Του Ανδρέα Ζαμπούκα: Χωρίς γραβάτα στην σουίτα του Ρέμου

 

Οι κατακτήσεις του λαού ποτέ δεν πραγματώνονται χωρίς σημειολογία. Χωρίς νόημα, συμβολισμό, χωρίς ήχο και εικόνα. Είτε πρόκειται για κατακτήσεις της πολιτικής είτε του πολιτισμού και της κουλτούρας.

Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο λαός είχε πολλές ευκαιρίες να αποδείξει την κυριαρχία του. Μετά το 2015 όμως, ο θρίαμβος μοιάζει πρωτοφανής για τις ιστορικές διεκδικήσεις του. Και στην δοκιμαζόμενη- από το κεφάλαιο- δημοκρατία μας αλλά και στην προσωπική ανέλιξη του κάθε δημοκράτη συντρόφου.

Ασφαλώς η επιτυχία αφορά πολλούς αλλά αν ήθελε κάποιος να ξεχωρίσει δύο εμβληματικές φυσιογνωμίες, θα επέλεγε τον Αλέξη Τσίπρα και τον φίλο του Νίκου Παππά, Μανώλη Πετσίτη.

Και να η εξήγηση: Ο ένας έγινε πρωθυπουργός από πρόεδρος δεκαπενταμελούς και ο άλλος πλούσιος από σερβιτόρος. Και το σημαντικότερο; Ο ένας μπήκε χωρίς γραβάτα στον Λευκό Οίκο και ο άλλος είχε σουίτα στον Ρέμο!

Από τους δύο, προσωπικά, επιλέγω τον δεύτερο. Όχι γιατί δεν θα ήθελα να γίνω πρωθυπουργός- άλλωστε υπήρξα κι εγώ πρόεδρος δεκαπενταμελούς- αλλά μου φαίνεται πιο βολικό να γίνω Πετσίτης.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο συμπαθής «Μανόλο» ζει σε βίλα με πισίνα στη Βαρυμπόμπη. Κυκλοφορεί με σωματοφύλακες και απολαμβάνει τον Αντώνη Ρέμο μέσα από ειδική σουίτα, πάνω από την πίστα. Παρακολούθησα μάλιστα και σχετικό βίντεο, με τον δημοφιλή τραγουδιστή να κάνει αφιέρωση στον πατέρα Πετσίτη, τον κύριο Παντελή από την Καισαριανή…

Ο συγκεκριμένος άνθρωπος βιώνει μάλλον αυτό που στην άλλη άκρη του Ατλαντικού λέγεται «αμερικάνικο όνειρο»! Προσαρμοσμένο βέβαια, στις «ελληνοβαλκανικές» αξίες που περιλαμβάνουν ηγεμονική θέση στον χώρο της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης. Πιθανό κατάλοιπο από τους γάμους και τα πανηγύρια της επαρχίας. Εκεί που μπορούσε κάποιος να πετάξει στην ορχήστρα πολύ χρήμα για να ξετρελάνει τους συχωριανούς του και να προκαλέσει τον φθόνο…

Ενταγμένο λοιπόν το «ελληνικό όνειρο» στις εγχώριες ανάγκες εκπληρώνει τις μύχιες ηδονικές σκέψεις του λαού – και δη του αριστερού- που πάντα αγωνίζεται με στόχο την «ευδαιμονία». Το «τέλος» που ο Αριστοτέλης είχε προσδιορίσει για την ιδανική πολιτεία.

Αν επρόκειτο λοιπόν ο μέσος Έλληνας να ακολουθήσει ένα πρότυπο «εντελέχειας» για τον εαυτό του, ο Πετσίτης είναι το ιδανικό. Γιατί εμπεριέχει όλα τα στοιχεία μιας προδιαγεγραμμένης επιτυχούς πορείας δια μέσου ενός εξαιρετικού μείγματος προσωπικών γνωριμιών, κομματικής θαλπωρής και σκιώδους επιχειρηματικής δεινότητας.

Φταίει μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο Νίκος Παππάς για την ανάδειξη ενός ακόμα ήρωα του «ελληνικού ονείρου»; Ε όχι βέβαια. Καμία εξουσία, κανένα κόμμα και καμία πολιτική φατρία δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει το «έπος» της πασοκικής δεκαετίας του ’80. Τότε που ο λαός είχε ανέβει στα ανάκτορα. Τότε που ο Ρέμος θα έμοιαζε «γατάκι» μπροστά στα «πολιτιστικά κέντρα» που ανέβασαν στον θρόνο μια ολόκληρη γενιά…

Όμως, και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σύγχρονο ρεύμα «κατσαπλιάδων» που άλωσαν το κράτος εξαπατώντας ή -γιατί όχι;- ανοίγοντας την όρεξη στον λαό. Και το χειρότερο, σε μια εποχή που η χώρα έπαιζε το μέλλον της σε μία ζαριά, αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια.

Οι άλλοι ή αυτοί εδώ είναι χειρότεροι; Τι σημασία έχουν οι συγκρίσεις; Άλλες οι εποχές των δανείων, των κονδυλίων και των επιδοτήσεων και άλλα τα χρόνια της χρεοκοπίας.

Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχουν οι παραδόσεις που σ αυτή τη χώρα δύσκολα αλλάζουν. Ειδικά όταν ο λαός διαθέτει το «ηθικό πλεονέκτημα» του αριστερού οράματος…

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr