Το σπίτι των ανέμων και του μπογιατζή ο κόπανος

Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι. Ότι δηλαδή ο μακροβιότερος μνημονιακός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, παρά το παρατεταμένο μετεφηβικό της ηλικίας του, εμφανίζει «κλινικά» συμπτώματα λεκτικής… ακράτειας ένεκα των οποίων συχνά τα… μουσκεύει χωρίς να το καταλαβαίνει. Σταχυολογώ ενδεικτικά: «Κάναμε στροφή 360 μοιρών». «Αυτά είναι του περασμένου αιώνα, του μεσαίωνα». «Το Προσφυγικό αποτελεί καθολικό πρόβλημα, γι’ αυτό ήρθε εδώ ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας». Να προσθέσω κι άλλα;
Θα μπορούσες να πεις, επίσης, πως είναι γνωστή τοις πάσι και η έφεσή του (η δική του ή των κειμενογράφων του) προς την ποίηση, την οποία αναδεικνύει με κάθε ευκαιρία… Όπως, ας πούμε, φέτος την Πρωτομαγιά όταν επικαλέστηκε τους παρακάτω στίχους του Ρήγα Γκόλφη: «Νέα ψυχή, που τίναξες τον τρόμο του δειλού, την απάτη και το ψέμα, τον ζωντανό αγωνίσου τον αγώνα». Ή τον Ιούνιο του ΄17 στο Μαξίμου, κατά την κοινή συνέντευξή του με τον Τούρκο τότε ομόλογό του Μπιναλί Γιλντιρίμ προς τον οποίο απευθύνθηκε με τα λόγια του Ισπανού ποιητή Αντόνιο Ματσάδο: «Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας… Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος». Ή στο περιβόητο διάγγελμά του με φόντο την Ιθάκη, το οποίο επί της ουσίας είχε ως στόχο να λειτουργήσει ως μία επικοινωνιακή περφόρμανς πάνω στο ομώνυμο δημιούργημα του Κ. Π. Καβάφη.
Θα μπορούσες να πεις, ακόμη, πως πάνω στον ποιητικό του οίστρο μετέρχεται ενίοτε ρητορικούς «αυτοσχεδιασμούς» με επικολυρικά σχήματα και… χρώματα, ικανά (τις περισσότερες φορές) να κάνουν ακόμα και τον τελευταίο… κόπανο του κάθε μπογιατζή ανά την ελληνική επικράτεια να… σπάει από τα γέλια.
Στο πλαίσιο αυτό, το… τερμάτισε προ ημερών από του βήματος του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου ανακράζοντας ως άλλος «ποιητής Φανφάρας» την επιγραμματικού τύπου έκφραση: «Εμείς κατοικούμε στα λόγια μας…». Ως τίτλο στην… Ωδή προς την αξιοπιστία (αυτού του… ιδίου και της ημετέρας κυβερνήσεώς του), την οποία φρόντισε να συνθέσει σε τρίτο πληθυντικό πρόσωπο και να την απαγγείλει κατά την ομιλία του, ισχυριζόμενος πως το τσουνάμι της «παροχολογίας» των τελευταίων ημερών δεν είναι προμελετημένο και «στοχευμένα» προεκλογικό αλλά απόδειξη πως «τιμήσαμε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού… Σε χρόνο ενεστώτα».
Ήμαρτον, κύριε… Να ξαναρωτήσω ό,τι και προ εβδομάδων ρωτούσαμε πρωτοσέλιδα «Στο καρφί»: Αλέξη, τι πίνεις και δεν μας δίνεις;… Να το κοιτάξεις αυτό που σου συμβαίνει και να μην εμπιστεύεσαι τους… αλμπάνηδες του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου. Μάλλον ληγμένα είναι αυτά που σε βάζουν και παίρνεις. Να επισκεφτείς όσους περισσότερους ειδικούς μπορείς, τώρα που έχεις την οικονομική ευχέρεια, να σου πουν πώς λέγεται αυτό που έχεις… Άλλος μπορεί να το διαγνώσει ως «πολιτική σχιζοφρένεια», άλλος ως «διπλή ηθική», άλλος ως «ζωτικό ψεύδος», άλλος ως σύνδρομο του Πίτερ Παν, άλλος ως απλή μυθομανία, άλλος ως «κακοήθη» εξουσιομανία ή δεν ξέρω κι εγώ πώς… Αλλά μη σε τρομάζουν οι ορολογίες. Όλα περαστικά είναι σε αυτή τη ζωή. Ακόμη και η βαριά εξάρτηση από την πρωθυπουργία… Εσύ την υγειά σου να κοιτάξεις… Γιατί είναι κρίμα να σε βλέπουν κι εκεί στα ξένα που κυκλοφορείς και να σε σχολιάζουν σαν το Πινόκιο που δεν καταλαβαίνει πώς όλοι βλέπουν ότι μεγαλώνει η μύτη του κάθε φορά που υπερασπίζεται τη φιλαλήθειά του…
Κατά τα λοιπά, πάντως, ομολογώ πως ξαφνιάστηκα ευχάριστα… Αυτή η έμπνευση, να κάνεις τα λόγια σπίτι σου ταυτίζοντας τις δύο έννοιες, ανοίγει πραγματικά νέους ορίζοντες στην (πολιτική) λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας… Αν είναι δική σου, μπράβο σου (και δεν σου το ‘χα). Αν πάλι όχι, στείλε αυτόν που την είχε στον δάσκαλο της έκθεσης ιδεών για να του βάλει άριστα στον έλεγχο…
Με βάση τη «διαβολικής ευφυΐας» παρομοίωσή σου (ότι και καλά «τα λόγια σου είναι το σπίτι σου»), η Ιζαμπέλ Αλιέντε θα μπορούσε να ξαναγράψει ένα νέο παγκόσμιο μπεστ στέλερ, αυτή τη φορά υπό τον τίτλο «Το σπίτι των φαντασμάτων» (και όχι των «πνευμάτων») ή ένας δημιουργικός σεναριογράφος να προτείνει το ριμέικ της θρυλικής ραδιοφωνικής σαπουνόπερας «Το σπίτι των ανέμων» (αφού πρόκειται αποδεδειγμένα για «λόγια του αέρα»).
Παρομοίως, ένας σύγχρονος λαογράφος ή ένας σημειολόγος θα μπορούσε να δώσει (υπό το πρίσμα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας αλλά και της βιωματικής εμπειρίας της, σχεδόν, τετραετούς διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) άλλη διάσταση σε παροιμίες ή σε ρήσεις μεγάλων ανδρών όπως:
– Τα σπίτια (τα λόγια) μοιάζουν με τους ανθρώπους που τα κατοικούν (που τα λένε). (Άρα, αν είναι «κούφια», «κούφιοι» είναι και οι… ιδιοκτήτες τους, κατά το πνεύμα και το γράμμα, του νεοφανούς εξισώσεως.)
– Από στραβή καμινάδα (σπιτιού) βγαίνει στραβός καπνός.
– Σπίτι χωρίς Γιάννη (ή Νίκο Παππά εν προκειμένω), προκοπή δεν κάνει.
– «Το στολίδι ενός σπιτιού είναι οι φίλοι (του Νίκου του Παππά και των άλλων της κομματικής παρέας) που συχνάζουν σ’ αυτό». (Το έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκό στους «Αθλίους», χωρίς να γνωρίζει τα περί Πετσίτη, Καλογρίτσα, Καρανίκα και άλλων συναφών προσώπων.)
– Αδικοχτισμένο σπίτι πέφτει και γκρεμίζεται.
– Σπίτι που δεν το βλέπει ο ήλιος (της αλήθειας), το βλέπει ο γιατρός (της κάλπης).
– Ξέρεις τα σπίτια (άρα τα λόγια) πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις. (Το έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης.)
Φαντάσου, επίσης, Αλέξη μου, τι εν δυνάμει συναρπαστική (δια)πλοκή θα είχε και τι πιένες θα γνώριζε μία οπερέτα, ας πούμε, το οποίο θα έστηνε τα επιμέρους δραματουργικά του στοιχεία γύρω από αυτό το «Εμείς κατοικούμε στα λόγια μας…». Θα ανάσταινε το είδος, όπως εσύ τον παλαιοκομματικού τύπου πελατειακό λαϊκισμό…
ΣΚΗΝΗ 1η: (Εσύ, εν έτει 2015 παρακολουθώντας τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιανουαρίου, που σε έφεραν για «πρώτη φορά» στην εξουσία, σιγοτραγουδάς δικαιωμένος -ενώ οι κολλητοί σε σιγοντάρουν- με μια φωνή όλο ικανοποίηση) «Πετραδάκι, πετραδάκι/ για τα σένα το ‘χτισα/ της ψευτιάς μου το τσαρδάκι/ κι έτσι καβατζώθηκα»…
ΣΚΗΝΗ 2η: (Πάλι εσύ, πάλι εν έτει 2015, παρακολουθώντας τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και ενώ έχεις ήδη μπει σε διαδικασία να μετατρέψεις το «όχι» σε «ναι», ακούς τη φωνή σου να παλεύει (;) με εκείνη της αριστερής συνείδησής σου σιγοψιθυρίζοντας της) «Δεν θαχ’ οφίτσιο πίσω αν θα ‘ρθω/ ούτε παλάτι για να κοιμηθώ/ πώς να αντέξω την κάτω γειτονιά/ αν περπατήσω πάλι Αριστερά…
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα/ τους τα ‘πα με το πρώτο μου το γάλα.
Και τώρα που με ζώσανε τα φίδια/ πώς ν’ αρνηθώ τα νέα μου στολίδια/ και να δακρύσω γιατί συμβάλλω μάνα μου Ελλάς/ που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα/ τους τα ‘πα με το πρώτο μου το γάλα.
Μα τώρα που στη μοίρα μου μιλούσα/ κι έχω ντυθεί τ’ απίστευτα τα λούσα / μες στο παζάρι σε παίζω γύφτισσα μαϊμού/ Ελλάδα, Ελλάδα, μάνα του καημού.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα/ τους τα ‘πα με το πρώτο μου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι/ εγώ κοιτώ τα νέα μου τα κάλλη/ και στις αρένες του κόσμου όταν με ρωτούν/ το κρίμα οι άλλοι, λέω, κουβαλούν.
ΣΚΗΝΗ 3η: (Στέκονται απέναντι σου ως ερινύες τα μέλη του Λαϊκού Χορού ενώ ο κορυφαίος του σου απευθύνεται με τα λόγια του Φίλιππου Νικολάου)
ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ: Δεν αντέχω πια/ σπάσαν τα ρολόγια./ Δεν αντέχω πια /λόγια, λόγια, λόγια…