοπαθής αλλά μέτριος νομικός. Η «ευπρέπεια» του λόγου του βρισκόταν πιο κοντά στον πολιτικό ευσεβισμό. Για την ακρίβεια, στην πολιτική υποκρισία. Μέσα του παρέμεινε εμπαθής. Ποτέ δεν έλεγε κάτι ουσιαστικό. Ποτέ δεν συνεισέφερε κάτι καινούριο στη νομική επιστήμη. Ποτέ του δεν πρωταγωνίστησε σε μια καινοτόμο νομοθεσία. Ολοι οι αγώνες στους οποίους συμμετείχε δεν ξεπερνούσαν το συνηθισμένο διεκδικητικό επίπεδο των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.

Στο βρώμικο ’89 διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Τζαννή Τζαννετάκη. Οπως έχει καταγγελθεί αρμοδίως, διακρίθηκε σε δύο πράγματα. Πρώτον, στην καταδίωξη αληθινά και γνήσια δημοκρατικών εισαγγελέων. Και, δεύτερον, στη μονότονη επανάληψη «περί ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς». Χωρίς, βέβαια, να διευκρινίσει ποτέ του το περιεχόμενο και τη φύση του ηθικού πλεονεκτήματος. Και χωρίς να προσκομίσει έστω και ένα αποδεικτικό στοιχείο για να στηρίξει αυτό το «πλεονέκτημα».

Πριν από λίγες μέρες, μιλώντας στην υπερκρατική ΕΡΤ, μόνιμο καταφύγιο και φωλιά όλων των κυβερνητικών στελεχών, δήλωσε κατά λέξη: «Αντιλαμβάνομαι απόλυτα πως έχει μαυρίσει η ζωή των ανθρώπων, αλλά στις 21 Αυγούστου η χώρα βγαίνει από οκτώ έτη μνημόνια. Η χώρα μετά την περιπέτεια και την οδύνη -σε άλλο επίπεδο οδύνης- των 8 μνημονιακών ετών εξέρχεται από το πρόγραμμα». Προχθές αποδεσμεύτηκε η αναγκαία δόση των 15 δισ. ευρώ».

Και όταν ξεσηκώθηκε αυθόρμητα η κοινή γνώμη την ακριβώς επόμενη μέρα, με γραπτή του δήλωση αντέγραψε κυριολεκτικώς προηγούμενες κυβερνητικές ανακοινώσεις κάθε είδους με αφορμή δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών. Και μίλησε σε τρίτο πρόσωπο: «Η τέχνη της μονταζιέρας παραμένει η τελευταία γραμμή άμυνας όλων εκείνων που υπηρετούν το ψεύδος, τη διαστρέβλωση της πολιτικής αλήθειας και την αδιέξοδη προσπάθεια να συντηρήσουν την ημιθανή πολιτική τους. Σε αγαστή πάντα συνεργασία με τα μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής και της στρατευμένης δημοσιογραφίας».

Οσοι τον ακούσαμε την Τετάρτη το πρωί στη φαύλη -πια- ΕΡΤ δεν αμφιβάλλουμε. Ετσι ακριβώς τα είπε. Και όσοι επιμένουν στους ισχυρισμούς περί μονταζιέρας να ’ναι καλά οι άνθρωποι. Είναι προπαγανδιστές σε επίπεδο Γκέμπελς, στις πιο σκοτεινές περιόδους υποδειγματικού προπαγανδιστικού κράτους. Το θέμα της αμοιβής τους δεν μας απασχολεί. Και η κακή και η ανήθικη εργασία αμείβεται.

Κάποτε, όμως, πρέπει να μιλήσουμε συγκεκριμένα για τον Φώτη Κουβέλη.

Ολοι τον μάθαμε ως το αγαπημένο παιδί του Λεωνίδα Κύρκου. Ενός από τους μεγαλύτερους και σχεδόν μεγαλειώδεις εκφραστές της Ανανεωτικής Αριστεράς. Από την ΕΔΑ και το ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι την Ελληνική Αριστερά. Μέχρι και τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Με λάθη στην πορεία του. Χωρίς όμως κανένα λάθος του να έχει τέτοιο μέγεθος που να διαγράψει ολικά ή έστω μερικά τη συνεισφορά του στην υπόθεση της Αριστεράς.

Ολοι θυμόμαστε την προσωρινά εντυπωσιακή αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη, μαζί με άλλους τρεις βουλευτές, κατά την εξέλιξη του 6ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, τον Γενάρη του 2010. Στις 27 Ιουνίου 2010 ιδρύθηκε, επιτέλους, η Δημοκρατική Αριστερά με επικεφαλής τον ίδιο. Με επιστολή του ο Λεωνίδας Κύρκος στήριξε το νέο πολιτικό κόμμα.

Στις εθνικές εκλογές του Μαΐου 2012 η Δημοκρατική Αριστερά έλαβε την 7η θέση με ποσοστό 6,11%, εκλέγοντας 19 βουλευτές στη Βουλή. Τότε του προτάθηκε ακόμα και να ηγηθεί της κυβέρνησης με τη σύμπραξη των άλλων δύο μεγάλων κομμάτων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Τα ποσοστά των ψήφων και ο αριθμός των εκλεγμένων βουλευτών διασφάλιζαν τη συγκρότηση μιας ισχυρής κυβέρνησης με μακρύ χρονικό ορίζοντα και με προοδευτικό πρόσημο. Αρνήθηκε, προβάλλοντας ενστάσεις κυρίως συναισθηματικού περιεχομένου. Ετσι οδηγηθήκαμε σε έναν διπλό εκλογικό σεισμό που αποδυνάμωσε την εκλογική βάση των τριών κομμάτων και μείωσε σημαντικά το διεθνές και εσωτερικό κύρος της κυβέρνησης υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Στο μέσο μιας νομισματικής κρίσης που άδειασε τα ταμεία των ελληνικών τραπεζών και ανάγκασε τις κεντρικές νομισματικές αρχές της Ευρώπης να μεταφέρουν στην Ελλάδα με αεροπλάνα ζεστό χρήμα από τις κεντρικές τράπεζες κρατών-μελών της Ευρωζώνης.

Εφυγε, όπως έφυγε! Του δόθηκε, όμως, μια χρυσή ευκαιρία. Να γίνει τον Δεκέμβριο του 2014- Ιανουάριο του 2015 ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να αποφύγουμε τις πρόωρες εκλογές του 2015. Ολοι σήμερα γνωρίζουμε ότι αν είχαν αποφευχθεί εκείνες οι εκλογές, θα είχαμε αποφύγει το τρίτο και πιο σκληρό μνημόνιο και θα είχαμε απορρίψει από πάνω μας τους κρίκους μιας σκληρής λιτότητας από τον Δεκέμβριο του 2014.

Σήμερα επαναλαμβάνει κάποιες ανόητες δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι μία. Δεν ήταν συνεπής στα λόγια του για τη δημιουργία μιας Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν τόλμησε. Η δήθεν ευπρέπεια του πολιτικού του λόγου ήταν μια μάσκα που έκρυβε πίσω της διαδρομές σκέψεων που δεν έχουν ούτε πολιτικό ούτε ιστορικό περιεχόμενο. Απλώς ψεύδεται. Ηθελε ουσιαστικά να προβοκάρει τη συνολική προσπάθεια να αποφευχθεί μια εκλογική αναμέτρηση που οδήγησε σε τυχοδιωκτισμούς που κόστισαν πάνω από 100 δισ. και αμέτρητα χρόνια λιτότητας.

Σήμερα, ο Φώτης Κουβέλης υπηρετεί ως αναπληρωτής τον υπουργό Εθνικής Αμυνας Πάνο Καμμένο. Και τον αντιγράφει. Με τον ίδιο πολιτικό ευσεβισμό που ακολούθησε στη ζωή του. Γι’ αυτό και η αναφορά στην αποστροφή «Αχ, Φώτη, ντροπή!» μπορεί και να μην του λέει και τίποτα. Απλώς ξεπούλησε και καταδίκασε το όραμα της Ανανεωτικής Αριστεράς πολλών γενεών.

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.