Ειδησεογραφικό site

Το παραμύθι με τα αντίμετρα και οι εκλογές του 2019

26

Του Βασίλη Γεώργα

Το «αντίμετρα» κατά της λιτότητας είναι ο τελευταίος μύθος που μένει να καταρρεύσει ολοσχερώς πριν η κυβέρνηση αποφασίσει να επιταχύνει το κλείσιμο της αξιολόγησης για να προλάβει το ορόσημο του Μαΐου ή επιλέξει κάποιο άλλο από τα σενάρια που έχει στο τραπέζι.

Αυτή τη στιγμή όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι παρά τα αλλεπάλληλα καμπανάκια από τις τράπεζες και την πραγματική οικονομία, είναι η ίδια ελληνική πλευρά που καθυστερεί την αξιολόγηση ζητώντας από τους δανειστές να συμπράξουν σε ένα τρικ δημιουργικής λογιστικής με τα αντίμετρα και το πρωτογενές πλεόνασμα, τέτοιο που θα την εξυπηρετήσει πολιτικά να ψηφίσει τώρα τις περικοπές συντάξεων και τη μείωση του αφορολόγητου, αλλά να έχει ευνοϊκότερο πεδίο για εκλογές είτε μέσα στο 2018, είτε σύμφωνα με το πρόγραμμα τον Σεπτέμβριο του 2019.

Επί της ουσίας, όπως έλεγε χθες κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος στο Liberal, η κυβέρνηση  «ζητά από τους δανειστές να αποδεχθούν ότι με τα πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα 1%+1% που θα λάβει η Ελλάδα για το 2019 και για το 2020, το πρωτογενές πλεόνασμα θα ξεπεράσει κατά πολύ τον στόχο του 3,5% και θα είναι τουλάχιστον 4,5% το 2019, δημιουργώντας τον απαραίτητο «δημοσιονομικό χώρο» ώστε μαζί με τις περικοπές να εφαρμοστούν και ελαφρύνσεις».

Οι αντικειμενικές δυσκολίες να επιτύχει τον σκοπό της, δηλαδή να πείσει τους δανειστές πως η οικονομία όχι απλώς θα πιάσει τα πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ ανά έτος αλλά θα υπεραποδώσει κατά 3,6 δισ. ευρώ τη διετία 2019-2020, είναι προφανείς. Ακόμη και αν τα λεγόμενα αντίμετρα νομοθετηθούν ταυτόχρονα στη Βουλή μαζί με τα βαριά μέτρα διευκολύνοντας την κυβέρνηση να περάσει τον κάβο με τους 153 βουλευτές της, αυτό δεν σημαίνει ότι τα αντισταθμιστικά μέτρα θα εφαρμοστούν.

Το κλειδί της συμφωνίας που θέλει να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση με άξονα τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά μέτρα» δεν έχει να κάνει τόσο με το περιεχόμενό τους, όσο με τον θεωρητικό χρόνο εφαρμογής τους. Χρόνος ο οποίος ζητείται να προκύπτει με βάση τις προβλέψεις για το πρωτογενές πλεόνασμα της επόμενης χρονιάς και όχι των επίσημων στοιχείων που θα το επικυρώνουν.

Ζητά με λίγα λόγια από τους δανειστές να κάνουν τα στραβά μάτια και να αποδεχθούν εκ των προτέρων από το Φθινόπωρο του 2018 -πολύ πριν τον Απρίλιο του επόμενου έτους δηλαδή που επικυρώνει τα στοιχεία η Eurostat- ως βάσιμη την εκτίμηση ότι η Ελλάδα θα επιτύχει μετά βεβαιότητας τον στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% το 2019.

Και θεωρεί ότι αποδεχόμενοι οι δανειστές αυτή τη «βεβαιότητα» μέσω ενός συμπεφωνημένου μηχανισμού πρόβλεψης ο οποίος θα καταγράφεται στον προϋπολογισμό, θα πρέπει να της επιτρέψουν να ενεργοποιήσει από την Πρωτοχρονιά του 2019 ταυτόχρονα με τα νέα μέτρα περικοπής του αφορολογήτου κατά 1,8 δισ. ευρώ, ισόποσα μέτρα φορολογικών και άλλων ελαφρύνσεων.

Το ίδιο ζητά να γίνει και για το 2020 που θα περικοπούν οι συντάξεις κατά 1,8 δισ. ευρώ. Να δεχτούν οι δανειστές από την προηγούμενη χρονιά (2019) ότι ο στόχος του πλεονάσματος θα επιτευχθεί, και να επιτρέψουν νέες ελαφρύνσεις ώστε ο δημοσιονομικός αντίκτυπος να είναι ουδέτερος.

Παρότι βρισκόμαστε ακόμη πολύ μακριά από το κλείσιμο της αξιολόγησης, και ενώ το κρισιμότερο κομμάτι αυτής της συμφωνίας είναι οι βέβαιες περικοπές των συντάξεων και του αφορολόγητου, ο επικοινωνιακός προσανατολισμός του Μαξίμου παραμένει σταθερά προσηλωμένος στην ανάδειξη των καθόλου σίγουρων αντισταθμιστικών μέτρων.

Η λογική της κυβέρνησης να τα αξιοποιήσει σε πρώτη φάση ως προπέτασμα καπνού στα μέτρα των 3,6 δισ. ευρώ  και σε δεύτερη ως προεκλογικό όπλο, έχει εγκλωβίσει την διαπραγμάτευση σε έναν παρατεταμένο κύκλο συζητήσεων που αποδεικνύεται όλο και πιο βαρύς για να τον σηκώσει η οικονομία.

ΠΗΓΗ: liberal.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.